Morgunblaðið - 22.08.2013, Blaðsíða 51

þetta allt á hraðbergi þrátt fyrir
veikindi sín. Þar kom tali okkar að
hann spurði mig hvort ég væri
hræddur við dauðann og fannst
mér sem hann væri að velta fyrir
sér hvað væri framundan. Nú hafa
tveir úr hópnum okkar kvatt, Ólaf-
ur og Hörður Einarsson tann-
læknir.
Á Akureyri deildum við Ólafur
saman herbergi eftir áramótin
1957-8 þegar við fluttum úr
Heimavist MA er við áttum hálft
ár eftir í skólanum og var sagt að
við hefðum flutt úr heimavistinni
til þess að lesa. Við áttum þar góða
daga saman og ýmislegt var brall-
að. Ólafur var góður íþróttamaður
og man ég sérstaklega eftir að
hann var góður blakmaður. Einn-
ig minnist ég þess að hann notaði
lausu stundirnar við æfingu leik-
ritsins til lestrar á námsefni kom-
andi dags.
Nú að leiðarlokum kveð ég vin
minn Ólaf og þakka samveruna í
skóla, ferðalögum og heimboðum,
sem við áttum með mökum, á fal-
lega heimilinu hans og Bylgju.
Við Sonja vottum Bylgju og
fjölskyldu dýpstu samúð.
Þórður Ólafsson.
Vinur okkar Ólafur Höskulds-
son er látinn. Vinátta hans hefur
fylgt okkur lengst af ævinni og
þau Bylgja verið hluti af lífi okkar.
Við munum sakna vináttu hans og
mannkosta. Dauðinn er hins vegar
afdráttarlaus. Með dauða er lífinu
lokið – að margra dómi. En hvert
hverfur þetta undarlega líf, hvað-
an kom það og hvað stendur að
baki þessu furðulega fyrirbæri
sem lífið er í óteljandi myndum
sínum – og getur lífið og mannleg
hugsun, mikilfenglegasta fyrir-
bæri heimsins, aðeins verið blind
tilviljun?
„Undarleg ósköp að deyja,“
segir Hannes Pétursson, og í
kvæði sínu Höllinni segir hann:
Kynlegt að búa í höll
af holdi og þjótandi blóði,
læstur innan við rimla
af rammgerum, sveigðum beinum,
sitja þar glaður við drykkju
með sólskin og ilmvind í bikar,
ævilangt einn að drykkju
með allt lífið í bikar.
Uns dag einn að drykkinn þver,
hinn dýra mjöð, og ég ber
að vörunum myrkrið mjúka.
Höllin tekur að hrynja
hljóðlaust og duftuð að fjúka.
Óli óttaðist ekki dauðann – og
hefði því getað sagt með Hallgrími
Péturssyni: „Dauði ég óttast eigi /
afl þitt né valdið gilt“. En einkum
elskaði Óli lífið og hefði getað tek-
ið undir með höfundum söngtext-
ans við What a Wonderful World:
„I think to myself, what a wonder-
ful world.“
Í Menntaskólanum á Akureyri
sungum við:
Gaudeamus igitur
Iuvenes dum sumus
Post iucundam iuventutem
Post molestam senectutem
Nos habebit humus.
Orð þessa latneska ljóðs endur-
óma orð Prédikarans: „Að fæðast
hefur sinn tíma og að deyja hefur
sinn tíma.“ Steinn Steinarr, sem
var Vestfirðingur að ætt eins og
Óli, orti ljóð sem hann kallaði Í
kirkjugarði. Ljóðið fjallar um
söknuð og dauða og lýkur með
þessum orðum:
Og ég sem drykklangt drúpi höfði yfir
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eða hinn sem dó.
