Helgafell - 01.12.1953, Side 16

14
HELGAFELL
á svissneska fjallakofa, og stórir steinar á þekjunni. Snoturt kirkjukríli
stendur þar á bjargi, sem af náttúrunnar höndum er rennislétt og álíka
breitt og væn gata í stórborg, en til beggja hlið'a rísa töluvert háar kletta-
borgir. llm nóttina sváfum við í skipinu og hvorki áhyggjur né annað
raskaði ró okkar.
Árla næsta morguns lögðum við af stað til Þórshafnar, en hún er sú
eiria mannabyggð, sem kalla mætti bæ, og þar eiga dönsku yfirvöldin heirna.
Skipinu tókst blessunarlega að þræða leiðina og lagðist að bryggju undir
kvöldið. Við gengum á land og reyndum að' litast um, þótt þoka væri all-
dimm. Þetta var óhreinn bær; alls staðar var fiskur og margs konar af-
brigði fisklyktar — fiskur í körfum, fiskur í keröldum, fiskur hangandi til
þerris, fiskhrúgur í ámum, stráðar grófu salti. Við fórum inn í veitingahúsið
til þess að losna við óþefinn. Það virtist vera samkomustaður og drykkju-
krá embættsmannanna og þeirra, sem höfðu póstskipin og veiðiflotann á
sínum vegum.
Þarna rákumst við á skipstjórann, sem skilinn hafði verið eftir vegna
sjúkleika. Hann var glaðlegur maður og lék nú við hvern sinn fingur. Skæð-
ar tungur töldu sjúkdóm hans löngun í brennivín, og lét hann vissulega ekk-
ert tækifæri ónotað til þess að færa sönnur á þann orðróm.
Morguninn eftir fórum við frá Þórshöfn; eins og við höfðum vænzt,
tók nú hinn óþreytti og endurnærði skipstjóri til við sína fyrri iðju, og að
skammri stundu liðinni renndi hann skipinu upp á klettana við Straumey.
Á var þessi eilífa þoka, sem grúfir yfir Færeyjum, þegar ekki er ofsarok til
þess að feykja henni burtu. Að vísu var í þetta skipti fremur um mistur
að ræða en myrkvaþoku, og sjórinn var sléttur eins og tjörn.
Skipið hafði lent í hallandi urð við rætur lítils kletts og lá dálítið á
þá hliðina, sem vissi til hafs. Það var undir eins Ijóst, að hvað sem í skærist,
gæfist þó tóm til að setja bátana á flot. Þetta var gert, en reyndist óþarft,
þar eð nokkrir fiskibátar komu á vettvang og buðu aðstoð sína, og til allrar
hamingju var aðfall. Á þilfarinu var því líkast um að litast sem nú ætti
að sýna skipreikann í „Storminum“ eftir Shakespeare, og vil ég taka fram,
að ég átti engan þátt í þessum leiksviðsútbúnaði. Nú gekk mikið á; kaðlar
voru leystir, björgunarbeltum útbýtt, en skipstjóri og stýrimaður helltu
skömmunum hvor yfir annan og viðhöfðu bersýnilega þau orð, sem dönsk
tunga átti kröftugust í fórum sínum. Við bjuggumst við pústrum, en af
þeim varð þó eigi.
Þegar þeir voru orðnir þreyttir á bölbænunum, gengu þeir undir þiljur
og drekktu fjandskapnum í dýrum veigum.
Mitt í öllum þessum gauragangi sátu íslenzku konurnar hinar rólegustu
í reyksalnum og skröfuðu hver við aðra eða þá við þernuna og skozka sam-
ferðamanninn okkar. Skipstjóranum var nú runnin reiðin og í augnabliks-
léttúð settist hann á hné Skotans, en Skotinn reis þá svo snöggt á fætur, að
skipstjórabjáninn datt kylliflatur á gólfið.
Meðan á þessum smáskemmtunum stóð, hafði ástand skipsins verið