Morgunblaðið - 26.05.2012, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2012
Okkur langar
með örfáum orðum að minnast
Kjartans móðurbróður okkar sem
nú er fallinn frá langt fyrir aldur
fram. Upp í hugann koma minn-
ingar um árlegar veiðiferðir í
Vatnsá í Mýrdalnum þar sem
ungir og óreyndir veðimenn nutu
góðs af hinni alkunnu þolinmæði,
natni og góðmennsku Kjartans.
Einnig margar góðar minningar
um samverustundir í stórfjöl-
skyldunni þar sem Kjartan hafði
oftar en ekki komið að því að sjá
um kræsingarnar, sérstaklega
dýrindis áramótaveislur í Brek-
kutúninu og seinna á Kjartans-
götunni. Gestrisni Kjartans og
Takako og barna þeirra var ein-
stök og fékk Kári að njóta góðs af
henni þegar hann bjó hjá þeim í
Brekkutúninu fyrsta veturinn
sinn í háskólanum.
Það verður tómlegt á næsta
frændsystkinafundi án Kjartans
en eftir lifir minningin um frænda
sem var einstaklega hlýr, hjálpfús
og alltaf í góðu skapi.
Elsku Ólöf Júlía, Árni Rúnar,
Anna og börn og amma og afi, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Hugur okkar er hjá ykkur.
Kári og Jón Örlygssynir
og fjölskyldur.
Árið var 1983 og undirrituð
bjuggu og stunduðu nám í Kaup-
mannahöfn ásamt fjölmörgum
öðrum Íslendingum. Þetta var
yndislegur tími þótt nóg væri að
gera í náminu og þarna mynduð-
ust varanleg tengsl og vináttu-
sambönd. Í þessu umhverfi varð
spilaklúbburinn okkar strákanna
til en auk okkar þriggja, tveggja
verkfræðinga og líffræðings, voru
tveir aðrir verkfræðingar í
klúbbnum, þeir Gunnlaugur Niel-
sen og Kjartan Jónsson. Það þótti
skynsamleg ákvörðun að hafa
fimm í hópnum til að tryggja að
hægt væri að spila vikulega þótt
einn gæti ekki mætt af einhverj-
um ástæðum auk þess sem fimmti
maðurinn gæti séð um að tala
meira en aðrir ef svo bar við.
Kjartan var afbragðs spilamað-
ur og oftast var hann með hæsta
skorið eftir kvöldið. Reyndar
stríddum við honum oft á því að
það væri ekki skrýtið þar sem
hann sá um bókhaldið.
Spilaklúbburinn þróaðist og
fjölskyldurnar kynntust betur eft-
ir því sem árin liðu, barnaafmæli,
þorrablót, matarkvöld og tjald-
ferðir og svo bættust við veiðiferð-
ir í ám og vötnum og síðar útivist-
in, gönguferðir innanlands og
hjólaferð erlendis. Kjartan var
virkur í útivistinni, hjólaði í vinn-
una og stundaði gönguferðir og í
einni slíkri fór hann sína síðustu
ferð.
Margar minnisstæðar ferðir
áttum við saman t.d. í Laxárdal-
inn og inn á hálendið og einnig
veiðiferð í Grenlækinn þar sem öll
börnin voru með. Ein karlaferðin í
Grenlækinn að hausti var oft rifj-
uð upp en ekki vegna veiðinnar.
Krapi var kominn í ána og við fest-
um bílinn. Til að losa hann þurfti
að fjarlægja grjót og setja grjót
undir dekk í ísköldu vatninu.
Kjartan bretti upp ermar og lét
sig ekki muna um að gera það sem
þurfti, berhentur í ísköldu vatn-
inu, við hinir stóðum skjálfandi
hjá.
Spilakvöldin hjá Kjartani voru
spennandi því oft töfraði Takako
fram japanska rétti. Þorrablót og
árshátíðir spilaklúbbsins skiptu
meira máli eftir því sem árin liðu.
Kjartan Jónsson
✝ Kjartan Jóns-son fæddist á
Selfossi 20. nóv-
ember 1952. Hann
varð bráðkvaddur í
Esjuhlíðum 13. maí
2012.
