Morgunblaðið - 22.08.2013, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. ÁGÚST 2013
✝ RagnhildurAldís Kristins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 17. des-
ember 1950. Hún
lést á Landspít-
alanum 7. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn J.
Aðalsteinsson sjó-
maður, f. 21. des-
ember 1929, d. 22.
febrúar 1953 og Margrét Erla
Einarsdóttir, f. 11. maí 1931.
Aldís ólst upp hjá föður-
foreldrum sínum þeim Að-
alsteini Vigfússyni, f. 19. febr-
úar 1910, d. 3. júní 1971 og
apríl 1958 og Erla Björk Ein-
arsdóttir, f. 4. júlí 1963.
Aldís giftist 21. nóvember
1976 Eyjólfi Hermanni Sveins-
syni, f. 26. janúar 1952. For-
eldrar hans eru Gyða Eyjólfs-
dóttir f. 30. desember 1922 og
Sveinn Sigursteinsson, d. 2000.
Börn þeirra eru 1) Kristinn
Aðalsteinn, f. 28. maí 1971,
börn: a) Fanney Björk, f. 10.
júní 1994, b) Jón Sævar, f. 21.
apríl 1998 og c) Alexandra Al-
dís, f. 10. júlí 2003, móðir Að-
alheiður Jónsdóttir, f. 22. júní
1973. 2) Davíð Fannar, f. 20.
júlí 1976, barn: Ásdís Birna, f.
9. desember 1997, móðir Klara
Karlsdóttir, f. 25. apríl 1980.
Aldís vann áður hjá Hag-
kaupum og Vífilfelli en fór síð-
an í sjúkraliðanám og vann
hún á Hjúkrunarheimilinu Eir.
Útför Aldísar fer fram í
Grafarvogskirkju í dag, 22.
ágúst 2013, kl. 15.
Ragnhildi S.
Valdimarsdóttur
húsfreyju, f. 8.
ágúst 1909, d. 7.
janúar 1992.
Systkini Aldísar
samfeðra eru
Sveinn, f. 16. sept-
ember 1946 og
Kristín Ósk, f. 14.
desember 1952.
Systkini hennar
sammæðra eru
Sólveig Þórðardóttir, f. 14.
maí 1952, d. 17. apríl 2001,
Einar Marel Þórðarson, f. 14.
maí 1952, Arnbjörg Þórð-
ardóttir, f. 18. október 1953,
Laufey Dís Einarsdóttir, f. 26.
Mig langar til þess að minnast
Aldísar frænku minnar með
þessum línum þó að mér sé á
engan hátt fært að koma því á
blað sem hún var mér. Átti hún í
baráttu við illvígan sjúkdóm sem
þrátt fyrir hetjulega baráttu
hennar og ótrúlegan dugnað
hafði betur og lést hún langt um
aldur fram þann 7. þessa mán-
aðar. Yndislega góða frænka mín
er farin til betri heima og er nú
laus við allar þjáningar sem
megnuðu þó aldrei að breyta
hennar hlýja og glaða viðmóti og
ræktarsemi og umhyggju fyrir
öðrum.
Aldís ólst upp hjá föðurfor-
eldrum sínum frá unga aldri og
þar sem samgangur var mikill
milli heimila okkar, skipti það
litlu máli þó að ég væri einbirni
því Aldís var mér alla tíð sem
besta systir. Kristinn, faðir Al-
dísar og frændi minn, fórst ung-
ur á sjó en aldrei rofnuðu tengsl-
in milli hennar og Erlu móður
hennar og var mjög kært á milli
þeirra mæðgna alla tíð. Einnig
var hún í góðu sambandi við
systkini sín. Það var henni því
mikið áfall þegar Sólveig systir
hennar lést fyrir tólf árum. Ég
sá Aldísi fyrst í vöggu og gleymi
því aldrei þegar mér, þriggja ára
gamalli, var lyft upp til þess að
sjá litla fallega barnið. Ég þakka
fyrir að hafa átt Aldísi að í lífi
mínu og aldrei bar skugga á vin-
áttu okkar. Við áttum oft
skemmtilegar stundir saman allt
frá því að við vorum litlar stelp-
ur, vorum mjög nánar og oft
fannst okkur sem við vissum
hvernig hinni leið. Kom fyrir að
við töluðum um hin dulrænu fyr-
irbæri sem flestum eru hulin og í
þeim efnum vorum við frænk-
urnar sammála.
