Morgunblaðið - 22.08.2013, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. ÁGÚST 2013
✝ Berta Vil-hjálmsdóttir
fæddist á Akureyri
27. október 1932.
Hún andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar 24.
júlí 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Vilhjálmur
Guðjónsson, f. 28.5.
1892, d. 13.7. 1947
og Katrín Að-
alheiður Hallgrímsdóttir, f.
20.12. 1892, d. 1.4. 1950 Þau hjón
bjuggu á Akureyri. Systkini
Bertu eru: Hallgrímur, f. 1917, d.
2011, Kristófer, f. 1920, d. 2006,
Sigrún f. 1924, d. 1933, Rósfríð f.
1927, d. 1928 og Rósfríð Kristín f.
1930.
Hinn 24.4. 1960 gekk Berta að
eiga eftirlifandi mann sinn (Jón)
Magnús Sigurðsson, f. 22.1. 1933
í Mið-Tungu, Tálknafirði. For-
eldrar hans voru Sigurður Ágúst
Einarsson, f. 2.8. 1909, d. 3.3.
1991 og kona hans Guðrún Árný
Sigurðardóttir, f. 21.6. 1908, d.
12.2. 1994. Börn Bertu og Magn-
úsar eru: 1) Katrín Aðalheiður, f.
26.11. 1960, gift Hilmari Má Ara-
syni, f. 30.10. 1962. Börn: a)
Tinna Kristinsdóttir, f. 11.11.
1985, sambýlismaður hennar er
Guðni Heiðar Valentínusson, f.
10.2. 1985. b) Ísak Atli, f. 27.3.
1998. c) Aron Bjartur f. 29.7.
2002. 2) Kári, f. 26.12. 1962, sam-
býliskona Þórunn Ösp Björns-
dóttir, f. 5.5. 1974. Börn þeirra
eru: a) Elva Dögg, f. 30.8. 1996,
b) Kristófer Atli, f. 8.9. 1998. c)
Hafrún Birna, f. 15.1. 2008. 3)
Sigríður Lára, f. 28.11. 1965,
sambýlismaður
Mats Johan Em-
anuel Jansson, f.
1.2. 1966, dætur
þeirra eru: a) Made-
leine Hafrún, f. 15.9.
1995. b) Helene Haf-
dís, f . 25.7. 1997. 4)
Guðný, f. 6.9. 1970.
Börn hennar: a)
Magnús Óskar Hálf-
dánsson, f. 15.10.
1997. b) Elías Kári
Sigurðsson, f. 18.5. 2003. c)
Helga Mjöll Sigurðardóttir, f.
30.8. 2004.
Berta ólst að mestu upp hjá
foreldrum sínum á Akureyri og
gekk í Barnaskólann þar. Hún
dvaldi líka mikið hjá ættmennum
sínum í Eyjafirðinum vegna veik-
inda á heimilinu, en þegar Berta
er á unglingsaldri deyja for-
eldrar hennar með nokkurra ára
millibili. Hún byrjar ung að vinna
eins og þá tíðkaðist, var í vist,
vann í Kaffibrennslu Akureyrar
og var kaupakona. Hún fór síðan
einn vetur í Húsmæðraskólann
að Laugum og ræðst að því loknu
í vist á Siglufirði. Þar hittir hún
eftirlifandi eiginmann sinn og
flyst vestur á Tálknafjörð þar
sem þau bjuggu alla sína hjú-
skapartíð, lengst af í húsi sem
þau létu reisa og nefndu Hlíð.
Eftir að Berta fluttist til Tálkna-
fjarðar var hún lengstum heima-
vinnandi húsmóðir en vann einn-
ig nokkur ár á Leikskólanum
Vindheimum.
Berta var jarðsungin frá
Tálknafjarðarkirkju 3. ágúst
2013 og fór athöfnin fram í kyrr-
þey.