Útför Kjartans
fór fram frá Hall-
grímskirkju 25.
maí 2012.
Eitt árið var ákveðið
að þema árshátíðar-
innar yrði japönsk
veisla þar sem þau
Kjartan og Takako
voru búin að útvega
hráefni og drykki,
ógleymanleg veisla
þar sem frúin tók á
móti okkur uppá-
klædd og leiddi okk-
ur í gegnum allar
hefðir og venjur
heimalands síns.
Eftir því sem árin liðu fækkaði
spilakvöldunum eitthvað en vin-
áttan dvínaði ekki enda fyrir
löngu orðin svo sterk. Fyrir
tveimur árum var höggvið stórt
skarð í vinahópinn er Gunnlaugur
Nielsen lést eftir erfiðan sjúkdóm.
Og nú er Kjartan einnig farinn.
Eftir sitjum við full af söknuði.
Kjartan var hógvær og kurteis
maður og talaði aldrei illa um
nokkurn mann, kvartaði aldrei,
var góður ferðafélagi og alltaf já-
kvæður. Kjartan hafði sannarlega
kynnst erfiðleikum í lífinu. Hann
missti eiginkonu sína, Takako
Inaba, fyrir nokkrum árum eftir
erfið veikindi og bróður sinn
stuttu seinna. Börn þeirra Kjart-
ans og Takako, Árni Rúnar og
Ólöf Júlía, sjá nú einnig á eftir föð-
ur sínum allt of snemma. Samúð
okkar er hjá þeim og fjölskyld-
unni allri. Blessuð sé minning
Kjartans Jónssonar.
Árni og Anna, Guðmundur
og Dóra, Þorkell
Hreggviður og Dóra, Friðný
Heiða og fjölskyldur.
Á mæðradeginum skörtuðu
kirsuberjablómin sínu fegursta
enn á ný á leiðinu hennar Takako,
sem Kjartan, maður hennar, og
börnin þeirra tvö, Árni Rúnar og
Ólöf Júlía, gróðursettu í minningu
kærustu eiginkonu og móður.
Þennan sama dag fór Kjartan upp
á Esju eins og svo oft áður. En síð-
ar sama dag barst okkur sú har-
mafrétt að Kjartan hefði orðið
bráðkvaddur á Esju. Allt lamaðist
innra með okkur og í kringum
okkur. Í huganum birtist mynd af
Takako, börnunum, barnabörn-
unum, foreldrum hans á tíræðis-
aldri, systkinum og ástvinum í
Japan. Tárin runnu. Leiðin okkar
og vináttan er orðin löng frá því að
Takako kynnti Kjartan í fyrsta
skipti. Þá voru þau bæði í háskól-
anum, Kjartan að nema verkfræði
og Takako að læra íslensku fyrir
útlendinga. Kjartan var hógvær,
kurteis, hljóðlátur, hjartahlýr,
hjálpfús og bar virðingu fyrir for-
feðrum og náttúru. Kjartan og
Takako voru samlynd hjón. Kjart-
an stóð þétt við hliðina á Takako
sinni í veikindabaráttu hennar
sem leiddi til þess að hún kvaddi
þennan heim 19. september 2004.
Kjartan var sú manngerð sem
sagði fátt frá sér eða sínum. En
við gátum lesið úr augnaráði og
orðalagi hans hve hann var stoltur
af börnum sínum og afkomendum
og tengdadóttur sinni. Huggandi
Guð umvefji ástvini Kjartans nær
og fjær.
Miyako og Sigfús Gauti.
