Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Page 23

EF SKRIFAÐAR HEFÐU VERIÐ DAGBÆKUR
167
stríð á móti klukkunni og eyktamörkum
fólksins og steytti mig upp í rökræður og
þref og þrætur við Halafólkið og nábúana
um áttirnar. En það hafði ekkert upp á sig.
Enginn fékkst til að breyta klukkunni né að
færa til eyktamörkin. Það tók enginn mark
á mér, þó að ég gæti látið kompása lærðu
mælingameistaranna sýna svart á hvítu, að
hásuður frá baðstofudyrunum á Hala var
ekki á vestra rennuhúsinu á Breiðabólsstað,
heldur austur á Jarpshestshúsi, og hánorður
ekki vestan við Gerðistindinn, heldur vestur
á Fosstorfutindi. Og ég gafst upp. Og nú
efaðist ekkert mannsbarn um, nema ef til
vill móðir mín, hvílíkur herfilegur ofviti ég
væri, ef ekki umskiptingur.
Þetta trollarakort var fyrir mínum augum
ennþá meira listaverk en Fellsfjall. Það sást
greinilega á kortinu, og á því stóð prentað:
Felshell.
Hvað er nú þetta: Fellshell? Getur það
verið Fellssel, sona rangt prentað? Og setja
mannhelvítin það upp á Fellsfjall? Það er
úti undir sjó. Eru þeir sona áreiðanlegir!
Nema Englendingar kalli Fellsfjall Felshell?
Það er kannski rétt, en rangt að segja Fells-
fjall. Eða réttara að segja Felshell, þegar
maður er úti á sjó, og þá rangt að segja
Fellsfjall. Stafimir voru reyndar ekki sem
skýrastir, af því að þeir voru dökkir eins og
liturinn á fjallinu, sem þeir stóðu á. En ég
sá þó fyrir víst, að það var Felshell. Ég
rýndi í þá alltaf, þegar ég stúderaði kortið.
Þeir stóðu þarna alltaf óbreyttir, alltaf Fells-
hell. Ég hugsaði mikið um þetta, en fékk
aldrei neinn botn í það.
Loks fór ég að grennslast eftir hjá full-
orðna fólkinu, hvað þessi Felshell ætti að
þýða. Þá fræðir einhver mig um það,' að
þessi sneið af Fellsfjalli, sem var fyrir fram-
an gjána, heiti Fellshella. Þama kom það!
Þetta hafði ég aldrei heyrt áður. En því gátu
þeir ekki haft það rétt eftir? Skyldi vera
fleira á þessu korti álíka nákvæmt hjá þem?
Ég hafði svolítið minna álit á kortinu eftir
þetta. Bara það sé nú ekki svipað með kom-
pásana. Það getur ekki verið, fyrst þeir
sigla eftir þeim. En af hverju stranda þeir
svona oft? Það skyldi þó ekki vera. Þá
yrði ofvitaskapur minn mikill.
Fellshella var enginn smávegis hellu-
steinn, enda hefði hún þá ekki komizt á
landabréf hjá fjarlægri þjóð. Hún var austur-
hlutinn af suðurhlið Fellsfjalls, klofinn frá
fjallgarðinum langt niður eftir, og stóð þama
næstum því beint upp í loftið eins og geysi-
mikil hella, mörghundruð feta há og nokkur
hundruð faðma löng og þónokkurra faðma
þykk, efalaust stærsta hella á öllu Islandi,
og bilið milli hennar og fjallsins var dimma
gjáin, sem ég hafði oft horft inn í af vestra
hlaðinu á Hala. Mikið hefur gengið á í Suð-
ursveit, þegar byggingarmeistarinn sveiflaði
meitli sínum á fjallið og klauf helluna frá,
til þess að fjallið yrði fmmlegri sköpun en
önnur fjöll. Hvernig var Suðursveit þá í
laginu? Hvar var þá stóri steinninn í Kvenna-
skála? Og hvar var ég? Hjá Guði, segir
fólkið. Bölvað snakk! Það er leiðinlegt, að
hafa aldrei séð neitt stórkostlegt gerast í
heiminum. Allt það stórkostlega gerðist
löngu áður en ég fæddist. Allt, sem skeð
hefur síðan, er eintóm lítilfjörlegheit. Því
fæðast fjöll ekki núna eins og í gamla daga?
Ég vil fá meiri fjöll, og ég vil fá viðgerð á
vansköpuðum fjöllum. Ég vil fá fyllt upp í
Almannaskarð og Yxnaskarð og framleng-
ingu á Hornsfjallinu, sona um þúsund
faðma. Þá færi landnyrðingurinn fram hjá
Suðursveit. Og ég vil fá tvö þúsund feta