Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 47

BÓKMENNTIR
45
við sögu í síÖara bindi. Síðan er siglt
til írlands, og kemur þá í Ijós, að
Clemet er bróðir konungs þar á suður-
ströndinni, Edmons O’Crúnu í Hamar-
borg. Dvelur Isarr þar við hirðina í
sex ár, gerist hirðskáld konungs, er
hann hefur náð nægilegu valdi á írsk-
unni, og heldur jafnframt áfram námi
sínu hjá Clemet. Auk þess kynnist
hann þar ýmsum fróðum mönnum, svo
sem Tefrit hinum egypzka og Erc mac
Bual, bóndanum spakvitra á Álftateigi.
Le:ðir hann lesandann hér með sér inn
1 sannkallaðan töfraheim, þar sem
hann og Ava, dóttir Erics, tala v:ð álfa
eins og væru þeirmennskir menn Verð-
ur dvöl hans á írlandi honum til hins
mesta frama og þroska, og að lokum
leiðir Clemet hann í hin helgu vé, þar
sem hann fær að kynnast launhelgun-
um og tekur vígslu. Eftir það telur
Clomet námi hans á Irlandi lokið, enda
fýsir nú Isarr og félaga hans að hverfa
uftur heim til íslands, en þeir Erpur,
Vilrrundur og Darri höfðu verið í hern-
aði með Fergusi Skotakonungi og hlot-
ið fé og frama að launum. Ekki geng-
ur lesandinn þess þó dulinn, að hér
eigi eftir að gerast nokkur tíðindi, því
að Donn O’Crúnu, konungsson og
vildarvinur Isarrs, hefur fellt hug til
Múrnu á Álfateigi og hyggst nú afsala
ser ríkiserfðum eftir dag föður sfns og
Serast bóndi. Auk þess hafa systur
bans, Etne og Blanad, gerzt helzt til
Lrifnar af hinum vösku Islendingum,
ísarri og Erpi. Isarr kveður þó Etne
ems og bróðir, en um hug Erps og fyr-
lrætlanir er ekki vitað í bili.
A heimleiðinni er komið við í Niðar-
°S1 til þess að kaupa húsavið, auk þess
sem Darri Austmaður þykist hafa þar
uokkrum erindum að gegna. Reynist
Lann vera dauðasekur maður í Noregi
og í ónáð Magnúsar konungs Ólafs-
sonar, þótt raunar hafi hann saklaus
verið rægður af fjandmanni sínum.
Hyggur hann nú á hefndir og kemur
þeim fram, en þeir félagar sigla síðan
til íslands í óleyfi konungs og komast
nauðulega undan mönnum hans.
Þegar heim til átthaganna kemur,
fagna foreldrar þeirra félaga þeim vel,
og Kaðlín völva gerir góða veizlu á
Vallanesi. En annars virðast héraðs-
menn óttast, að ekkert gott muni hljót-
ast af komu þeirra. Líður og ekki á
löngu þar til í odda skerst milli ferða-
langanna annars vegar og hinna göimlu
fóstbræðra þeirra, Finnboga og Stark-
aðar, hins vegar. ísarr leysir Ulfrúnu
úr festum og lætur Vilmundi hana eft-
ir. En Þórhildur á Mánafelli, sem er
svarkur mikill, vill hvorki sjá Vilrmmd
né Erp fyrir tengdason, þótt þeir séu
nú báðir auðugir að fé og hirðmenn
tveggja konunga. Taka þeir þá að
hitta ásbmeyjar sínar á laun, Vilmund-
ur Olfrúnu og Erpur Lofnheiði, en hún
er nú föstnuð Finnboga Loftssyni, fóst-
bróður þeirra. Þá kemur og Gríma
Loftsdóttir aftur til sögunnar, en hún
er nú gjafvaxta mær og forkunnar fög-
ur. Er hún festarmey Starkaðar, en
hefur jafnan dreymt um Isarr síðan í
bernsku. Koma nú fræði ísarrs og
andlegur þroski að litlu haldi, er jarð-
neskar tilfinningar fá yfirhöndina, þótt
honum sé fullljóst, að hann er að
drýgja hið versta óþokkabragð gagn-
vart Starkaði, vini sínum og fóstbróð-
ur. Ekki fer hjá því, að upp komist
um þessi stefnumót öll, og fara þá
Finnbogi og Starkaður á fund þeirra
Erps og Isarrs. Finnbogi ,,talar sverð
Erps fast í slíðrin og tekur af honum
konuna berhentur”, en Starkaður skor-
ar Isarr á hólm. ísarr hefur þó í fullu