Það var síðla hausts árið 1974
að við Yoko fréttum að komin
væri japönsk kona, Takako Inaba
að nafni, til náms við Háskóla Ís-
lands og byggi hún á Garði. Þá
bjuggu aðeins tvær japanskar
konur hér á landi svo fljótlega
þróaðist náinn kunningsskapur
milli þeirra þriggja, Miyako, Yoko
og Takako. Þegar kom fram á út-
mánuði 1975 urðum við vör við að
æ oftar var í för með Takako við-
felldinn og hæglátur háskólanemi
sem Kjartan hét. Lengi framan af
þekkti ég Kjartan helst af af-
spurn, það fór vel á með okkur ef
við hittumst, en það náði ekki
lengra. Það var svo fyrir einum
fimmtán árum, að sú hugmynd
kviknaði að við Sigfús Gauti og
Kjartan mynduðum leshóp og
færum að lesa Íslendingasögurn-
ar og úr varð að á hverjum vetri
komum við saman annað hvert
laugardagskvöld og lásum í heyr-
anda hljóði. Þarna naut Kjartan
sín vel, hann var einkar glöggur
og fljótur að stansa við ef hann
skildi ekki eitthvað, eða ef við lás-
um ekki nógu vel. Þá var og rýnt í
efnið, tengt við atburði eða per-
sónur í öðrum sögum, eða leitað
orðskýringa. Hann var minnugur
og fljótur að fletta upp á atriðum
sem við þurftum að skoða betur.
Við fórum einnig á sagnanám-
skeið hjá Endurmenntun, en þótti
þegar frá leið betra að rýna bara í
sögurnar sjálfir. Þó kom svo fyrir
um tveim árum, að lesáhuginn var
tekinn að þverra, þá sagði Kjartan
mér frá því að hann ætlaði á
Grettissögunámskeið sem haldið
væri í Borgarnesi og Reykholti til
skiptis, þar kæmu margir fyrirles-
arar og þetta gæti orðið skemmti-
legt. Ég fylgdi með og höfum við
haft ómælda ánægju af þessum
námskeiðum, kynnst ágætu og
áhugaverðu fólki. Árið 2004 lést
Takako langt fyrir aldur fram af
völdum krabbameins. Veikindi
hennar tóku mjög á Kjartan sem
og alla fjölskylduna. Enn var
hoggið í sama knérunn árið 2006
er Árni Heimir, bróðir hans lést,
einnig af krabbameini. Alla þessa
erfiðleika bar Kjartan af mikilli
yfirvegun og prúðmennsku. Aldr-
ei heyrðum við hann mæla æðru-
orð, þótt auðvitað færi ekki
framhjá neinum hvað hann þurfti
að ganga í gegn um. Það var mikill
skóli að fylgjast með, af hve mikilli
einurð hann vann úr sorginni og
lét hana ekki yfirbuga sig. Hann
fór í ferðalög til útlanda, fór á tón-
leika og í leikhús, stundaði hjól-
reiðar og gönguferðir, allt af
þeirri yfirvegun sem honum var
svo töm. Hann var góður og nær-
gætinn afi, oft varð ég var við að
barnabörnin voru hjá honum ým-
ist í pössun eða öll fjölskyldan
saman. Þegar ég hef þurft að lýsa
honum hafa mér oft komið í hug
orð Halldórs Laxness í kaflanum
Upphaf Heimsljóss í bókinni
Skáldatíma, þar sem Halldór lýsir
Sigmundi á Hamrendum: „Einn
morgun segi ég við Sigmund
gamla á Hamrendum: Ég er að
hugsa um að fara til Ólafsvíkur
hinumegin við fjallið í dag. Viltu
fylgja mér á réttan veg. Það er nú
líkast til, sagði Sigmundur því
hann var ósvikinn skaftfelskur öð-
lingur og sagði þarafleiðandi aldr-
ei já og reyndar ekki nei heldur.“
Við Yoko flytjum fjölskyldu
Kjartans okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi Guðs blessun
fylgja ykkur öllum og veita ykkur
styrk.
Egill Þórðarson.
Enn erum við Laugarvatns-
stúdentar, árg. 1972, minntir á ná-
lægð dauðans, nú við skyndilegt
fráfall Kjartans félaga okkar.
Fram streyma ljúfar minningar
um sérlega vandaðan mann,
skarpgreindan og tillögugóðan.
Minningar sem fyrir sum okkar
spanna allt frá upphafi skóla-
göngu á Selfossi. Allt nám var
honum sem leikur, jafnvígur á all-
ar námsgreinar. Naut hann hæfi-
leika sinna er hann hlaut náms-
styrk til Bandaríkjanna strax eftir
stúdentspróf.
