Helgafell - 01.09.1942, Qupperneq 32

Jón Óskar:
Symfonia pastorale
Þessi litla hversdagslega saga er
skrifuð til þess, að atburSur, sem skeSi
einhvern tíma í vetur, sé ekki aS hring-
sóla fram og aftur x höfSinu á mér og
þvælast fyrir öSru. ÞaS var sem sé
einn drottinsdag, er ég gekk um göt-
urnar í ósjálegum frakka og fyrirleit
sjálfan mig vegna tösku, sem ég hafSi
undir handleggnum, en í henni voru
reikningar á ýmsa kaupmenn í bæn-
um, frá verksmiSju, sem ekki full-
nægSi eftirspurninni og fékk þess-
vegna okurreikninga sína greidda um-
yrSalaust. Þá kynntist ég því, hvernig
skrifstofur ýmissa stofnana fyllast af
slíkum mönnum, sem koma meS út-
troSnar töskur, draga upp úr þeim
bréfsnepla og vilja fá peninga fyrir
sneplana. — En sem ég er aS blaSa í
töskunni minni, verSur fyrir mér reikn-
ingur, stílaSur á forstjóra eins stærsta
samkomuhúss bæjarins, þar sem
haldnir eru dansleikir og allskyns
samkomur, gleSiveizlur, kveSjusamsæti
og móttökuhátíSir. — Og í hinum víSu
sölum getur fólkiS setiS og drukkiS
kaffi, eSa annaS, sem þaS kynni aS
langa til aS drekka, og svo getur þaS
hlustaS á leik hljómsveitarinnar og
dansaS eftir vild. En þá er ég dreg
reikninginn upp úr töskunni, sé ég, aS
eitthvaS er páraS meS blýanti á ann-
aS upphorniS. Þar stendur: Frá 5—6.
ÞaS táknar, aS forstjóri þessi sé viS frá
kl. 5 til 6. Ég sting þá reikningnum
niSur í töskuna aftur og labba heim í
hús mitt. FyrirgefiS! — ég á ekkert
hús, en ég á píanó í húsinu, og þess
vegna finnst mér þaS vera mitt hús.
— Já, ég labba sem sé heim í hús
mitt, fleygi töskunni út í horn og fer
aS æfa Fantasíu eftir Hándel, sem
kennari minn hafSi þrisvar látiS mig
æfa upp aftur. Ég æfSi Fantasíuna,
þangaS til ég var uppgefinn. En mér
gekk erfiSlega; ég stóS upp í þungu
skapi og sagSi viS móSur mína, sem
stóS í dyrunum: Hvers vegna var ég
ekki fyrr látinn byrja aS læra ? Ég
ætla aldrei aS geta leikiS þessa Fanta-
síu.
En móSir mín hristi höfuSiS og benti
mér á innheimtutöskuna, sem lá úti í
horni. ÆtlaSi ég ekki aS hitta einhvern
mann milli 5 og 6 ? Ég þreif töskuna
og gekk út þungt hugsandi. ÞaS var
ágætt veSur, og yfir bænum sveimuSu
nokkrir fuglar, heldur silalega fannst
mér. En ég var þungt hugsandi og
gekk löturhægt. — Svo stend ég fyr-
ir framan dyr forstjórans í hinni mynd-
arlegu byggingu og ber kurteislega á
dyr. — Kom inn! er sagt.
— En þegar ég opna dyrnar líkt og