Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 19

HELGISÖGNIN
Maðurinn nánar rnálið rœða vildi
og mœlti: ,,Hvaða vitrun boðar slíkt?”
Þá anzar sveinninn hátt svo heyrast skyldi:
,,að hörku steinsins sigri vatnsins mýkt,
hann kennir eða eitthvað pví um líkt'.
Sveinninn í uxann sló, og áfram héldu
þeir siðan, pví að dagur óðum rann,
og nokkru síðar kræktu þeir hjá keldu,
þá kom nú heldur líf i okkar mann.
„Nú skal staðar numið” mœlti hann.
,,Hvort var þetta með vatnið, gamli þulur
ei vitrun stór ” Hann leit á óldunginn.
,,Ég er aðeins tollþjónn trúr og dulur,
en töfrar lifsins eiga huga minn,
þvi langar mig að lœra vísdóm þinn.
1 letur skaltu færa fróðleik þenna,
slíkt flytur enginn héðan brott með sér.
En heima á ég blað og blek og genna
og búinn verð og náttstað handa þér,
því ég á heima hér”.
Um öxl sá gamli leit og lyfti brúnum;
á lörfum klæddan manninn sjónum brá:
andlitið fölt og ennið markað rúnum,
engan var sigurstrangleik þar að sjá.
Hann mælti lágt: „Nú þannig ertu þá.”
Auðmjúkri bón er ekki hollt að neita,
og öldruðum manni finnst það naumast ráð.
Hann mælti fast: ,,Þeim fræðslu ber að veita
er fróðleik sannan hafa lengi þráð.
En sveinninn mælti óðar: „Hér skal áð.”