Verkfræði varð hans ævistarf
þar sem raungreinahæfileikar
hans nutu sín fullkomlega. Hóg-
værð og íhygli voru sterk einkenni
í fari Kjartans, jafnt í leik sem
starfi. Hugaríþróttir voru yndi
hans og var hann í fremstu röð
margra góðra bridsspilara okkar
Laugvetninga og stundaði hann
þá íþrótt til dauðadags og háði
marga keppnina á þeim vettvangi.
Mikill umbrotatími var meðal
skóla- og æskufólks á okkar
menntaskólaárum 1968-72 og
fengu þá margar hefðir og grónir
siðir að víkja. Mörgum varð hált á
svellinu með auknu frelsi og bætt-
um efnahag. Við upplifðum breyt-
inguna frá því að safnast saman á
herberginu með útvarpinu til að
hlusta á fréttirnar og að 200 nem-
endur hefðu aðgang að einu sjón-
varpi upp í það að hafa gæða-
hljómtæki á flestum herbergjum.
Í öllu þessu umróti flosnuðu
margir upp frá námi og sýna tölur
svo ekki verður um villst að okkar
hópur fór ekki varhluta af viðsjár-
verðum tíma. Af 68 nemendum
sem hófu eða stunduðu nám með
okkar árgangi luku 23 stúdents-
prófi frá skólanum 1972. Segja má
að dagfar og öll framganga Kjart-
ans hafi verið sönn andstæða allra
þessara umbyltinga. Hann hagg-
aðist ekki og var Kjartan sem
tákngervingur alls hins trausta og
öfgalausa, hann þurfti ekki að
sýnast eða yfirspila til að njóta
viðurkenningar í samfélagi okkar.
Eftir því sem árin hafa færst
yfir hefur samfundum okkar held-
ur fjölgað, en í hópnum hafa sam-
skiptin einkum verið tengd út-
skriftarafmælum og nú hin síðari
árin heimboðum góðra skóla-
félaga. Nú njótum við þess í minn-
ingunni hve Kjartani var annt um
að vera með og viðhalda gömlum
kynnum. Athyglisvert var hversu
æviárin höfðu litlu breytt um útlit
og fas Kjartans, enda höfðu menn
á því orð er við hittumst síðastliðið
vor að hann hefði lítið sem ekkert
breyst, nema hárunum fækkað
eins og gengur. Og enn stendur til
að hittast, nú í tilefni 40 ára út-
skriftarafmælis frá ML og var
Kjartan með fyrstu mönnum að
skrá sig til þátttöku. Af þeirri
þátttöku verður ekki og allt með
öðrum brag. Við skólafélagarnir
munum mæta þar með minningar
um góðan vin sem hlaut þau örlög
að vera borinn til grafar daginn
fyrir þann samfund.
Kjartan varð fyrir miklum
missi er eiginkona hans lést frá
ungum börnum þeirra og síðar er
bróðir hans, Árni Heimir, sem
okkur var samtíða tvo vetur á
Laugarvatni, lést langt um aldur
fram.
Við skólafélagar Kjartans
sendum börnum hans, öldruðum
foreldrum, eftirlifandi systkinum
og ástvinum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Megi minning um mætan mann
lifa.
Fyrir hönd ML stúdenta 1972,
Sigurður Jónsson.
Kveðja frá
samstarfsmönnum
Við erum harmi slegin, sam-
starfsfólk Kjartans Jónssonar
vegna skyndilegs fráfalls hans
langt um aldur fram.
Kjartan vann fyrst hjá Síman-
um sumarið 1978 sem verkfræði-
nemi. Hann hóf síðan störf hjá
Símanum 1995 fyrir sautján ár-
um. Kjartan átti marga góða vini
hjá Símanum, enda hafði hann
einstaklega góða nærveru og
þægilegt viðmót. Alltaf var hann
tilbúinn að takast á við ný verk-
efni og skipti engu þó sum þeirra
væru mjög erfið.
