Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 37

GUNNAR GUNNARSSON
35
geta ekki leitað frekar, því að áin er
í vexti og tekin að flæða yfir eyrina
— — Síra Björgvin fer suður á bisk-
upsfund, en kemur síÖan að Bjargi til
vetrardvalar. — Seint á vetri berst sú
fregn með sunnanblöÖum, að síra
Björgvin hafi veriÖ kosinn prestur í
einu erfiðasta útkjálkabrauði landsins
og flytst hann þangað um vorið.
Oddur bóndi hefur lengi kennt sér
meins og fer um haustiS til Reykjavík-
ur. „HaustiÖ, eftir sprettu- og þurrka-
sumar með þrotlitlar annir og enda-
lausa vinnudaga sjaldan meS öllu ó-
velkomið búandmönnum til dala —
Bjargföst hafði í æsku og framan af
búskap sínum oftast nær hlakkaS til
hausts og vetrar: HaustiS á til í fórum
sinum ömurleik svo megnan, að tindr-
andi norðurljósanætur og jafnvel sól
a heiðhimni hrökkva skammt til að
dreifa honum. Þegar velsénir sumar-
gestir hverfa úr bæ undir veturnætur,
°g í för meS þeim bóndinn frá barn-
rcörgu heimili — og ekki svo vel að
lagt sé upp í skemmtiferS: MaÖur
hennar að öllum líkindum mun verr á
Slg kominn en hann vildi við kannast,
grunaði húsfreyju — þá getur tómleik-
mn utan húss og innan orðið meS þeim
ódaemum, að þeim, sem hann leggst
byngst á, finnist stund og stund, að
hann eSa hún muni vart fá afboriÖ
nngur sitt öllu lengur“. — Oddur geng-
Ur undir uppskurð og réttir nokk-
nó við aftur. — ,,MannlífiS á það
hl að hefjast á nýjan leik í miÖjum
blíðum, eða svo fannst þeim Bjarg-
bjónum, þá er tómajólin á húsbónda-
lausu heimili voru hjá liðin og Oddur
sneri heim aftur, sem úr Helju he'mtur,
binum megin við Þrettándann — linur
lil verka að vísu, enda vildu þeir piltar
ans engu við hann sleppa, — en fóta-
fær og langt fram yfir það, og styrkt-
ist meS degi hverjum.“
Þegar leið á næsta haust varð bóndi
að hætta erfiðisvinnu, en hafði bó
nokkurnveginn fótavist. Læknirinn er
sóttur, en getur ekkert um bætt. ,,Víg-
lundur Högnason lagði sig fram um að
vera hress í bragSi, svo sem hann átti
vanda til, en tókst miðlungi vel gagn-
vart þeim Bjarghjónum nú orðið.
HeimleiSis reiS hann eins og fantur,
á meðan til hans sást. ESa öllu held-
ur flóttamaður, sýndist Bergþóru. En
ekki geta allir flúiÖ. —“
Undanfarin vor hefur verið unn;S að
jarðabótum að Bjargi og á næsta vori
er beitahúsatúniÖ tekiÖ fyrir. Bergþóra
bregður sér þangað einn daginn, og er
sýnilega brugðið þegar hún kemur
heim aftur. ,,ÞaS var ekki fyrr en
næsta rnorgun, að hún innti bónda
sinn eftir því í tómi, hvort þaS væri
með hans ráði, að garðbrotinu hefði
veriÖ umturnað ? Oddur fékk ekki þeg-
ar áttaS sig á, hvaS um var aS ræða
— leit á konu sína spurnaraugum.
Þú hefur látið færa út túnið ? innti
Bjargföst hann eftir, veikradda.
Á — já ! anzaði sjúklingurinn hóg-
værlega, milli samangnístra tanna —
talsmáti, er sagði til um líÖan hans:
— Þú átt viS garðstúfinn þann ! Mér
fannst sjálfgefiS aS stækka túniS fram
valllendismóinn, en þá varS garðurinn
aS hverfa, enda fallinn og ónýtur hvort
eS var.
Bjargföst tyllti sér á rúmbríkina fyrir
framan bónda sinn og missti um stund
stjórnar á sjálfri sér, og hafði það ekki
komiS fyrir nema einu sinni áður, —
grét ákaflega og ætlaÖi ekki aS fá ráS-
iS viS ekkann:
Manstu ekki, Oddur minn, aS það
var þarna sem þú sagÖir mér lát móður