Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 75

LISTIR
73
list dreifbýl isins í stað þess að hirða
skeaientanaskattinn frá leikfélögum
landsins en láta ekkert á móti. Verður
þessa leiklistarviðburðar getið síðar,
þegar tækifæri gefst, en það skal strax
tekið fram, að dæmi Leikfélags Hvera-
gerðis ætti að vera öðrum leikfélöguim
1 sveitum og bæjum til hvatningar að
taka til sýninga veigamikil leikrit í
stað útlendra gamanleika endalaust.
Leikfélag Reykjavíkur fór seint af
stað í haust og sýndi þá einn þessara
kandarísku gamanleika, sem eru á
ytra borði vel gerðir og ólastanlegir frá
leiktæknilegu sjónanmiði, en þola ekki
loftslagsbreytinguna við flutning norð-
hingað. Þar fyrir, ekki er það ó-
þekkt fyrirbæri hér, að ung og óreynd
stúlka leggi upp í leit að lífsförunaut
°g lífshamingju, hvort sem ævintýrið
endar eins og gott ævintýri á að gera,
hún finni rétta manninn. Hér fund-
ust þau undir heillastjörnu, og af því
dró leikurinn nafn. Ávinningur af
þessari sýningu var sá, að maður
kynntist viðkunnanlegri leikkonu í
íyrsta sinn, Margrétu Ólafsdóttur, sem
lék aðalhlutverkið, ungu stúlkuna
Patty O’Neill. Hjá henni birtist bæði
Personuleg glóð og kícnni, sem lofar
§oðu. Þorsteinn Ö. Stephensen og
Steindór Hjörleifsson voru mótleikar-
ar hennar og máttu hafa sig alla við,
dl þess að halda hlut sínum fyrir hinni
Ungu leikkonu. Brynjólfur Jóhannes-
son átti hægastan leik á borði í hlut-
verki leynilögreglumannsins, föður
stúlkunnar. Leikstjórn Einars Pálsson-
ar var rneð fullri festu og simekkleg.
Naesta viðfangsefni Leikfélags
eykjavíkur var franskur gamanleikur
'ioli fyrir skattgreiðendur eftir Ver-
ueuil og Berr í afbragðs góðri þýðingu
als Skúlasonar ritstjóra. Þetta
er
boulevard-gleðileikur, sem lætur ekki
mikið yfir sér, en lofar heldur engu
upp í ermina á sér, eftirlætur fölskva-
lausa skamm.tun eina kvöldstund.
Skattamálum og ástamálum er lysti-
lega blandað saman eftir franskri for-
skrift, og þegar frai.mmistöðumennirnir
eru þeir Alfreð Andrésson og Brynj-
ólfur Jóhannesson, fer enginn svikinn
úr því gildi. Elín Ingvarsdóttir kom
á óvart með sérlega góðan leik í að-
alkvenhlutverkinu, Juliette skattstjóra-
dóttur. Árni Trygvason og Þorsteinn
Ö. Stephensen lyftu undir með
skemmtilegheitum, en einkum bar á
Gísla Halldórssyni í nýjuim ham, hins
óframfærna skrifstofumanns, sem síð-
ar verður driffjöður í sigurverki skatt-
svikanna. Þetta hlutverk á skylt við
Topaze og Gísli lék það með hófleg-
um tilburðuim en dillandi gamansemi.
Alfreð Andrésson átti samt kvöldið
ásamt Brynjólfi, og undir lokin skiptu
þeir í þriðjunga með Elínu Ingvars-
dóttur. Leikstjóri var Gunnar Hansen.
Flutningur Leikfélags Akureyrar á
Dómum Andrésar G. Þormars í ríkis-
útvarpinu var ófullnæjandi, eins og á-
vallt er, þegar leiksviðsverki er útvarp-
að án verulegra breytinga. Af öllu því,
sem fyrir eyra og auga ber á leiksvið-
inu, fær maður aðeins hið mælta orð,
og áhrifin eru allt önnur, þegar orða-
flauimurinn steypist yfir mann í mak-
indum heima hjá sér en upp á búinn
í samfélagi áhorfenda í leikhúsi. Á-
nægjulegt var að heyra raddir hinna
norðlenzku leikenda, sumar nýjar eins
og Steingríms Þorsteinssonar frá Dal-
vík og Sigurðar Hallmarssonar frá
Húsavík, aðrar gamalkunnar, eins og
leikstjórans Jóns Norfjörðs. Það virðist
há Leikfélagi Akureyrar meira en flest
annað, að félagið getur ekki komið