Hjartans mamma, þú sem gafst
mér lífið og kenndir mér svo
margt. Við höfum ferðast saman í
rúm fimmtíu ár en nú er komið að
kveðjustund. Það var bjartur og
fagur sumardagur þegar þú lagðir
af stað í ferð inn í eilífa sumarland-
ið þar sem ég trúi að þú sért nú
laus frá erfiðum veikindum sem
settu mark sitt á síðustu árin þín.
Minningarnar streyma fram og í
minningunni er alltaf bjart og
hlýtt í kringum þig, enda varstu
hlý og elskuleg móðir og amma,
mjög gjafmild og lést ætíð okkur
börnin þín og barnabörnin ganga
fyrir í öllu.
Móðir mín fór hægt og hljótt.
Það fór lítið fyrir henni, hún vildi
alls ekki láta hafa fyrir sér og ekki
safnaði hún titlum eða starfsheit-
um. Aðalstarf móður minnar um
ævina var að vera húsmóðir.
Lengst af var pabbi á sjónum
meðan við börnin vorum ung. Það
kom því í hennar hlut að sjá alfarið
um allt heimilishald og það var sko
gert af myndarbrag og metnaður
lagður í að skapa fjölskyldunni fal-
legt og gott heimili þar sem allt-
umvefjandi ástúð réði ríkjum.
Mamma var sístarfandi og ein-
hvern veginn gerðist allt án þess
að við yrðum þess vör. Það gerðist
bara. Hún var heimakær og ekki
ferðaðist hún mikið, fór til dæmis
aðeins tvisvar til útlanda. Mamma
var stolt og þrátt fyrir að hún ætti
lengi við heilsuleysi að stríða átti
hún erfitt með að biðja um aðstoð
fyrir sjálfa sig en var alltaf boðin
og búin að aðstoða aðra eftir bestu
getu. Mamma hafði yndi af því að
sauma út. Ég minnist þess að þeg-
ar hún tók sér stund eftir hádeg-
ismatinn eða kvöldstund til að
sitja við saumana þá mátti ekki
trufla, en bara í hálftíma. Afrakst-
ur þessara stuttu einkastunda eru
mörg og falleg handavinnuverk
sem nú prýða heimilið og einnig
heimili okkar barnanna.
Mamma hafði gaman af því að
lesa, þá sérstaklega frásagnir og
ævisögur og ýmislegt sem tengd-
ist ættfræði. Það verður erfitt að
geta ekki flett upp í henni þegar á
þarf að halda. Ég á eftir að sakna
allra símtalanna þar sem leitað
var ráða um hvað skyldi til bragðs
taka eftir að kakan hafði brunnið í
ofninum, grauturinn ekki heppn-
ast nógu vel eða uppskriftin að
appelsínukökunni var týnd eina
ferðina enn. Oftar var þó hringst á
bara til að spjalla um lífið og til-
veruna og ég mun sakna þess að
geta ekki lengur leitað ráða og
fengið hvatningarorð sem hún var
óspör á að veita mér. Ég mun líka
sakna þess að eftir ferðalag vestur
á Tálknafjörð kemur mamma ekki
lengur gangandi hljóðlega eftir
ganginum í Hlíð. Faðmar hlýlega
gestina, klappar á kinn og býður
síðan með stolti í bæinn, þar sem
allt er hreint og fágað og í eldhús-
inu bíða nýbakaðar kleinur og
kökur.
Hvað get ég, móðir, sagt um öll þau ár,
sem okkur gafstu, sælu þína og tár?
Ég veit þú hefur vakað, þráð og beðið.
Og einhvernveginn er það svo um mig,
að allt hið bezta finnst mér sagt um
þig,
sem aðrir hafa um aðrar mæður
kveðið
(Jakobína Sigurðardóttir.)
Með sorg og söknuð í hjarta
kveð ég þig, elsku mamma, full af
þakklæti yfir að hafa átt þig sem
móður og vinkonu.
Þín,
Katrín (Kata).
Elsku Berta amma.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kær
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Minning þín mun ætíð lifa í
hjörtum okkar. Hvíl í friði.
