Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Síða 15

FAR VERÖLD, FAR VEL

159
farið að rofa til, alvitundin ofurlítið að
njóta sín, lengstu stráin eiga það jafnvel til
að bregða fyrir sig blístursómynd, klappi
golan þeim á kollmn um leið og bón ekur
yfir þau fram, eins og á þessari stundu bæ-
inn, sem raunar þegar er birgur af fóðri og
á bóndi þó enn töluvert óslegið, — renn-
ír þrúðvagni sínum yfir gróandi grös og
gengið líf án þess að eiga sér takmark, ek-
ur alleiðir og leiðarleysur að engum leiðar-
enda, margvís, magnþrungin en þó á
stundum raunamædd snertir hún beina-
berri hendi og nákaldri einstæðinga þá, er
vaka og óvart fyrir verða, allt fas hennar
mildilegt en miskunnarlaust.
Það er langt síðan þau systkinin þurrk-
uðu út úr veröldinni allt sem var nokkurs
virði og skildu hana eftir í eyði og tóma,
galtóma og raunar verra en tóma, því það
var eins og hún aldrei hefði annað verið.
Það viðhorf snarsnerist sem betur fór í
höndunum á þeim og honum fyrirvara-
lítið, nýr heimur og áður ósénn reis af
grunni: litir, ilmur, eldur sólar um allar
jarðir í sunnanþey sárljúfra minninga —
auk einhvers sem orð ná ekki yfir.
Vésteinn hafði af varfærni gengið frá
koddanum að baki sér og sat upp við dogg
í bóli sínu, vansvefta jafnaðarlega eyddi
hann nóttunni alloft þann veg, einkum er
golan elti vindinn og vindurinn goluna í
vægu tunglskini. Það er svo miklu hægara
að hugsa á nóttunni en á daginn, er draum-
órar ýmissa atburða reka hver annan í
nornadans sveiflandi sólarloga, allt á tjá
og tundri svo að ósenmleiki hvers atviks
keppir við óskiljanleikann en hvorugur
sigrar, lífið allt slíkt sem rýnt sé yfir lygna
tjörn undir sólu, allt eitt ghtrof — geng-
ið að eilífu í sömu andránm og það er
skynjað. Enda er dagvindurinn allur ann-
ar, ákafinn og eirðarleysið áberandi: víma
virkra daga segir til sín, — líklega er það
ljósbruninn sem æsir hann og elur upp í
honum strákinn: á daginn sinnir hann
ekki Vésteim vini sínum, svo nnkið er víst,
lætur sem hann viti ekki af honum, þýtur
um þök af kaldúð og kæruleysi, mælir ekki
orð við aðra en þá sem eru á kreiki utan-
bæjar. Dagstundirnar eru Vésteim óhægar
til undirbúnings, næðið fer undan á flótta,
langbezt að kúra og lofa huganum að reika
en varast eins og heitan eld að sleppa ljós-
flóðinu og leyndum unaði athafna alltof
nærri, að ekki rísi af kvíði er nótt og myrk-
ur eiga örðugt með að slökkva. Um að
gera að lina ekki líftakið eina, handfestu
hrelldrar sálar á þeirri vitund og vissu, að
hvað hann sjálfan snertir hefur hann orð-
ið að láta og látið allt það sem dagsins er
lönd og leið, til hans á dagurinn ekki aft-
urkvæmt, ekki fullur dagur, sú gata er gró-
in, brýr allar brotnar eða hrundar: dagur-
inn lokað land — tungumál í gleymsku
fallið.
Handa Vésteini vár ekki annað eftir en
nóttin: skyldi nokkurn gruna, hvað hún
getur verið væn og viðkunnanleg? Hann
á sér þakglugga rétt yfir rúminu sínu,
tvær smárúður hvora upp af annarri, svo
litlar, að þá er hann að næturlagi þíðir hélu
af neðri rúðunni kemur hann naumast við
báðum lófunum í einu. Stærri er glugg-
inn hans ekki, en það er ósköp góður
gluggi, þeim er vel til vina, glugginn er
hans einkaeign: ekki einu sinni vindar
næturinnar eru honum nákomnari; hann
er sannfærður um eða svo til, að glugg-
ínn muni sakna hans, þegar hann er allur;
það getur varla annað verið. Hann er sem