Þessi orð komu upp í hugann
við andlát Óla, vinar okkar: „hvort
er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eða hinn sem dó.“
Við kveðjum Óla með hryggð í
hjarta og þökk í brjósti fyrir að
hafa kynnst góðum dreng, hrekk-
lausum manni, manni eins Hóras
lýsir í ljóði sem við sungum saman
á æskudögum norður á Akureyri:
Integer vitae scelerisque purus
non eget Mauris iaculis neque arcu
nec venenatis gravida sagittis,
Fusce, pharetra.
sem Grímur Thomsen þýddi
þannig á íslensku:
Vammlausum hal og vítalausum, fleina
vant er ei, boglist þarf hann ei að reyna,
banvænum þarf hann oddum
eiturskeyta
– aldrei að beita.
Kæra, Bylgja. Við sendum þér,
sonum þínum og barnabörnum
dýpstu samúðarkveðjur. Sjáumst
heil.
Tryggvi Gíslason
og Margrét Eggertsdóttir
Stórt skarð var hoggið í hóp
einungis 6 barnatannlækna við
fráfall Ólafs Höskuldssonar sem
var lærifaðir helmings okkar. Ég
kynntist Ólafi árið 1984 þegar
hann kenndi mér barnatannlækn-
ingar við HÍ. Ólafur var nokkuð
sérstakur að því leyti að hann var
mjög rólegur og hægur maður og
líkaði mér það vel í fari hans.
Þegar kom að því hjá mér að
velja sérgrein innan tannlækninga
urðu barnatannlækningar efstar á
blaði, mig langaði að feta í fótspor
Ólafs. Hvaða nemandi kannast
ekki við það að skemmtilegasta
fagið í skólanum er nánast und-
antekningalaust kennt af
skemmtilegasta kennaranum?
Óli greiddi götu mína á allan
hugsanlegan hátt. Hann benti mér
á góðan skóla í USA, gaf mér með-
mæli og endaði á að mæta á stað-
inn ásamt Bylgju konu sinni rétt
áður en skólinn byrjaði, svona til
að kanna aðstæður. Hann lét ekki
staðar numið þar, heldur bauð
mér vinnu á sinni stofu eftir út-
skrift. Þegar ég hafði svo bolmagn
til að opna mína eigin stofu var
ekkert sjálfsagðara en að ég opn-
aði stofu við hliðina á honum.
Þannig gat ég leitað til hans hve-
nær sem ég þurfti á að halda.
Enginn vafi leikur á því að Ólafur
Höskuldsson á stóran þátt í því
hvar ég stend í dag og stend ég í
mikilli þakkarskuld við hann.
Fyrir u.þ.b. 22 árum síðan hitt-
umst við barnatannlæknarnir á
veitingahúsi í bænum og héldum
fund. Okkur líður öllum vel saman
og ákváðum við að hittast fljótlega
aftur, á öðru veitingahúsi. Fund-
irnir voru nokkuð faglegir til að
byrja með, en síðan þróuðust um-
ræðurnar útí almennt spjall og
jafnvel þjóðfélagsumræður, en
fagleg innskot fylgja stundum
með. Þar sem við erum svo fá,
reynum við alltaf að hittast þegar
allir geta mætt. Við höfum hittst
ca mánaðarlega yfir vetrarmán-
uðina og þrætt helstu veitingahús
borgarinnar. Svona félagsskapur
er algjörlega ómetanlegur og því
verður tómlegt við borðið þegar
við hittumst næst. En við munum
lyfta glösum fyrir föllnum félaga
og læriföður og minnast hans með
söknuði og þakklæti í huga.
Elsku Bylgja, fyrra strákaholl,
eins og Óli kallaði stundum fyrstu
þrjá syni sína, Tryggvi, Steinarr
og Hörður, seinna strákaholl,
Höskuldur og Þór, tengdadætur
og barnabörn, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð. Elsku
Bera, þið afi voruð heppin að fá að
hafa hvort annað sl vetur, hann
talaði svo fallega um þig.
Margrét Rósa Grímsdóttir.