F.h. barnabarnanna,
Tinna.
Berta
Vilhjálmsdóttir
✝ Helga Jóhanns-dóttir fæddist á
Húsavík 28. apríl
1950. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 12. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhann Jón
Jóhannesson, f. 10.
október 1910, d. 3.
febrúar 1982, og
Guðrún Helga Sö-
rensdóttir, f. 14. mars 1919, d. 6.
apríl 2008.
Systkini Helgu eru Jón Helgi,
f. 5. febrúar 1944, kvæntur Unni
Sigríði Káradóttur. Þau eiga tvo
syni og fimm barnabörn. Sigríð-
ur, f. 4. júní 1946,
gift Guðmundi Svan
Bergssyni. Þau eiga
þrjú börn og fimm
barnabörn. Gunnar
Jóhannes, f. 7. nóv-
ember 1957, kvænt-
ur Gunnlaugu
Steinunni Árnadótt-
ur. Þau eiga þrjú
börn og fjögur
barnabörn.
Eftirlifandi eig-
inmaður Helgu er Guðbergur
Aðalsteinn Aðalsteinsson, f. 14.
október 1953.
Útför Helgu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 22. ágúst 2013, kl.
15.
Hvíl þú í friði
ástin mín ljúfa.
Ég kveð þig Helga mín með
þessum fátæklegu orðum vit-
andi það að ég mun aldrei
kveðja þig öðruvísi en með þá
heitu bæn í hjartanu að við
munum fá að hittast aftur.
Ég elska þig.
Guðbergur.
Elsku frænka, manni þykir
það sárt og ósanngjarnt að þú
hafir þurft að kveðja svona
snemma. En minningarnar
munu alltaf lifa og þær eru nú
þónokkrar. Allar ferðirnar í
Víðiholt í gamla daga, sumarbú-
staðarferðirnar, utanlandsferð-
irnar og svo ferðin sem ég man
alltaf svo vel eftir þegar ég fór
með ykkur Guðbergi og við
þræddum Vestfirðina í grenj-
andi rigningu mestallan tímann
og að sjálfsögðu gist í tjaldi. Svo
gleymi ég aldrei þegar við fjöl-
skyldan fórum í helgarferð til
Reykjavíkur, þá kom aldrei
neitt annað til greina hjá okkur
bræðrum en að gista hjá Helgu
frænku og Guðbergi.
Þín er sárt saknað, elsku
frænka mín, og ég bið þig um að
hvíla í friði.
Jóhann Gunnarsson.
Við í Spítalaklíkunni kynnt-
umst Helgu sem var litríkur og
skemmtilegur persónuleiki á
deild A-4 á Borgarspítalanum.
Eftir langt samstarf þar hjá
okkur var ein af sjúkraliðunum
að hætta. En hún gat ekki hugs-
að sér að hætta að hitta okkur
hinar þannig að við undirritaðar
stofnuðum bókmenntaklúbb.
Markmiðið var að hittast utan
vinnu og eiga góðar stundir
saman. Þetta er fyrir um 30 ár-
um og höfum við haldið hópinn
síðan. Ekki stöldruðum við lengi
við bókmenntaumræðuna heldur
var rætt saman um ýmis mál-
efni líðandi stundar.
Margt höfum við brallað sam-
an á síðustu árum. Fyrir utan
hefðbundið klúbbastarf höfum
við ferðast árlega bæði innan-
og utanlands. Makar okkar voru
góðir vinir og ekki farin ferð
nema þeir væru einnig með.
Flesta landshluta erum við búin
að skoða saman. Gengið á mörg
fjöll og skoðað landið vel. Sér-
staklega er minnisstæð sumar-
ferðin sem Helga skipulagði.
Við fórum á hennar heimaslóðir
að Víðiholti í Reykjahverfi í S-
Þingeyjarsýslu. Þá var Helga
okkar orðin lasin og nýkomin úr
einni krabbameinsmeðferðinni.