Aldís kynntist snemma eigin-
manni sínum Eyjólfi eða Bússa
eins og ég kalla hann alltaf. Ég
minnist þess með gleði í hjarta
þegar mér datt óvænt í hug að
heimsækja æskuheimili Bússa,
því að ég vissi að Aldís var stödd
þar, en þá voru þau að hringtrú-
lofa sig öllum að óvörum. Þau
bjuggu sér fallegt heimili, eign-
uðust drengina sína tvo, Kristin
og Davíð og eru barnabörnin
fjögur.
Fyrir um 15 árum byrjaði hún
að vinna á Hjúkrunarheimilinu
Eir og lærði sjúkraliðann. Það
var mikið gæfuspor því að það
var henni mikil gleði að hjálpa og
gleðja aðra og ekki síður að tala
við vistfólkið, því hún var mjög
félagslynd og gaf mikið af sér og
það gerði hún af öllu sínu hjarta.
Það var alltaf jafn ljúft og ynd-
islegt að vera í hennar selskap
með hennar einstaklega góðu og
skemmtilegu nærveru. Aldís var
sérstaklega falleg kona, lífsglöð
og mikill fagurkeri, alltaf smekk-
leg og geislandi. Hún þurfti engu
síður en aðrir að glíma við erf-
iðleika en aldrei minntist hún á
neitt slíkt.
Ekki er hægt að lýsa þeirri
sorg og þeim söknuði sem fyllir
hjartað vegna fráfalls frænku
minnar og stöndum við vanmátt-
ug eftir. Litlir frændur kveðja
elskulegu góðu Aldísi frænku og
munu ávallt minnast hennar, hún
er þeirra skírnarvottur. Margir
eiga nú um sárt að binda en
mestur er þó missir eiginmanns,
sona, barnabarna og móður en
fallegar minningar gleymast
aldrei. Við Helga vottum fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu
samúð og biðjum þann sem öllu
ræður að veita þeim styrk í þess-
ari miklu sorg. Blessuð sé minn-
ing Aldísar frænku minnar.
Edda Levy.
Nú komið er að kveðjustund.
Aldís frænka mín hefur alltaf
verið hluti af mínu lífi. Við vor-
um aldar upp í sama húsi fyrstu
æviár okkar. Hún var átta árum
eldri en ég en það var ótrúlegt
hvað hún nennti að hafa litlu
frænku sína með sér. Ég var líka
félagsskapur fyrir hana þar sem
hún var alin upp hjá afa okkar
og ömmu og þar voru engin
systkini, þótt hún eigi þau mörg.
Það var margt gert á þessum ár-
um, afi og amma voru mjög dug-
leg að ferðast með okkur Aldísi á
sumrin og það var oft sungið
mikið í bílnum á þessum ferða-
lögum, gömlu hjónunum ábyggi-
lega til mikillar skemmtunar.
Þrátt fyrir aldursmuninn þá
gerði ég alla hluti eins og hún því
ég leit svo upp til hennar. Uppá-
haldslögin hennar urðu líka
uppáhaldslögin mín og sama átti
við um hljómsveitirnar eins og
Hljóma og Flowers. Árið sem
Aldís fékk bílpróf og næstu ár á
eftir var oft farið á rúntinn. Ef
við sáum fram á að fá ekki bílinn
lánaðan var ég send til að tala
við afa því ekki gat Aldís gert
neitt af sér með litlu frænku sína
með sér.
Árin liðu, svo einn daginn
birtist prinsinn hennar hann
Bússi. Mér fannst hann góður og
sætur og ég var strax mjög sátt
við hann. Samt var ég smá abbó
því núna var hann farinn að kúra
í rúminu hennar en ekki ég. Al-
dís eignaðist mann og barn. Ekki
löngu seinna eignaðist ég mann
og barn. Aldís flutti í Hraunbæ
og ég flutti líka í Hraunbæ. Síð-
an flutti ég í Grafarvog og Aldís
flutti líka stuttu seinna í næstu
götu. Við höfum alltaf verið í
göngufjarlægð frá hvor annarri
og það eru ófáar stundirnar sem
við höfum átt saman í gegnum
tíðina. Alltaf var gott að koma á
hennar fallega heimili því meiri
fagurkera hef ég ekki þekkt. Allt
varð fallegt sem hún kom ná-
lægt. Alltaf kom ég glöð og
ánægð frá henni því hún hafði
lag á að hafa skemmtilegt, alltaf
glöð, góð, hláturmild og falleg
manneskja. Við vorum ekki að
velta okkur upp úr leiðinlegu
hlutunum þegar við hittumst,
heldur reyndum að hafa gaman.