Ég man eftir Ólafi Höskulds-
syni barnatannlækni frá því í
æsku, en kynntist honum ágæt-
lega þegar ég hóf nám við tann-
læknadeild HÍ. Ólafur var sér-
fræðingur í barnatannlækningum
og stjórnaði kennslu í þeim fræð-
um við tannlæknadeild HÍ um
áratuga skeið. Hann innleiddi að-
ferðafræði, sem mörgum þótti þá
óþarflega tímafrek. Það var ekki
til siðs að gefa börnum tíma, út-
skýra fyrir þeim hvað ætti að gera
og hvers vegna og fá þau í lið með
sér. Menn skildu ekki af hverju
það þyrfti að taka klukkutíma í
verk sem gæti tekið tíu mínútur –
en orsakaði sár á barnssálinni,
sem greri oft ekki fyrr en langt
var liðið á fullorðinsár. En alveg
eins og það þykir sjálfsagt mál í
dag að deyfa fyrir tanntöku þykir
flestum sjálfsagt mál í dag að
börnum sé sinnt af alúð og nær-
gætni og reyndar með tilheyrandi
festu. Þrátt fyrir að Ólafur hafi
verið blíður og nærgætinn komst
enginn upp með neinn moðreyk í
stólnum. Hann lagði þó einnig ríka
áherslu á að fylling væri ekki bara
fylling, heldur endursköpun tann-
arinnar sem bæri að vanda veru-
lega til. Sjálfur var hann vandvirk-
ur með eindæmum og kollegar
þekktu fallegt handbragð hans
langar leiðir.
Hann var einstakt prúðmenni,
svo mikið að hann hlaut viðurnefni
því tengt – nokkuð sem ódannaðri
menn gátu öfundað hann af. Mér
er til efs að hann hafi yfirleitt æst
sig, en menn hlustuðu þegar hann
lagði sitt til málanna á sinn hóf-
stillta hátt.
Hann var smekkmaður og fag-
urkeri og heimili hans og Bylgju
ber því vitni. Ólafur var gæfumað-
ur í einkalífi og fáir komast með
tærnar þar sem hann hafði hæl-
ana í makavali. Bylgja studdi Ólaf
í leik og starfi og það var unun að
sjá hvað þau voru alltaf skotin
hvort í öðru. Það snertir mig alltaf
að sjá hjón, sem hafa verið gift í
langan tíma, eiga svo dýrmætt og
fallegt samband sem Óli og Bylgja
áttu. Missir Bylgju er mikill, sem
og sonanna fimm, tengdadætra og
barnabarna.
Ég vil fyrir hönd Tannlækna-
félags Íslands þakka Ólafi fyrir
einstakt framlag til íslenskra
barna. Hann kenndi okkur sem
störfum við tannlækningar í dag
svo mikið, að í dag dettur ekki
nokkrum manni í hug að hóta
börnum með heimsóknum til
tannlæknis. Með þakklæti kveðj-
um við Ólaf Höskuldsson og vott-
um Bylgju og fjölskyldu hennar
samúð.
Kristín Heimisdóttir.
MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. ÁGÚST 2013
Selma Jónsdóttir var ein af
dásamlegri manneskjum sem ég
hef kynnst. Hún var einstaklega
gefandi, alltaf svo glaðleg og ynd-
isleg. Ég kynntist Selmu fyrir
u.þ.b. 20 árum þar sem ég naut
leiðsagnar hennar í myndlist í
Hæðargarði. Hún var ávallt mjög
hvetjandi, m.a. hvatti hún mig til
að fara í myndlistarskóla, sem og
ég gerði. Lífið í Hæðargarði verð-
ur vart svipur hjá sjón við fráfall
Selmu, þessa frábæra listamanns
sem var hógvær og tranaði sér
aldrei fram. Ég veit að ég tala fyr-
ir hönd margra okkar sem nutum
leiðsagnar Selmu þegar ég segi að
missirinn er mikill.
