Sagnir - 01.06.1997, Page 36

Sagnir - 01.06.1997, Page 36
An titils, 1996 (mynd 5), olía á striga, 177x200 sm. Þeirsem til þckkja kunna að greina andlit JónsAxcls og dóttur hans Brynju á iiiaiincskjunuiii á þessari mynd. lausir draumar" og sagði m.a. „Myndmál- ið er goðsagnalegt, litlir atburðir, sögur, hverfast um sig sjálfar."7 Þessar vangavelt- ur um hið draumkennda ástand og goð- sagnalega myndmál dregur athyglina að Nietzsche og kenningum hans í Geburt der Tragödie" um að draumurinn væri sannari en hinn meinti veruleiki, eða einsog hann orðaði það seinna í Götzen Dámmerung: „Sýnd er reynd." Nietzsche vildi meina að draumurinn væri fyllri en veruleikinn og á þessari sýningu þróaði Jón Axel þá hugmynd áfranr. En í þeim málverkum sem hann átti eftir að mála virðist hann þróa sig frá draumnum og yfir í trúarlegan existensialisma. Þróun verka Jóns Axels Á næstu sýningum þróuðust verk Jóns til þess að sýna manninn í minna draum- kenndu umhverfi þó það héldist jafn órætt, eða jafnvel óræðara.1' Mannskepn- an var oft sýnd krossfest. Ekki þó einsog hún væri ranglega sökuð um eitthvað eða Jón væri að feta i fótspor Ensors eða annarra sem lýstu listamanninum sem Kristi og nú væri það listamaðurinn sem væri krossfestur, heldur var það mann- skepnan sem var krossfest á léreftinu. Jón var að fást við hlutskipti mannsins hvar sem hann var í heiminum. Því rétt einsog hann sagði sjálfur í viðtali við Morgitn- blaðið árið 1987: „Karlkynið held ég eigi ekkert bágt og kvenkynið ekki heldur. Hitt er annað mál að mannkynið í það heila getur átt bágt.“ Við lifum á tímurn þarsem mannskepnan skiptir stöðugt minna máli. Það kemur víða fram í blaðaskrifum að stærsta vandamál heims- ins sé ofgnótt manna. Maðurinn missir gildi sitt eða er að tapa stríði við rafeind- irnar."1 Nú voru í nrálverkum Jóns skilin milli mannsins og umhverfisins óljós og litir mannsins blönduðust umhverfinu og öf- ugt. Þessa áhrifa gætir langt yfir á tíunda áratuginn og í áhrifamiklu verki frá 1994 sem er án titils notar hann manneskju til að ríma við skýlaga form sem er fyrir of- an hana. Þannig er manneskjan enn meir samsömuð umhverfi sínu.Til áréttingar má benda á að tilvistarsinnar sáu stundum ekki mikinn mun milli mannsins og um- hverfisins. Það kemur frarn í verki Jeans Pauls Sartre „Nauseu“ að kannski er eina leiðin út úr þeirri tilvistarkreppu sem manninum er búin, að verða eitt með listaverkinu." I þessum listaverkum renn- ur maðurinn saman við umhverfi sitt og verða manneskjan og umhverfið að einu 34 SAGNIR
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Sagnir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.