Morgunblaðið - 26.05.2012, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2012
✝ GuðmundurFertram Sölva-
son fæddist í Efri-
Miðvík í Miðvík í Að-
alvík 24. júlí. 1922.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Ísafirði 21. maí 2012.
Foreldrar hans
voru Sölvi Þorbergs-
son, bóndi í Efri-
Miðvík, f. 22.3. 1895,
d. 11.11. 1960 og Sig-
urlína Guðmundsdóttir frá Hest-
eyri, f. 9.12. 1901, d. 21.11. 1990.
Guðmundur var elstur sex systk-
ina, en hin eru: Guðrún Margrét,
f. 21.7. 1923, Karitas, f. 23.5. 1926,
Eiríkur Sigurður Hafsteinn, f.
12.4. 1928, Ásta María, f. 14.7.
1930 og Hilmar Rafn, f. 26.12.
1936.
Árið 1946 kynntist Guðmundur
Sigurbjörgu Guðjónsdóttur, f.
17.4. 1914, d. 29.4. 2008, frá Tóar-
ram, f. 20.10. 1971.
Guðmundur ólst upp í Efri-
Miðvík og dvaldi í föðurhúsum og
vann þar við bústörf til tvítugs.
Lítið var um aðra vinnu í Aðalvík-
ursveit á þeim árum. Barnaskólar
voru bæði á Látrum og Hesteyri
og sótti Guðmundur þann fyrr-
nefnda í nokkra vetur. Eftir tví-
tugt lá leiðin til Hnífsdals og síðar
til Reykjavíkur, þar sem hann
vann í vélsmiðju í tvö ár. Guð-
mundur og kona hans stofnuðu
heimili í Brekkuhúsinu í Hnífsdal
1947. Fjöskyldan flutti síðan inn á
Ísafjörð 1950, þar sem Guð-
mundur bjó og starfaði til dauða-
dags. Fyrst á Silfurgötu 3, síðan
Austurvegi 14 og og loks á Hlíð-
arvegi 16 frá 1959. Guðmundur
vann framan af almenn verka-
manna- og sjómannsstörf, m.a. við
beitingar á vetrum og brúarsmíði
á sumrin. Stóran hluta starfs-
ævinnar vann hann hjá Hrað-
frystihúsi Norðurtangans, þar
sem hann sá um fiskibúðina við
Sundstræti í áratugi.
Útför Guðmundar Fertrams
fer fram frá Ísafjarðarkirkju í
dag, 26. maí 2012, og hefst athöfn-
in kl. 14.
seli í Breiðdal og
gengu þau í hjóna-
band 1947. For-
eldrar Sigurbjargar
voru Guðjón Jóns-
son, f. 23.8. 1874, d.
18.4. 1966 og Jónína
Sigurbjörg Eiríks-
dóttir, f. 16.3. 1879,
d. 16.9. 1944. Dóttir
þeirra er Sigurlína
Oddný, f. 23.8. 1947.
Eiginmaður hennar
er Gunnar Hallsson, f. 30.5. 1948.
Börn þeirra eru Auður, f. 28.5.
1967, Sigurbjörg, f. 9.2. 1972 og
Guðmundur, f. 23.9. 1976. Fyrir
átti Sigurbjörg Sigurjón Norberg
Ólafsson, f. 17.4. 1943 og gekk
Guðmundur honum í föðurstað.
Eiginkona hans var Aðalbjörg
Kristjánsdóttur, f. 27.11. 1945 á
Þórshöfn, d. 3.8. 2008. Börn
þeirra eru, Steinunn Björg, f.
16.1. 1964 og Guðmundur Fert-
Nú er elskulegur faðir minn
látinn, saddur lífdaga. Hann er
farinn til mömmu, svo mjög sem
hann hefur þráð það frá því að
hún fór til feðra sinna fyrir fjór-
um árum.
Pabbi var mér alltaf ákaflega
kær og á mínum yngri árum var
ég mikil pabbastelpa. Ég fékk
oft að fara með honum á reið-
hjólinu hans þar sem hann
reiddi mig á stönginni. Í minn-
ingunni voru ferðirnar með hon-
um á reiðhjólinu um götur Ísa-
fjarðar ákaflega spennandi og
skemmtilegar.
