Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Qupperneq 16

160
NÝTT HELGAFELL
se ekki auðráðinn glugginn sá, hann er
meira en mjóslegin grindin og tvær örsmá-
ar rúður: hann er auga sem sér — getur
bæði grátið og hlegið.
Víst er það góður gluggi og ógerlegt án
hans að vera. Enginn annar mundi full-
fær um að sýna honum tunglið gulhnfölt
á jafngullmbláum himm, umleikið gullin-
gráum skýjum ems og núna í nótt. Þetta
er alveg einstakur gluggi, yfirgengilegur
á borð við hverja vetrarnótt sem er. Er það
furða að vindurinn blæs við tönn! Að baki
skýjaslæðna stíga stjörnur dans — nákvæm-
lega eins og nóttma sælu, er hann dansaði
við Valgerði hvern dansinn af öðrum, dans-
aði við hana frá aflíðandi degi til óttu,
hvorugt þeirra hafði kært sig um að skipta.
Því enda þótt hann sæti út í horni með
herðakistilinn sinn og væri ekki annað en
þögull áhorfandi, var það samt hann, sem
hún dansaði við, — það hafði hún sagt
honum sjálf. I hvert sinn og hlé varð á
dansinum hafði hún skroppið til hans og
tyllt sér við hhðina á honum — svo að
segja í hvert einasta skipti. Það væri svo
gott að sitja og hvíl'a'sig á bekk með hon-
um, hafði hún sagt. Og henni var það al-
vara. Þegar líða tók á nóttina liafði hún
allt í einu hallað sér að honum og hvíslað
í eyrað á honum, andardrátturinn ylríkur
kitlaði hann fram í fingurgóma og ofan í
tær, það lá við að honum yrði flökurt, hann
hafði aldrei orðið fyrir neinu því líku, —
hvíslað í eyra hans orðunum: Það ert þú
einn sem ég dansa við, Véi minn, hafði hún
sagt. Sum orð eru sannari en önnur, eru
alsönn, enda þótt þau eigi sér engan fót í
neinum áþreifanlegum veruleika — eða
einmitt vegna þess.
Þau heyrðu hvort öðru til, þau tvö og
engin önnur og ekkert annað hvorki á
himm né jörðu, í tíma, rúnn, eilífð eða
að eilífðarbaki, — aðeins þau tvö. Eíver
gat efazt um það? Valgerður — Vésteinn:
nöfnin töluðu sínu máli, þótt ekki væri
annað. Tilveran er engan veginn tilgangs-
laus: hvernig ætti hún það að vera? Nóg
er nú samt! Þegar stúlka heitir Valgerður,
lítur út eins og Valgerður, er í allan máta
eins og Valgerður Þorsteinsdóttir en pdt-
ur Vésteinn Vasandason (föðurnafnið hafði
hann búið td — hitt skipti ekki máli,
hann átti það einhvern vegmn ekki leng-
ur), þá er vitað framan úr bernsku og raun-
ar frá sköpun veraldar, hvað verða á: þá
er hún honum ætluð, eigi tdveran sér til-
gang, sem nokkurt vit er í. Enda hafði
Valgerði líka verið það fullljóst — einkum
framan af árum. Á æskualdn hafði hvor-
ugt þeirra venð í minnsta vafa um þá hluti:
hvað þeim við vék var allt sem máli skipti
ákveðið fynrfram líkt og gangur himin-
tungla á hulduhvolfi nætur. Aldrei höfðu
þau látið nokkurt tækifæri ónotað td að
leika sér hvort við annað, átt stórbú fleira
en eitt og rekið þau með ódæma umsvif-
um og einstakri fyrirhyggju. Stundum
hafði oltið á ýmsu, en að Valgerður væri
húsfreyjan og Vésteinn bóndinn, það var
svo sjálfgefið að eltki var orðum að því
eyðandi.
Þegar svo eimyrjan innan frá yfirþyrmdi
hann, ekki að tala um hóstann. . . . Vita-
skuld hafði heimsóknum fækkað, þótt
ekki væri lengra að fara en stutta bæjar-
leið; langtímum saman höfðu þær fallið
niður, að heita mátti. Á meðan þau sum-
ur voru að akast áfram sýndust þau enda-
laus, eftirá ógnarstutt. Það var ekki á
hverju sumri að hann varð fótafær, varla