Fyrir rúmu ári síðan dró fyrir
sólu. Mín fallega frænka greind-
ist með illkynja krabbamein. Allt
var reynt að gera en því miður
báru meðferðirnar ekki árangur.
Dugnaður hennar á þessu tíma-
bili var aðdáunarverður. Aðeins
fimm dögum eftir að hún fékk
þær sorgarfréttir að ekki væri
meira hægt að gera lést hún á
spítala með sinn yndislega mann
sér við hlið, eins og hún vildi
hafa það, hafa hann Bússa sinn
hjá sér. Nú tekur við nýtt tíma-
bil hjá mér og ekki lengur hægt
að skjótast yfir og hlæja smá
saman. Ég er ekki búin að átta
mig á þessu ennþá, lífið getur
stundum verið svo ósanngjarnt.
Ég vil að lokum þakka þér elsku
góða og fallega frænka mín fyrir
allar okkar yndislegu samveru-
stundir í gegnum tíðina. Það má
kannski segja eins og þú sagðir
svo oft að við vorum meira eins
og systur heldur en frænkur. Ég
veit að það verður vel tekið á
móti þér á nýjum stað og gleðin
mun fylgja þér eins og ávallt.
Megi guð og góðar vættir fylgja
þér elsku Aldís mín.
Þín frænka,
Kristín.
Hjartagullið, hún Aldís
frænka mín, hefur kvatt þennan
heim. Það er mér óútskýranlegt
hvers vegna hún var tekin frá
okkur svona fljótt.
Þú ert mín frænka,
þú ert mitt ljós.
Í þessum heimi
þú ert mín rós.
Elsku Aldís besta frænka mín
er dáin. Ótal margar minningar
streyma um huga minn síðustu
daga og hafa tárin lekið í takt við
þær. Þú varst ein mikilvægasta
manneskjan í lífi mínu og var
lífsgleði þín og hlátur þinn eins
og lækningamáttur. Hrósið og
hvatninguna frá þér vantaði
aldrei og fannst mér ég geta
sigrað heiminn eftir okkar sam-
verustundir. Þú varst svo sann-
arlega líka uppáhaldsfrænka
barnanna minna og átti Dana
Mjöll stundum til með kalla þig
ömmu og fannst þér það bara
yndislegt. Þú snertir alla þá sem
kynntust þér með hlýju þinni og
smitandi hlátri og var fallega
heimilið þitt með stöðugum
gestagangi, öllum velkominn.
Það er ótrúlegt hvað þetta líf
getur tekið óvænta stefnu og
sorglegt að hugsa til þess að þið
systur í Viðarrimanum voruð
báðar teknar allt of snemma frá
okkur, en nú er komið að skiln-
aðarstund og er ég miður mín að
þurfa að kveðja þig. Gott er þó
að vita að þið mamma eruð sam-
einaðar á ný og er án efa mikið
fjör þar sem þið eruð núna.
Þakka þér fyrir að vera besta
frænkan mín. Þakka þér fyrir
hláturinn og fjörið. Þakka þér
fyrir hlýjuna og góðmennskuna
og allar okkar skemmtilegu
stundir. Þakka þér fyrir að
kynna mig fyrir skarti og kert-
um.
Ég mun aldrei gleyma þér á
meðan ég dreg andann. Heim-
urinn er svo sannarlega fátækari
án þín í honum. Í dag ætla ég að
setja á mig allt mitt skart og
kveikja á öllum mínum kertum
þér til heiðurs.
Guð blessi ykkur, elsku Eyj-
ólfur og fjölskylda, á þessum erf-
iðu tímum.