Þekking Kjartans á Símanum
var annáluð, hvort sem var á kerf-
um eða fólki og samstarfsfólk bar
mikið traust til hans. Þetta kom
sér vel þegar hann var að greina
flókin og stór verkefni. Kjartan
hafði mikinn áhuga á vinnuferlum
og hvernig mætti leysa verkefni á
sem bestan hátt enda má sjá
handbragð hans um allt hjá okk-
ur. Það verður ekki auðvelt að
fylla það skarð sem Kjartan skilur
eftir sig í starfsmannahópnum.
Kjartan hafði mörg áhugamál
sem hann stundaði af kappi, úti-
vist var eitt þeirra. Hér á árum áð-
ur tók hann þátt í ferðum með
jeppaklúbbi Símans en síðar meir
gönguferðum og fjallgöngum.
Hann fór með hópi frá Símanum
upp á Hvannadalshnúk fyrir
nokkrum árum og í ár var hann í
gönguhóp hjá Ferðafélagi Íslands
þar sem gengið var á hvert fjallið
á fætur öðru og hélt Kjartan bók-
hald yfir ferðirnar á Facebook.
En Kjartan stundaði ekki einung-
is útivist, hann hafði líka mikinn
áhuga á bókmenntum og tók þátt í
leshópum þar sem ýmis bók-
menntaverk, þung og létt voru
lesin og greind. Margir af sam-
starfsmönnum Kjartans höfðu
ánægju af að rökræða við hann
um ýmsar bókmenntaperlur,
hvort sem voru nútímaverk eða
fornbókmenntir. Njáls- og Lax-
dælusaga voru Kjartani hugleikn-
ar enda voru þær einar af uppá-
haldssögum hans. Það var því vel
viðeigandi að Kjartan flutti í
hverfi þar sem göturnar bera nöfn
persóna í Landnámu, Njálu og
Laxdælu en Kjartan átti heima í
Kjartansgötu.
Við vottum fjölskyldu Kjart-
ans, Árna, Ólöfu, barnabörnum,
foreldrum og systkinum einlæga
samúð á þessum erfiðu tímum,
megi Guð styðja ykkur og styrkja.
Við kveðjum kæran samstarfs-
mann með þakklæti og trega,
blessuð sé minning hans.
Hafliði S. Magnússon,
forstöðumaður UT rekst-
urs og þróunar.
Á Kjartansgötu í Norðurmýri
er lítið samfélag þar sem þríbýlis-
hús standa í röðum. Þau voru flest
byggð í síðari heimsstyrjöldinni,
mynda heillegt hverfi og hvert
hús um sig veitir nokkrum fjöl-
skyldum skjól og samveru. Eng-
um dylst hve miklu máli skiptir að
eiga góða nágranna sem eru já-
kvæðir, lífga uppá tilveruna og
láta til sín taka. Í dag kveðjum við
Kjartan Jónsson, einstaklega góð-
an nágranna. Þegar fregnin af
andláti Kjartans barst um hverfið
var auðheyrt hversu kær hann var
öllum þeim sem honum höfðu
kynnst.
Kjartan var heilsteyptur mað-
ur og afar lipur í mannlegum sam-
skiptum. Það var sönn ánægja að
vera með honum. Hann vildi fegra
umhverfi sitt og fékk okkur með-
eigendur sína til að drífa í verkleg-
um framkvæmdum í góðri sátt.
Þar kom líka verkfræðingurinn
fram því allur undirbúningur hjá
Kjartani var til fyrirmyndar og
verksamningar vandlega útfærð-
ir. Kjartan var dugandi og stefnu-
fastur á sinn ljúfa hátt.
Við söknum Kjartans innilega
og hlýrrar nærveru hans. Við
hefðum svo gjarnan viljað geta átt
meiri tíma saman. Við heyrðum til
hans morguninn sem hann hélt í
hinstu göngu sína og síst grunaði
okkur að hann kæmi ekki aftur.
Kjartan var útivistarmaður og
virtist í toppformi. Fráfall hans
minnir á hve tíminn er fljótur að
líða og hversu mikilvægt er að
nýta hann vel.