Pabbi var einstaklega barn-
góður maður og börnin okkar
Gunnars voru afar hænd að afa
sínum sem var ónískur að gefa
þeim af tíma sínum. Hann naut
þess sérstaklega að segja þeim
sögur og leyfa þeim að vera með
sér í kjallaranum að smíða og
mála, kenna þeim að skapa.
Hann kenndi þeim einnig að
fara vel með alla sína hluti og
vera gætin á lífsgöngu sinni þar
sem freistingarnar eru við hvert
fótmál.
Aldrei heyrðist hann ávíta
þau en það var hrein unun að
fylgjast með því hvernig hann
beitti sinni sálfræði ef honum
fannst ástæða til að koma ró á
ærsl barnanna. Þá sagði hann
gjarnan við okkur „ég skal spila
með þau“.
Hann elsku pabbi minn var
með duglegri mönnum og féll
honum sjaldan verk úr hendi. Á
hverju hausti gekk hann til
berja öllum sínum stundum sem
aflögu voru. Já, þær voru marg-
ar fleytifullar berjaföturnar sem
hann bar heim á hausti hverju.
Berin gaf hann svo fjölskyldu og
vinum og sérstaklega þótti hon-
um vænt um það að geta umb-
unað þeim, með safaríkum að-
albláberjum.
Ekkert mátti pabbi aumt sjá
og tók hann það ævinlega nærri
sér ef hann vissi af einhverjum
bágindum og reyndi hann þá
gjarnan að rétta að, svo sem
hann gat.
Pabbi starfaði í frystihúsi
Norðurtangans á Ísafirði sam-
fellt í 37 ár, lengst af í fiskbúð
fyrirtækisins þar sem hann flak-
aði og útbjó fiskmetið fyrir bæj-
arbúa.
Það kom auðvitað að þeim
tímamótum að hann færi af
vinnumarkaði. Honum fannst
hann reyndar hætta of snemma
enda ævinlega heilsuhraustur.
Það uppskar hann af reglusömu
og heilbrigðu líferni. En að
loknu ævistarfi var hann ekki
iðjulaus því hann hafði ævinlega
eitthvað fyrir stafni og mörgum
stundum eyddi hann í að koma
því til skila sem aðrir hentu. Þar
var hann í essinu sínu við að
snyrta umhverfi sitt og fá um
leið útrás fyrir hirðusemi sína og
nýtni.
Síðustu æviár sín dvaldi pabbi
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísa-
firði. Fyrir hönd aðstandenda
þakka ég öllu starfsfólki öldr-
unardeildarinnar fyrir frábæra
umönnun.
Það var okkur hjónum og
börnum okkar afar mikilvægt að
geta verið hjá pabba á dauða-
stundu hans, fá að halda í hönd
hans, höndina sem hafði svo oft
leitt okkur og stutt.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Ég þakka þér fyrir allt, elsku
pabbi minn. Hvíl þú í friði hjá
mömmu.
Oddný Guðmundsdóttir.
Elsku pabbi, nokkur orð í
kveðjuskyni. Ísfirzkt mannlíf er
nú orðið fátækara, eftir að þú,
eitt af siglutrjám þess, ert fall-
inn í valinn. Gvendur Sölva ekki
lengur á ferðinni á hjólinu sínu
eins og undanfarin sextíu ár. Þú
hafðir ekki kennt þér meins,
nánast aldrei misst úr vinnudag
í sex áratugi, en eftir að mamma
dó, 2008, fór heilsunni fljótlega
að hraka og vistun á öldrunar-
deild tók við. Baráttan var þér
og okkur systkinunum erfið.
Fyrst fór skammtímaminnið,
síðan langtímaminnið og loks
viðnámsþróttur líkamans. Nú
ertu allur.
Með okkur tókst mjög sterk
vinátta. Ungur að árum var ég,
er við ræddum fjölskyldubönd.
Þú sagðir mér, að þegar þið
mamma kynntust, hefði hún sagt
þér, að með í pakkanum fylgdi
tveggja ára snáði, sem yrði að
vera með, ef framhald ætti að
verða á sambandinu. „Ég sagði
já og það er bezta ákvörðun,
sem ég hef tekið í lífinu“. Þá
varð mér ljóst, að það eru ekki
blóðtengslin, sem mestu skipta í
samskiptum tveggja persóna,
heldur hjartahlýjan. Þú gafst
mér allt, sem ég þurfti á að
halda í þeim efnum.
