Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 27

25
hveljur og blæs eins og stórhveli, en veiðihugur hans er veiðihugur bassa;
torfan á hug hans allan. Hann steytir nú hnefann hamslaus af bræði í áttina
til bátanna, sem hafa snúið við honum til hjálpar. „Kastið á torfuna," öskrar
hann. „Kastið fíflin ykkar, kastið segi ég, kastið segi ég!" En bátarnir nálgast
óðfluga og torfan veður allt í kringum bassann og þúsund litlir munnar segja
„glukk-glukk". Grímsi kjaftshöggvar þá á báða bóga, 50 í höggi, og liggur
við köfnun af bræði. „Ætliði ekki að hlýða? Kastið skipa ég, kastið skipa ég!"
1 sömu svipan renna bátarnir upp að Grímsa og góða stund sést ekkert nema
sælöður og voldug hönd bassans sem lemur byrðinginn utan. „Ég bít ykkur
á barkann, ég geri meira, mikið meira. Ég læt draga ykkur fyrir sjórétt, meira,
ég læt hengja ykkur alla með tölu og allt ykkar fólk, mememe ..." Báts-
höfnin innbyrði bassa sinn í einu vetfangi, en síðarnefndur var ekki fyrr
kominn inn fyrir borðstokkinn en hann sópaði björgunarmönnunum til hliðar,
stóð gleiður, hausinn rauðsprengdur, sjóblautur hnefi á lofti og fossaði sjór
úr vitum hans. Hann ætlaði að segja eitthvað, en skyndilega hlammaðist
hann lémagna niður í skut bátsins og lét ekki á sér kræla.
„Gaman — gaman," skríkti Nikolja og leit flýrulega til brúarvængsins, en
konan stóð þar ekki lengur. Það var liðið yfir hana fyrir nokkru, en hún var
nú að ranka við sér, og þegar bátarnir komu með bassann upp að skipinu, þá
var kona hans að skríða inn um brúardyrnar.
Heillandi sjón ber fyrir augað, heil sinfónía í hrynjandi órólegum litum.
Svo færast litirnir í fasta mynd og mjúkar línur kyrrláts kvölds blasa við. Litur
gullsins glampar lágt á himni. Sólin er að síga í hafið glampandi eins og
pússaður túkall og skýjabólstramir allt í kring leika í litum purpura og rauða-
gulls. Gylltri slikju slær á hafflötinn og fjöllin á bakborða eru hnetubrún í
slikjunni; heiði ber við hnúk, hnúkur við strýtu og strýtan við tendruð himin-
tungl og eldlituð ský. Og víðáttur hafsins líkjast tröllslegri deiglu barma-
fullri af kraumandi kopar; heilan frumskóg mastra á lónandi skipum ber
við sjóndeildarhring.
Útlendur leitarbátur skríður fram hjá og stúlka á brúarvængnum veifar
rauðum höfuðklút; kvöldkveðja frá Sovét eða Portúgal. Skyndilega bregður
fyrir sora á deiglunni nokkrar mílur undan Melrakkasléttu. Margradda
hróp kveður við á flotanum:
„Klárir í bátana!"
Skipin nema staðar. Sendiboðar úr bassaskýlum skjótast gegnum rökkrið
fram í lúkar og koma aftur að vörmu spori með tylft skugga á hælum sér.
Bassinn Grímsi hlunkast ofan á dekkið og sameinast þvögunni sem hleypur
fyrir borð —- ofan í bátana. Síðan stutt skipun í kyrrð kvöldsins:
„Sleppal"
Hvellur, blossi, reykur. Kyrrð kvöldsins er rofin og bátarnir fljúga í reyk-
mekki yfir koparslikju hafsins, geltandi og pústrandi eins og kátir rakkar.