Hún tók á móti okkur öllum
með opnum örmum og bauð upp
á þessa líka fínu súpu. Allir fóru
í langa göngu þar sem m.a.
þurfti að vaða yfir á. Þetta gerði
hún allt og naut þessa að vera í
sinni heimasveit með lækinn
sinn, Helgá við bæjarhornið.
Nú hefur hópurinn nýlokið
sumarferð, þó þrótturinn væri
orðinn lítill þá var það Helga
sem skipulagði ferðina fyrir
nokkrum mánuðum. Hún gerði
allt til að reyna að komast í
þessa ferð en var orðin svo veik-
burða að hún var með okkur í
huganum. Var hugur okkar
einnig hjá henni og Bubba þeg-
ar farið var í gönguferð eða
matur lagður á borð. Allaf var
stutt í hnyttin svör hjá Helgu
og kom hún oft með sögur og
las upp þegar hópurinn hittist.
Hvað Helga gladdist þegar við
sögðum henni að allt hefði stað-
ist í hennar skipulagi. Þeim
Bubba þótti gaman að heyra að
í ferðinni var farið í veiði og
einn úr hópnum náði að veiða
sinn Maríulax.
Helgu vinkonu viljum við
kveðja og vitum við að Spítalak-
líkan eins og við kölluðum okk-
ur verður ekki eins eftir fráfall
hennar. Helga var mjög hag-
mælt og samdi vísur og sagði
frumsamdar sögur. Eitt sinnið
sagði hún okkur sögu þar sem
hún ímyndaði sér að við værum
orðin gömul og létum byggja
fyrir okkur öldrunarheimili.
Þetta var kölluð Regnboga-
lengjan og áttum við öll að búa
þar saman. Við ætluðum ekki á
elliheimili. Síðan þá hefur oft
verið sagt: „Þetta er flottur
staður fyrir Regnbogalengjuna
okkar“.
Elsku Helgu þökkum við
samfylgdina og traust vináttu-
bönd. Megi góður Guð styrkja
Bubba í hans miklu sorg og fjöl-
skyldu. Blessuð sé minning
Helgu.
Auður, Erla, Halla,
Margrét, Marta, Sesselja
og makar.
Ég sit við eldhúsgluggann og
horfi út, það er sunnanandvari,
sólargeislarnir stíga léttan dans
á blöðum trjánna, og í fjarska
heyrist spóinn vella. Þetta er
notaleg stund. En einmitt þá
kemur fregnin um að Helga sé
horfin til annarra heimkynna.
Mér finnst sem dregið sé fyrir
sólina og um mig fer ónotahroll-
ur. Auðvitað vissi ég að hverju
dró, en það er ekki hægt að
vera viðbúinn, og það er ekki
hægt að vera sáttur. Á svona
stundum flæða fram allar góðu
og skemmtilegu minningarnar.
Þorrablótin eru nokkuð sem
aldrei gleymist, útilegur, sum-
arbústaðir, heimsóknir, og síð-
ast en ekki síst sláturdagarnir
okkar. Til þeirra daga byrjuðum
við að hlakka um mitt sumar.
Og það var sko haldin dagbók
þann daginn. Bókin lá á borðinu
innan um vambir og dót, og í
hana voru skráðar ótrúlegustu
uppákomur sem hentu okkur í
þessu skemmtilega verki. Og
endalaust gátum við gantast og
hlegið. Það er samt skrítið að
einmitt þegar Helga gat ekki
lengur tekið þátt í sláturgerð-
inni var komið á síðustu blað-
síðu í dagbókinni frægu. Helga
var trygg og góð vinkona, með
ótrúlega skemmtilega frásagn-
argáfu og henni tókst alltaf að
sjá skoplegu hliðarnar á öllu.
Það er gott að eiga góðar minn-
ingar, og þær getur enginn tek-
ið frá okkur.