Þú ólst upp í hinni harðbýlu
Aðalvíkursveit og varst mjög
mótaður af umhverfi og kjörum
þar. Þar hlupu menn ekki út í
búð og þurfti því allt að vera til
til vetrarins áður en hann skall
á. Þú áttir því ávallt til fyrningar
af öllu. Ábyrgð, stundvísi og
áreiðanleika hafðir þú meira af,
en aðrir, sem ég hef kynnst.
Klókur varstu, það tók þig ekki
marga leiki að vinna mig í tafli.
Ég hafði ekki roð við þér þar.
Menntastofnanir voru engar í
sveitinni, utan barnaskóla. Því
varstu ómenntaður, eins og sagt
er. En menning og menntun er
ekki hið sama og menning al-
þýðumannsins átti sterkar rætur
í þér. Hins vegar var ég sendur
upp á topp hins grýtta mennta-
vegar og þú leizt á það sem
sjálfsagðan hlut að bjarga fjár-
málunum, ef á þurfti að halda.
Þegar ég lít til baka finnst
mér það vera umhyggjan fyrir
konu þinni og börnum, sem
stendur upp úr. Ég minnist þess
ekki, að þú hafir nokkru sinni
eytt neinu, sem fallið gæti undir
óþarfa, í sjálfan þig. Hins vegar
brúaðir þú alltaf herzlumuninn í
fjármálunum, ef upp á vantaði,
þegar við afkomendur þínir stóð-
um í fjárfestingum.
Þverir vorum við báðir. Þegar
okkur varð sundurorða endaði
það alltaf með því, að þú jánk-
aðir mínum sjónarmiðum. En
síðan fórstu þína leið. Aldrei sá
ég þig skipta skapi eða æsa þig
upp. Þú varst einfari, sem deild-
ir ekki áhyggjum eða sorgum
með öðrum. Bezt leið þér niðrí
kompu, þar sem þú smíðaðir
ólíklegustu hluti. Ekkert var þér
um ferðalög gefið, mér tókst þó
að draga þig nokkrum sinnum til
Reykjavíkur, helzt ef það var
einhver tilgangur með ferðinni,
eins og að hjálpa til við hús-
byggingu mína.
Við vorum miklir mátar, þú
tókst mig með þér, ef hægt var.
Ógleymanlegastar eru mér hinar
árlegu berjatínsluferðir um
marga firði við Djúpið í ágúst-
lok. Þannig kenndir þú mér að
meta íslenzka náttúru.
Að mér og börnum mínum er
mikill harmur kveðinn. Guð
blessi minningu þína.
Sigurjón Norberg.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Guðmund Fertram Sölva-
son sem lagt hefur upp í sína
hinstu ferð til hins eilífa austurs,
en hann lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði hinn 21. maí sl.
tæplega níræður að aldri.
Saddur lífdaga sinna er
Gummi Sölva nú kominn til hins
eilífa friðar þar sem hann hittir
aftur hana Böggu sína sem hann
hefur saknað svo mjög frá því
hún lagði í sína hinstu för fyrir
réttum fjórum árum.
Guðmundur var fæddur og
uppalin í Efri-Miðvík í Aðalvík á
Ströndum, elstur sex systkina. Í
Aðalvík á Ströndum bjó fólk við
sjálfsþurftarbúskap sem miðað-
ist við að heimilisfólk hefði fæði
og klæði. Oft var harðsótt til
lands og sjávar og þar unnu
menn svo sannarlega í sveita
síns andlitis. Það er úr þessu
umhverfi sem tengdafaðir minn
var sprottinn og hans lífsstíll tók
alla tíð mið af því. Lífsgildi hans
voru einföld, en þau samanstóðu
af hagsýni, hófsemi, varkárni og
heiðarleika.
Öllu óþarfa bruðli sneiddi
hann hjá ef hann mögulega gat.
