Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 67

BÓKMENNTIR
65
$ til í höfði þeirrar persónu, sem
dreyi.-nir drauminn, þetta er hreinrœkt-
að ,,litterær“ skrifborðsdrau.Tiur. Víst
er ucn það, að bóndanum í Geitaskarði
royndi þykja þessi bók forkastanleg,
en þrátt fyrir allt verður þó að teljast
vænlegri til skilnings á lífi Reykjavík-
uræskunnar, eins og það er þann dag
í dag, að hafa lesið Sigæund Freud en
Snorra Sturluson.
Agnar Þórðarson sýnir í þessum
roman að hann hefur næcna athyglis-
gáfu og kann að draga upp eftirminn-
anlegar cnyndir. Fyrsti kafli bókarinn-
ar er sterk lýsing á þeim óhugnanlega
sadis>ma, sem búið getur í börnum og
dfjar upp fræga lýsingu sama eðlis eft-
lr Sigurd Hoel í bókinni Veien til
verdens ende. Myndir höfundar úr því
partíi, þar sem aðalsöguhetjan, Ingj-
aldar stúdent, kynnist sögunnar
’.fecnme fatale“, Auði Pálsdóttur, eru
^regnar sterkum, en að mínum dómi
rettum og sannfærandi litum, og svo
er um ýmsar fleiri lýsingar í bókinni,
einkuim framan af. Agnar virðist efni-
1 goðan srrásagnahöfund og ýmislegt
1 ^okinni bendir til hæfileika að skrifa
leikrit. Stíll bókarinnar er nánast
”harðsoðinn“, en er þó á köflum
nokkuð hrár. Höfundur ofnotar til lýta
nkmgar, sem margar eru langsóttar og
sumar misheppnaðar („hvítar tenn-
nrnar í röð eins og taflamenn á skák-
borði . — „veltir sér á bakið eins og
hryssa í flagi tuttugasta og þriðja júlí
klukkan fjögur í breyskjusólskini“ —
e- 6 v. frumlegt fyrir þremur áratug-
um, en ekki lengur). Spenna bókarinn-
ar slaknar verulega við það að höfund-
Ur lýsir öllum „betri borgurum“, sem
t*ar kocna við sögu, sem væri þeir með-
limir Blindskersfamilíunnar í Speglin-
um. Tragíkómík síðasta kaflans hefði
höfundur vafalítið getað gert betri skil.
En allt um það er þetta efnileg byrj-
andabók, mjög svo efnileg.
Sveitin okkar
Þorbjörg Árnadóttir — Bókaút
gáfan Norðri
Þar kom loks ein skemmtileg bók
um málefni sveitanna, sem hægt er að
lesa. Hér eru góðar lýsingar á sveita-
lífi og sveitastörfum. Manni skilst á
sumum köflunum, að höf. hafi haft
yndi af ritstörfum allt frá barnæsku,
en raunar getur hún varla hafa iðkað
þau neitt að ráði á fullorðinsárunum.
Stíllinn er allur með dálítið barnsleg-
um blæ, en það getur vel verið með
ráði gert og á vel við efnið, enda er
það barn, sem segir frá. En sums stað-
ar, einkum framan til í bókinni, er
hann hálfklaufalegur, svo að hann
minnir helzt á stafrófskverið, og það
er allt annað. Helzt dettur manni í
hug kona, setm gædd er meðfæddum
frásagnarhæfileikum, en hefur aldrei
reynt að skrifa, eða þá ekki í langan
tíma. Þessa kafla hefði þurft að skrifa
upp aftur frá byrjun, því að rithöfund-
ur leggur aldrei of mikið á sig til að
gera verk sitt sem bezt úr garði. A
því getur oltið, hvort bókin verður
listaverk eða bara sæmileg bók. Þor-
björg Árnadóttir hefur alls staðar eitt-
hvað að segja manni, og víða er bók
hennar mjög unaðsleg, þótt ekki ,,lyft-
ist hún upp í æðra veldi — allt að ó-
venjulegu hámarki hreinnar snilldar“,
eins og haldið er fram á kápunni.