Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Síða 50

194
NÝTT HELGAFELL
frelsi manna. Kirkjan hefir fyrirskipað fang-
elsanir, pyndingar og líflát, ekki síður en
verstu einræðisherrar og böðlar mannkyns-
ins. Þetta vald hefir ekki mátt gagnrýna,
vegna þess að allar trúarstefnur skjóta sér
á bak við helgidóm, sem engum leyfist að
gagnrýna. Raunverulega er ófrelsi kommún-
istaríkjanna náskylt ófrelsi kirkjuvaldsins.
Kommúnisminn er orðinn átrúnaður, með
trúarsetningum, sem engum leyfist að gagn-
rýna og jafnmikil helgispjöll að gagnrýna
orð Marx og Lenins eins og í kaþólsku kirkj-
unni að gagnrýna orð Jesú og páfans.
Hvorttveggja getur ekki endað með öðru en
að halda sannleikanum niðri og þjóna lyg-
inni, enda eru næg dæmi til þess að sanna
þá þróun, ekki síður í Moskva en í Róm.
Persónulegt frelsi getur aldrei verið
fullkomið, vegna þess að menn eru ekki
fullkomnir. En það á ekki að takmarkast af
neinu nema lögum þjóðfélagsins, jafnframt
því sem það hlýtur að takmarkast af siða-
lögmáli þjóðarinnar og drengskap og hátt-
vísi einstaklingsins. Fullt frelsi væri í því
fólgið, að hver maður gæti gert það sem
honum sýndist, án tillits til annarra, en menn
langar til svo margs, sem myndi skaða
aðra, að þjóðfélagið verður að vernda sig
gegn slíkum ágangi. En hver maður og
hver fjölskylda verður að eiga rétt á að
lifa lífi sínu án íhlutunar stjórnarvaldanna,
nema að svo miklu leyti sem almennings-
þörf krefst, svo sem framlaga til rekstrar
þjóðarbúsins osfrv. Hinsvegar verður einka-
líf manna að vera friðheilagt, þannig að
hvorki lögregla né aðrir fulltrúar hins opin-
bera hafi heimild til þess að fara inn í heim-
ili manna, hlusta á einaksamtöl eða opna
bréf manna.
Hámark ófrelsisins ríkir þar sem stjómin
hefir sínjósnandi leynilögreglu í þjónustu
sinni, sem opnar bréf, hlustar á símtöl og
kemur segulbandstækjum leynilega fyrir til
þess að geta heyrt einkasamtöl manna.
Þá er persónulegt frelsi afnumið og allir
lifa í ótta, ekki aðeins þegnarnir, heldur
einnig valdamennirnir og einræðisherrann
jafnvel hræddastur af öllum, svo að allir
eru hræddir við alla. Þá er að því komið
að lífið er ekki þess virði að lifa því.
Hvernig á að tryggja frelsið? Þeim
sem misst hafa frelsi sitt, finnst þeir hafa
glatað æðstu gæðum lífsins. Hinir, sem
ávallt hafa lifað í frelsi, kunna ekki að meta
það. Menningarþjóðirnar verja verulegum
hluta tekna sinna til þess að verja frelsi sitt
út á við. En við gerum ekki neitt, nema þá
helzt það, að heimta að sá her hypji sig á
brott sem er tilbúinn að verja frelsi vort
gagnvart verstu frelsiskúgurum vorra tíma.
Skammsýni ýmsra svokallaðra stjómmála-
manna nálgast oft flónsku og mætti nefna
þess mörg dæmi, en hér er hún miklu nær
því að vera glæpsamleg landráðastarfsemi.
Stjómmálamennimir ráða utanríkispólitík
vorri, en þeir gera það aðeins samkvæmt
umboði kjósenda sinna. Þegar mikið liggur
við er eðlilegt að þjóðin sé spurð, hver vilji
hennar sé. Þannig var að farið, þegar við
skildum við Danmörku. Um síðustu kosning-
ar var aðallega deilt um það, hvort herinn
skyldi fara burt af landinu eða ekki. Þjóðin
svaraði því jákvætt. Nú hafa allar aðstæður
breytzt og væri því ekki úr vegi, að hún
yrði spurð á ný um vilja sinn. Því að meðal
stjómmálamannanna getur gætt sjónarmiða,
sem ekki eiga beinlínis skylt við hag þjóðar-
innar. Hér er frelsi allrar þjóðarinnar í hættu,
og það er sannarlega ástæða til þess að
hún sé aðspurð um vilja sinn. Það er miklu
meiri ástæða til þess að hafa atkvæða-
greiðslu um frelsismál þjóðarinnar. Áfeng-
inu var hægt að smygla inn í landið, en
glötuðu frelsi smyglar enginn inn.
1 Sviss eru ávallt þjóðaratkvæðagreiðslur
um öll mál sem mikilsverð eru fyrir þjóðina
alla. Með þessu móti tekur þjóðin öll þátt
í að ráða málum sínum, finnur að hún á sinn
þátt í valdinu, finnur að hún er frjáls. Þetta
gætu fleiri þjóðir lært af Svisslendingunum,
meðal þeirra við. En það þyrfti að komast inn
í stjómarskrána, að viss fjöldi kjósenda eða
viss fjöldi þingmanna gæti heimtað þjóðar-
atkvæði, því það er skerðing á valdi stjóm-