Hann sá til dæmis aldrei hag-
kvæmni í því að fjárfesta í bif-
reið. Reiðhjólið hans dugði vel
til allra ferða á Ísafirði og ná-
grenni og í þeim tilfellum sem
hann þurfti nauðsynlega að
bregða sér bæjarleið þá voru al-
menningssamgöngur honum
nægar.
Það er liðið á fimmta áratug
frá því að ég kom í fjölskyldu
þeirra Guðmundar og Sigur-
bjargar. Strax frá fyrsta degi
var mér tekið af mikilli alúð og
ekki síst umhyggju. En þar fyrir
utan taldi Gummi sér það bæði
ljúft og skylt að vekja drenginn
unga til meðvitundar um gildi
þess að fara vel með. En um-
fram allt, huga að öryggi fram-
tíðar sinnar og fölskyldu þeirrar
sem hann og dóttir hans voru að
stofna til.
Ég, sem á þessum árum dýrk-
aði Bítlana og hreifst af hug-
myndafræði ’78 kynslóðarinnar,
var ekki alveg tilbúinn til að
fylgja leiðbeiningum hans um
nægjusemi og hagsýni í mínum
lífsstíl. En innst inni varð ég þó
fljótlega að viðurkenna, allavega
með sjálfum mér, að „sá gamli“
hafði auðvitað lög að mæla.
Gummi lét ávallt duga föð-
urleg varnaðarorð og reyndi
aldrei að koma í veg fyrir
ákvarðanir okkar Oddnýjar.
Hann stóð miklu frekar með
okkur og aðstoðaði svo sem
hann hafði getu til. Gilti þá einu
hvort hann hafði með sínum rök-
um reynt að tala okkur inn á
sína braut.
Margar voru þær stundirnar
sem hann lagði okkur ungu
hjónunum lið er við vorum að
byggja okkur heimili í Bolung-
arvík. Í þeim verkum lagði hann
gjarnan á ráðin með okkur
hvernig nýta mætti sem best
rándýrt byggingarefnið, þar
fékk að njóta sín hans eðlislæga
hagsýni og nýtni.
Það er svo sannarlega margs
að minnast nú þegar leiðir okkar
Gumma Sölva skilja, en það ætla
ég að geyma í huga mínum, ekki
síst til að minna mig á hin góðu
og göfugu lífsgildi hans sem ég
var svo heppinn að fá að kynn-
ast. Þó að mér hafi ekki enn tek-
ist að tileinka mér þau nema að
litlu leyti þá veit ég að þau geta
verið mér leiðarljós á lífsgöngu
minni fram að því að við hitt-
umst aftur í austrinu eilífa.
Kæri Gummi minn, ég kveð
þig með söknuði í hjarta, en
minning þín lifir.
Gunnar Hallsson.
Við vorum öll með kvíðahnút í
maganum, systkinin, þegar við
lögðum af stað akandi vestur á
firði síðastliðinn sunnudag.
Mamma hafði hringt um morg-
uninn og fært okkur fréttirnar
sem við höfðum vænst um þó-
nokkurt skeið. Heilsu afa hafði
hrakað um nóttina og við vissum
að það væri komið að kveðju-
stund.
Minningarnar helltust yfir
okkur í bílnum á leiðinni. Minn-
ingar um manninn sem alla sína
ævi, af einstakri ósérhlífni, gerði
allt sem hann mögulega gat til
þess að gera okkur lífið bæri-
legra. Ekki vegna þess að hann
teldi sig þurfa þess eða vegna
þess að við værum vart sjálf-
bjarga, heldur vegna þess að
Gummi Sölva var einfaldlega
þannig gerður. Hans lífsfylling
fólst í því að létta undir með
öðrum, gefa af sér og sjá um þá
sem honum þótti vænt um.
Þannig maður var afi.
Hús afa og ömmu á Hlíðar-
vegi 16 á Ísafirði var sem okkar
annað heimili. Þetta var ævin-
týraveröld sem við systkinin
fengum hreinlega ekki nóg af.
Samt voru aldrei til nein leik-
föng á heimili afa og ömmu. Það
þurfti ekki. Eldhúsáhöldin, verk-
færin og jafnvel húsgögnin voru
okkar leikmunir í ævintýraleg-
um leikjunum sem þau brydd-
uðu upp á.