Elsku Baldur og fjölskylda, vin-
ir og vandamenn allir, ég sendi
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Guð styrki ykkur í sorginni.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt. (Jóhannes
úr Kötlum.)
Sigrún Sigurðardóttir.
Selma Jónsdóttir hefur kvatt.
Selma var listamaður fram í fing-
urgóma, fagmaður, fagurkeri, föst
fyrir, traustur vinur í mótlæti sem
meðbyr, hún laðaði að sér fólk og
síðast en ekki síst var hún einstak-
ur samstarfsmaður. Þar sem
Selma var ríkti ávallt ákveðinn
Selma Jónsdóttir
✝ Selma PollyJónsdóttir
fæddist 30. desem-
ber 1940 í Reykja-
vík. Hún andaðist
á Landspítalanum
við Hringbraut 2.
ágúst 2013.
Útför Selmu fór
fram frá Bústaða-
kirkju 13. ágúst
2013.
menningarbragur.
Hún var hógvær
kona, kannske heldur
um of. Við vitum það
mörg hver, að í henn-
ar einkalistasmiðju
leynast mörg mynd-
listarverkin, dýrgrip-
ir sem gjarnan hefðu
mátt sjá dagsins ljós
á opinberum vett-
vangi.
Við kynntumst á
sokkabandsárum okkar í höfuð-
borginni á þeim tíma þegar það
var flottast að mæta í partíin með
rauðvínskút í tágakörfu og þegar
ekki þýddi lengur að „kalla á kút-
inn“ þá var bara hringt á „góðan
bíl“. Allt var svo einfalt og
skemmtilegt og Selma skemmti-
legust af öllum. En leiðir okkar
skildu og alvara lífsins tók við.
Við endurnýjuðum kynni okkar
þegar við urðum samstarfsmenn í
Félagsmiðstöðinni í Hæðargarði
31 í Reykjavík um síðustu alda-
mót. Þar kenndi Selma myndlist í
Listasmiðjunni. Hún hafði til að
bera alla þá eiginleika sem góðan
kennara má prýða. Það mátti
glöggt sjá á þroska og aukinni list-
rænni getu þeirra sem hún kenndi
og það var nokk sama hvort um
var að ræða ungt fólk eða gamalt,
byrjendur eða lengra komna.
Nemendur Selmu stóðu að fjöl-
mörgum myndlistarsýningum í
Hæðargarði í gegnum árin, bæði
einkasýningum og samsýningum.
Síðasta samsýning „hópsins henn-
ar Selmu“ í Hæðargarði var nú í
vor. Opnunardaginn sprengdu
sýningargestir nánast félagsmið-
stöðina utan af sér. Það varð öng-
þveiti, stóra kaffikannan suðaði
mikið, hafði varla undan og vöfflu-
járnin fjögur vissu ekki sitt rjúk-
andi ráð. Þvílík hátíð og þvílík
gleði. Andi Selmu sveif yfir vötn-
unum sem aldrei fyrr og hún sjálf
auðvitað mætt á svæðið, alltaf fal-
legust, glæsilegust og skemmti-
legust með sitt leiftrandi bros sem
alla töfraði.
Selma var afar vel menntuð
kona í víðtækum skilningi en hún
stundaði m.a. myndlistarnám í í
Handíða- og myndlistarskólanum
og Listaháskólanum í Glasgow um
árabil. Hún bar með sér andrúms-
loft sem minnti á breska hefðar-
konu um leið og hún var mikill lífs-
kúnstner, kunni að njóta
stundarinnar, full af kátínu og eld-
móði hvert svo sem ferðinni var
heitið. Hún stóð alltaf styrk í báða
fætur, jafnvel þótt báturinn rugg-
aði og kútveltist. Það er ekki öllum
gefið.
Störf hennar, listræn þekking
og fagmennska í þágu félagsstarfs
fullorðinna í Reykjavík verða seint
fullþökkuð.