Elsku Helga, við Garðar
þökkum þér af alhug fyrir allar
líflegu og skemmtilegu stund-
irnar, og biðjum þess að ljós og
friður umvefji þig í nýjum heim-
kynnum. Kæri Guðbergur, megi
allt hið góða fylgja þér og gefa
þér styrk á erfiðum tíma.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Signý Sigtryggsdóttir.
Við Helga kynntumst fyrst
þegar við vorum ungpíur að
vinna á Kristneshæli. Svo
kynntumst við betur þegar við
fórum að vinna saman á Borg-
arspítalanum. Og vinskapur
okkar og virðing hvorrar fyrir
annarri hefur vaxið eftir ára-
fjöldanum. Það besta við Helgu
var hvað við gátum þagað í
góðri þögninni saman. Nætur-
vakt með Helgu á fallegri sum-
arnótt var yndisleg, friður og ró
á öllum vígstöðvum. Við þurft-
um oft ekki orð til tjáskipta. Og
í byrjun einnar vaktarinnar var
Helga komin með þennan fal-
lega einbaug á hendi en þá
höfðu þau Bubbi gift sig í Nes-
kirkju, ég fór og sótti sjerrí í
staup handa öllum á vaktinni og
skálaði fyrir lífinu og enginn
skildi af hverju vaktin byrjaði
þannig, nema við Helga. Það
var mikil gæfa fyrir Helgu og
Bubba að kynnast, eigast og
ganga saman æviveginn. Það er
aðdáunarvert hversu vel Bubbi
hugsaði um Helgu sína og bar
hana á höndum sér í veikindum
hennar. Helga var mikil búkona
og kryddlærameistari Klíkunn-
ar. Létt á fæti eins og hind fór
hún í fjallgöngur og síðastliðið
sumar fór hún uppá Drápuhlíð-
arfjall og geri aðrir betur. Klík-
an hefur gert svo ótrúlega
margt saman, gengið mánu-
dagsgöngur allt árið. Ferðaðist
til Ítalíu og allar borgarferð-
irnar okkar, villibráðarveislur,
litlu jólin okkar og óvissu-, sum-
ar- og vetrarferðir og Vínartón-
leikar hafa gert okkur að þétt-
um og góðum hóp. En þegar
hluti hópsins fór að spila golf þá
sagði Helga stopp, fannst það
svo fánýtt. Helga var annað
hirðskáld Klíkunnar og seinast
fluttu þau Bubbi okkur leikþátt
sem sýndi okkur í framtíðinni
rykkjandi okkur í rollatorum,
sjóndöpur, heyrnarskert, með
glamrandi tennur, þusandi og
leitandi að hvort öðru í Regn-
bogalengjunni. Og ekki vorum
við ánægð nema við værum öll
saman. Regnbogalengjuna skóp
Helga því að við erum öll mjög
ákveðin og gætum aldrei sam-
þykkt sama litinn á raðhúsið
okkar.
Núna hefur Helga lokið dansi
við þennan leiðinda dansherra
sem var sífellt að reyna að
dansa af henni skóna og troða
henni um tær. Og sér hinn fal-
lega garð sem beið hennar hin-
um megin sem hún var búin að
rækta héðan. Bubbi minn, megi
góður Guð styrkja þig og um-
vefja í sorginni. Góðu minning-
arnar lifa. Samúðarkveðjur til
ættingja og vina Helgu.
Erla Ragna Ágústsdóttir.
Nú þegar sumri tekur að
halla drúpir höfði litrík rós og
skugga dregur fyrir geisla síð-
sumarssólarinnar. Eftir hetju-
lega baráttu við illvígan sjúk-
dóm hefur Helga nú þurft að
lúta í lægra haldi. Það er komið
að kveðjustund og minningarn-
ar streyma fram. Þegar ég
hugsa um samferð okkar í þá
rúmu þrjá áratugi sem leiðir
okkar lágu saman koma einung-
is upp í hugann bjartar og hlýj-
ar minningar.
Við fyrstu kynni var Helga
föst fyrir og ákveðin, þá unnum
við saman á Borgarspítalanum.