Í kjallarakompunni hans afa
voru reglurnar svo enn frjáls-
legri. Þar var hreinlega allt
leyfilegt. Ef barnið gat haldið á
pensli þá mátti það mála. Ef
barnið vildi mála húsgögnin eða
gólfið þá var það bara þannig.
Ég held að við systkinin hljótum
að hafa minnkað lofthæðina tölu-
vert með tíðum málningarlotum
á blessuðu kompugólfinu. Og afi
brosti bara. Svona voru allar
samverustundirnar með afa og
ömmu. Eilíft dekur og taumlaus
gleði.
En þótt frjálsræðið hafi verið
algert þá voru lífsreglurnar sem
afi miðlaði til okkar skýrar.
Gætið hófs, komið vel fram við
aðra og verið heiðarleg. Þannig
hagaði hann sínu lífi og vildi að
við gerðum slíkt hið sama.
Eftir nokkurra klukkustunda
akstur stóðum við systkinin við
rúmgaflinn hjá afa á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísafirði. Við
föðmuðum hann, kvöddum og
héldum í hendurnar á honum
uns yfir lauk. Það var okkur
systkinunum dýrmætara en orð
fá lýst að fá að fylgja honum síð-
ustu skrefin.
Þrátt fyrir sorgina og sökn-
uðinn sem helltist yfir okkur á
þessu augnabliki þá var kveðju-
stundin samt áreynslulaus og
friðsæl. Næstum því einkenni-
lega afslöppuð. Við systkinin
teljum okkur vita ástæðuna.
Þegar við hugsum til þeirrar
hlýju sem mun alltaf streyma
frá honum, umhyggjunnar sem
hann mun alltaf bera til okkar
og ástarinnar sem við munum
alltaf finna fyrir í hjarta okkar,
þá er ekki mikið pláss eftir fyrir
sorgina. Smám saman rann það
upp fyrir okkur, þessi síðustu
augnablik í lífi afa, að enn og
aftur var þessi einstaklega ljúfi
maður að veita okkur dýrmæta
lexíu um lífið.
Þeir sem minnast Gumma
Sölva eru nefnilega lukkunnar
pamfílar. Þeir minnast hans
vegna þess að þeir hafa á ein-
hverjum tímapunkti verið svo
ótrúlega heppnir að fá að kynn-
ast honum. Við systkinin getum
vart fært í orð hversu mikil for-
réttindi það voru að fá að eiga
þennan mann fyrir afa.
Elsku afi, takk fyrir allt og
skilaðu stuðkveðju til ömmu.
Auður, Sigurbjörg
og Guðmundur.
Guðmundur
Fertram Sölvason
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Elsku langafi okkar,
takk fyrir allt.
Gunnar Anton, Brynja Rut,
Oddur Hólm, Arnar Freyr,
Gunnar Sölvi, Ásta Margrét,
Vigdís Mirra og Lóa Katrín.
Grand hótel Reykjavík,
Sigtúni 38, sími 514 8000.
erfidrykkjur@grand.is • grand.is
Grand
erfidrykkjur
• Hlýlegt og gott viðmót
á Grand hótel.
• Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum.
• Næg bílastæði og gott
aðgengi.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og vinur,
HÁKON KRISTINSSON
vélsmiður,
Innri-Njarðvík,
lést á Hjúkrunarheimilinu Garðvangi, Garði,
laugardaginn 19. maí.
Útförin fer fram frá Njarðvíkurkirkju, Innri-Njarðvík,
miðvikudaginn 30. maí kl. 14.00.
Þorsteinn Hákonarson, Kristín Tryggvadóttir,
Stefanía Hákonardóttir, Sigurbjörn Júlíus Hallsson,
Bryndís Hákonardóttir,
Steinunn Hákonardóttir, Elvar Ágústsson,
Guðfinna Ingimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN JENS GUÐMUNDSSON,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut sunnu-
daginn 20. maí.
Útförin verður gerð frá Áskirkju þriðjudaginn 29. maí kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Líf styrktarfélag,
www.gefdulif.is.
Solveig Margrét Þorbjarnardóttir,
Þór Kristjánsson, Ásdís M. Magnúsdóttir,
Þrúður Jóna Kristjánsdóttir, Sigmar Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.