Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Side 18

162
NÝTT HELGAFELL
á við Þónsdal í jökli í nútíð, þátíð og þjóð-
sögum; vel meðfarinn sauður yrði fallegri
á lagðinn en fó almennt, kúm þyrfti að
kemba eins og hrossum og ala stóðið allt
með tölu ekki síður en klaufpemnginn,
halda til hundum og burstarhana, að öðrum
hönum og hænum ógleymdum, og vafa-
laust mætti koma sór upp varpi á flesjunum
við Stapavatn og varla nauðsynlegt að ein-
skorða það við æður; endur og jafnvel svam
kvað vera hægt að hæna að ákveðnum
tjörnum, hver veit nema sumt af þeim
fugli kynm að ílendast og æskja vetrarsetu
. . . Þegar hór var konuð hugarórum van-
heila piltsins undir lágn súð setti að gest-
inum grát með ekkasogum, sem hún ætl-
aði ekki að geta kæft, líkast ekkjugrát, þar
sem kært hefur verið milli hjóna.
Vósteinn skildi hana svo sem: hún hóldi
sjálfsagt að hann mundi seint verða mað-
ur til að hrinda í framkvæmd jafnmiklum
og sumpart annarlegum áformum. En þar
skjátlaðist henni. Hún hafði enga hug-
mynd um hvað í honum bjó — vel að
merkja ef hann fengi að njóta sín. Hvern-
ig ætti hana að gruna, hvílíkan óratíma
það útheimtir að leggja niður fyrir sór og
ráða fram úr stóræðum! Legan langa hafði
ekki orðið honum til ónýtis, það var fjarri
því að nokkuð hefði farið forgörðum hórna
undir glugganum litla. Oðru nær! Það
mundi fljótlega vitnast þegar hann fengi
heilsuna aftur, þá skyldi hann sýna og
sanna Valgerði og öðrum að einmitt sjúk-
dómurinn hafði fært honum drýgsta búsí-
lagið. Að hún væn orðin honum afhuga
eða jafnvel fráhverf kom ekki td mála. Vera
mætti — vera mætti að kryppa upp úr baki
væri í hennar augum alls ekki til lýta! Það
kynni að koma á daginn. Að vísu hafði
hún kvöldið sæla snúizt ósköpin öll með
manni, sem honum gazt ekki að, vesa-
lingnum honum Dodda. Nafnið sagði til
um manninn og var þó ekki það afleitasta
við hann, hrokagikkinn því líkastur sem
ætti hann töluvert undir sór auk skrokk-
þungans — reigingurinn dæmalaus. En
J'að var þó við áhorfandann á krókbekk að
hún hafði sagt: Það ert þú einn sem óg
dansa við, — hafði hvíslað því glóðvolgu
í eyrað á honum, orðm ómetanleg og tók
þó ástríðan þeim fram, tvöfaldaði og raun-
ar margfaldaði dýrmætið, enda orð og yl-
ur svo miklu ástúðlegri en handtakið: það
var orðið eitthvað svo rolulegt, að honum
fannst, hlódrægt um skör fram: gerólíkt
andhitanum við eyra og vanga.
Samt sem áður: allt heimslán er fallvalt.
Það spakmæli hafði hann sannað og ætti
víst eftir að sanna það betur. Hver veit —
— hver veit nema svo kynni að fara, að
Valgerður lóti undan ásóknum Dodda —
— og ætti hann. Að hún biði eftir sór öllu
lengur, því gat Vósteinn Vasandason
naumast búizt við, það mundi taka hann
enn nokkur ár að ná sór að fullu. Og vera
kynni að hún vissi ekki betur: andvöku-
nætur ungrar heimasætu eru víst helzti fá-
ar. En að hún mundi nokkru sinni geta
,,búið“ með Dodda eins og hún og Vó-
steinn bjuggu hór áður fyrr, það var úti-
lokað, — vonandi væri hún nógu skynsöm
til að sjá það sjálf. Og var þá nokkurt vit
í að gifta sig? . . . Vesalmgs Valgerður.
Raunar var ekki fyrir að synja, að sá ráða-
hagur kynm að verða henni til hamingju
— að einhverju leyti. Þá yrði hún þó fyrst
og fremst að gleyma bústangi þeirra í barn-
æsku, — gleyma honum. Mundi hann
nokkurn tíma verða maður til að biðja Guð