Eftir því sem vináttan varð
lengri komst ég að því hvers-
konar mannkostum hún var
gædd. Hún var á réttum stað í
lífinu, vann störf sín af hugsjón
og naut þess að vera í vinnunni.
Já, hún var ákveðin en
hjartahlý og gat leikið á als oddi
ef svo bar undir. Eftir að Helga
veiktist urðum við æ nánari og
má segja að áður hafi ég bara
þekkt skurnina en komist síðan
að kjarnanum. Við sátum oft
saman og ræddum allt milli
himins og jarðar og miðluðum
hvor annarri af viskubrunni
okkar.
Helga var mjög hagmælt og
oft höfðum við gaman af því að
kasta á milli okkar fyrriparti og
biðja um botninn. Nú bíður sá
leikur um tíma og ég kveð kæra
og góða vinkonu og bið góðan
Guð að geyma hana.
Megi yndislegar minningar
um einstaka Rós færa Bubba og
öllum ástvinum Helgu birtu og
yl um alla framtíð.
Sesselja Ingólfsdóttir.
Kær samstarfskona til
margra ára er látin langt um
aldur fram. Margs er að minn-
ast frá þeim árum og ber Helgu
hátt í þeim minningum með sína
glaðværð og skopskyn. Hún
hafði gott skap og vann vel sín
störf og alltaf var hún með á
nótunum þegar eitthvað
skemmtilegt stóð til og tók allt-
af fullan þátt og meira en það
því hún var gott ljóðskáld og
eru þær ófáar vísurnar og grín-
kvæðin sem hún orti um okkur
samstarfsfólkið og fór ég ekki
varhluta af því en hún orti heil-
mikinn brag um mig sextuga
sem allt samstarfsfólkið söng
fyrir mig í afmælisveislunni.
Svona var Helga. Ég þakka
þessi góðu kynni sem aldri
gleymast. Innilegar samúðar-
kveðjur til eiginmanns og ætt-
ingja.
Bergljót Þórðardóttir.
Fátt er meira virði en vin-
skapur. Og það er misjafnt
hvernig vinskapur verður til.
Sumt fólk er þannig að annað
fólk hænist að því. Margt getur
ráðið þar um. Helga Jóhanns-
dóttir var vinnufélagi okkar til
margra ára, og ekki bara vinnu-
félagi. Við vorum lánsamar, við
urðum vinir hennar.
Helga var traustur vinur,
skemmtileg og uppátækjasöm.
Og ekki síst fór hún létt með að
setja saman vísur og gamanefni.
Við eigum margar skemmtileg-
ar samkomur að baki, þar sem
mikið var hlegið að skemmtiefni
Helgu. Segja má að smekkur
Helgu fyrir fötum hafi lýst
henni vel, hún klæddi sig eins
og sumarið. Í fallega og bjarta
liti.
Eftir að hafa verið með henni
í skemmtinefnd, sem var
skemmtilegt, varð úr súpu-
klúbbur þar sem við hittumst
reglulega og þar naut Helga sín
vel. Fyndin og kjarnyrt.
En Helga var ekki bara
skemmtileg og góð vinkona.
Helga var frábær sjúkraliði sem
gaf af sér sem mest hún mátti.
Hún hafði oft umgengist veikt
fólk, séð sorg og raunir. Svo
kom þar að hún veiktist sjálf.
Þá sýndi hún styrk þrátt fyrir
að vera brugðið vegna örlaga
sinna. Helga vildi berjast og það
gerði hún. Kannski lýsti það
Helgu einna best að hún talaði
um baráttu sína sem dans, sem
ýmist gekk vel eða illa.
Svo fór að hún laut í lægra
haldi.
Gengin er góð kona. Við
söknum hennar og minnumst af
virðingu. Kæri Guðbergur og
aðrir aðstandendur, við vottum
ykkur samúð okkar.
Súpuklúbburinn,
Kristborg, Hildur
og Jórunn.
Helga
Jóhannsdóttir