Hennar er sárt saknað í Fé-
lagsmiðstöðinni í Hæðargarði.
Ásdís Skúladóttir.
Það er alltaf erfitt að kveðja og
sérstaklega góða vini. Minningar
hrannast upp þegar hún Selma
okkar, góður vinur og fyrrum ná-
granni, er kvödd.
Við viljum þakka fyrir ógleym-
anlegan tíma í næstum 30 ár er við
bjuggum hlið við hlið í Goðaland-
inu. Samband sem aldrei bar
skugga á. Börnin okkar ólust upp
saman og við tókum þátt í gleði og
sorg beggja fjölskyldna.
Selma var listakona í einu og
öllu, hvort sem var myndlist eða
annarskonar list, hún vildi hafa
fallegt í krinum sig og bar heimili
þeirra Baldurs þess glöggt vitni.
Sjálf var hún alltaf glæsileg, falleg
með rauða hárið sitt.
Elsku Baddi, Jón Gunnar,
Fanna og Baldur Gautur, við
Sverrir biðjum Guð að styrkja
ykkur í sorginni og vaka yfir henni
Selmu okkar.
Blessuð sé minning Selmu P.
Jónsdóttur
Kveðja,
Kolfinna og Sverrir Már.
✝
Elsku maðurinn minn, pabbi okkar, tengda-
pabbi og afi,
SVANBJÖRN SIGURÐSSON,
fyrrverandi rafveitustjóri,
Hringteigi 5,
Akureyri,
lést á heimili sínu sunnudaginn 18. ágúst.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
þriðjudaginn 27. ágúst kl. 13.30.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki Sjúkrahússins á Akureyri
og starfsfólki Heimahlynningar á Akureyri fyrir ómetanlegan
stuðning, hlýju og umönnun.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á styrktarsjóði Heimahlynn-
ingar og Sjúkrahússins á Akureyri.
Reine Margareta Sigurðsson,
Birna María Svanbjörnsdóttir, Gunnar Þór Gunnarsson,
Geir Kristján Svanbjörnsson, Jakobína Guðmundsdóttir,
Guðrún Nýbjörg Svanbjörnsdóttir,
Oddný og Sóley Gunnarsdætur,
Bríet Reine og Karvel Geirsbörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR
frá Hömrum,
lést á dvalarheimilinu Silfurtúni í Búðardal
mánudaginn 19. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Stóra-Vatnshorns-
kirkju laugardaginn 24. ágúst kl. 14.00.
Benedikta Guðjónsdóttir, Gunnar Hinriksson,
Ólafur Guðjónsson,
Jónas Guðjónsson, Áslaug Finnsdóttir,
Sigrún Guðjónsdóttir, Björn H. Skúlason,
Kristinn Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma, dóttir, systir og mágkona,
ELÍN GUÐRÚN LANSDOWN,
lést á heimili sínu í Kenosha, Wisconsin,
fimmtudaginn 15. ágúst.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
heimasíðuna www.elinsworld.com.
Thomas R. Lansdown,
Steinunn Seay, Mark Seay,
Stella Brennan,
Elin Seay, Emily Seay,
Thomas Brennan, Audrey Brennan,
Steinunn Helga Friðriksdóttir,
Guðný Steinsdóttir,
Árni Frímann Jónsson, Guðný R. Jónsdóttir
Ástríður S. Jónsdóttir, Hjörtur Nielsen,
Jón Steinar Jónsson, Sólveig E. Ragnarsdóttir.
✝
Elskuleg systir okkar,
DAGBJÖRT GUÐRÍÐUR ÞÓRÐARDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur frá Hergilsey,
lést á Hrafnistu, Boðaþingi 5, Kópavogi,
laugardaginn 17. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju
miðvikudaginn 28. ágúst kl. 13.00.
Systkini hinnar látnu.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐRÚN ALDA HELGADÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
mánudaginn 19. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helgi Ingvarsson.
Að skrifa minningagrein
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.