Kjartan var menningarlega
sinnaður og listrænn. Hann vildi
skapa vissa japanska stemmningu
í garðinum okkar. Þau hughrif
ætlaði Kjartan til minningar um
konu sína Takako sem lést haustið
2004. Það var áður en Kjartan
flutti hingað en þeirri merku og
ljúfu konu kynntumst við þegar
hún vann í Seðlabankanum.
Ólöfu, Árna og stórfjölskyldu
þeirra vottum við innilega samúð.
Blessuð sé minning Kjartans
Jónssonar.
Rannveig og Tryggvi,
Kjartansgötu 8.
Í fáum orðum vil ég minnast
vinar míns Kjartans Jónssonar.
Kynni okkar hófust fyrir nokkr-
um árum er við hófum samstarf í
Samtökum íbúa og hagsmuna-
aðila í Mýrdal. Þegar hópur fólks
sætti sig ekki við hugmyndir
sveitarstjórnar að setja nýjan
þjóðveg á aðalskipulag Mýrdals-
hrepps, sem þá var í vinnslu. Sú
atburðarás er orðin nokkuð löng,
ekki síst er aðalskipulagið var ný-
samþykkt, sett strax í endurskoð-
un og nýtt ferli, vegna þess að
ekki náðist fram ætlun þeirra um
veginn. Í upphafi ákváðum við að
flytja mál okkar málefnalega og
upplýsandi. Þess vegna var ráðist
í vefsíðuna myrdalur.is, sem son-
ur minn setti upp, en Kjartan ann-
aðist vefstjórn. Þar kom Kjartan
fram sjónarmiðum samtakanna á
mjög vandaðan og smekklegan
hátt. Hann vann ötullega að öflun
upplýsinga og efnis á sviði vega-
mála, sjóvarna og náttúruvernd-
ar. Þar sem hallar á rök fyrir
vernd votlendis í Mýrdal því eng-
ar rannsóknarskýrslur eru til,
brugðumst við með því að sækja
um rannsóknastyrk í Náttúru-
verndarsjóð Pálma Jónssonar eft-
ir að lá fyrir verkefna- og kostn-
aðaráætlun frá Fuglavernd. Það
var sorglegt að fá fréttir af andláti
Kjartans að morgni 14. maí og
opna samdægurs bréf frá sjóðn-
um um veittan styrk til rannsókna
á fuglalífi við Dyrhólaós. Það var
sárt að geta ekki fært Kjartani
gleðifréttirnar, verkefnið var hon-
um svo hugleikið. Við vorum
bjartsýn á að styrkurinn nægði til
að hefja fuglatalningarnar í vor.
Kjartan sagði: „Við söfnum fyrir
restinni.“ Hann lagði gríðarlega
mikla og faglega vinnu í málefnið,
enda var honum það mikið kapps-
mál. Með Kjartani er horfinn
samherji sem alltaf var til staðar,
ráðagóður og með afbrigðum klár.
Það var ánægjulegt og gefandi að
kynnast Kjartani. Við fráfall hans
ber að þakka frábært samstarf,
góð kynni og vináttu.
Votta ég fjölskyldu Kjartans
innilega samúð mína.
Erla Bil Bjarnardóttir.
✝
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
MÁR HALLGRÍMSSON,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnu-
daginn 20. maí.
Útför hans verður gerð frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 30. maí kl. 13.00.
Sigríður Másdóttir, Gunnar Auðólfsson,
Auðólfur Már Gunnarsson,
Árni Karl Gunnarsson,
Ásgeir Hrafn Gunnarsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HREINN GUÐMUNDSSON,
Túngötu 2,
Sandgerði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
föstudaginn 18. maí.
Útförin fer fram frá Hvalsneskirkju fimmtudaginn 31. maí
kl. 14.00.
Bryndís Eðvarðsdóttir,
Sigurður Smári Hreinsson, Unnur G.G. Grétarsdóttir,
Berta Súsanna Hreinsdóttir, Þórhallur Ingason,
Guðrún Sonja Hreinsdóttir, Markús Karl Valsson,
barnabörn og barnabarnabörn.