Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Blaðsíða 40

134
Heinrich Schliemann.
['Stefnir
manns. Kom þar loks, að hún
hóf málssókn gegn honum, þar
eð hún þóttist verða afskipt við
úthlutun fornleifagripa þeirra,
er fundizt höfðu við uppgröft-
inn. Lauk því máli þannig, að
Schliemann var dæmdur í 10 þús.
franka fjársekt. Schliemann tók
þessu með hinni mestu ró og sinni
alþekktu fyndni og kænsku. —
Sendi hann tyrknesku stjórninni
þega'r um hæl 50 þús. franka, er
varið skyldi til styrktar tyrk-
neskum söfnum. En aðalörðug-
leikarnir lutu að uppgreftinum
sjálfum. öll tækni við fornleifa-
grefti stóð um þessar mundir á
næsta lágu stigi, og Schliemann
skorti yfirleitt alla sérþekkingu,
er að þessum efnum laut. Hafði
hann þar engu öðru til að tjalda
en smekkvísi sinni og glögg-
skyggni á verklegar framkvæmd-
ir. Verkfæraútbúnaður var og
allur mjög ófullkominn og fyrstu
árin hafði Schliemann enga
lærða verkfræðinga eða umsjón-
armenn sér við hönd. Nú á dög-
um myndi engum koma til hug-
ar, að leggja hendur að slíku
stói’virki, án hins bezta og full-
komnasta útbúnaðar, er völ er á.
Það gat því ekki hjá því farið,
að margt færi í fyrstunni í
handaskolum hjá Schliemann.
Hann hamaðist sem berserkur
við uppgröftinn og skeytti því
eigi hið minnsta, þótt hann myldi
mjög merkileg jarðlög mjölinu
smærra. Takmark hans var það
eitt, að finna Trójuborg. Allt
annað var honum aukaatriði. En
eftir því sem á leið rannsóknar-
æfi Schliemanns, fullkomnaði
hann mjög aðferðir sínar, enda
var hann ótrauður við að læra
af reynslunni. Það er ekki nema
rjettmætt, að virða Schliemann
margt til vorkunnar, er miður
fór í starfi hans, því að ekki má
gleyma því, þegar dæmt er um
þessi efni, að fornleifarannsókn-
ir voru á dögum Schliemanns enn
á bernsku aldri. Það er ekki fyrr
en á síðustu áratugum, að vísindi
þessi hafa náð nokkurri full-
komnun. Árið 1882 komu nokkr-
ir þýzkir vísindamenn til liðs við
Schliemann. Ber þar fremstan að
nefna Wilhelm Dörpfeld, er varð
honum drjúgum að liði við síðari
‘rannsóknir hans.
Þannig var þá í haginn búið
fyrir Schliemann, er hann tókst
Jietta þrekvirki á hendur. Örðug-
leikarnir voru á hverju strái, og
flestir virtust ósigrandi. En Schlie-
mann hafði fram að leggja hinn
mikla eldmóð sinn og óbifanlega
trú á hlutverki sínu. Og Schlie-