Kveðja,
Ragnheiður Mjöll.
Elsku Aldís frænka mín hefur
kvatt okkur, eftir standa minn-
ingar um yndislega konu sem fór
allt of snemma. Aldís var einstök
manneskja, þeir sem þekktu
hana vita nákvæmlega hvað ég
er að tala um. Hún hafði þann
hæfileika að draga það besta
fram í öllum sem umgengust
hana.
Aldís var alltaf jákvæð, sér-
staklega glaðlynd og alltaf hlæj-
andi með sínum dillandi og smit-
andi hlátri. Aldís var alltaf blíð
og góð, það var ekki ósjaldan
sem hún strauk manni og klapp-
aði og sagði manni hvað maður
væri fallegur. Þá leið manni eins
og fimm ára leikskólastelpu með
rauðar kinnar.
Ég veit að Sólveig systir þín
og móðir mín taka sérstaklega
vel á móti þér og það verða fagn-
aðarfundir. Hvað það verður
mikið hlegið og mikið brasað
eins og ykkur einum var lagið.
Manni finnst mjög ósanngjarnt
að það sé búið að taka ykkur
báðar systurnar og vinkonurnar
langt um aldur fram, en maður
trúir og vonar að það sé einhver
tilgangur með þessu öllu saman.
Þið hljótið að hafa eitthvað mjög
mikilvægt verkefni þarna uppi
og eruð án efa þær allra flott-
ustu í það því ég veit að þegar
þið tvær eruð saman komnar er
allt hægt.
Elsku frænka, ég á eftir að
sakna þín óendanlega mikið, þú
skipaðir stórt hlutverk í lífi mínu
sem erfitt verður að fylla upp í.
Elsku Eyjólfur, nú er Aldís
laus við sjúkdóminn og komin á
stað án verkja og laus úr viðjum
þjáninga. Eftir stöndum við hin
ótrúlega þakklát fyrir að hafa
þekkt hana með óteljandi minn-
ingar um dásamlega konu.
Þín frænka,
Erla Dröfn.
Í dag kveðjum við yndislegu
frænku okkar hana Aldísi. Við
munum alltaf minnast hennar
sem broshýrrar, hláturmildrar
og glæsilegrar konu sem alltaf
var gaman að vera í kringum.
Aldís átti heima í næstu götu
við okkur í langan tíma svo að
við eigum margar góðar minn-
ingar tengdar henni. Ef mamma
var ekki heima á miðvikudögum
þegar við systurnar komum
heim úr skólanum þá vissum við
hvar hana var að finna en þá var
hún yfirleitt hjá Aldísi. Því fór-
um við oft til hennar eftir skóla
og fengum að drekka og hlust-
uðum á hana og mömmu hlæja
saman. Oft mátti heyra hláturinn
út á plan þegar maður nálgaðist
húsið, því þær skemmtu sér svo
vel. Aldís tók lífinu létt og hafði
skemmtilegan húmor og ekki
síst fyrir sjálfri sér. Sjaldnast
hitti maður hana án þess að hún
hefði frá einhverjum spaugileg-
um aðstæðum að segja sem hún
hafði lent í eða einhverju
skondnu sem hún hafði sagt.
Hún var líka alveg einstaklega
glæsileg kona, meira að segja
eftir að hún veiktist þá varla
kom sá dagur sem hún hafði sig
ekki til og gerði sig fína. Aldís
gerði nefnilega alltaf eitthvað að-
eins meira en hinir. Gott dæmi
um það er höfuðklúturinn sem
hún bar, honum var ekki bara
skellt upp með einhverjum hætti
heldur var hann skreyttur með
glimmer-spennum til þess að
gera hann aðeins sætari. Oft hef-
ur maður hugsað með sér: „Ef
Aldís sem er svona lasin getur
verið alltaf svona vel til höfð þá
ætti það ekki að vera svo erfitt
fyrir mann sjálfan.“ Hún var
ekki bara einstaklega falleg og
glæsileg kona, heldur var hún
sérlega hjartahlý. Bæði menn og
dýr löðuðust að henni.
Elsku Aldís, við kveðjum þig
með miklum söknuði en mikið er
nú samt gott að eiga allar þessar
fallegu og skemmtilegu minning-
ar um þig.
Þínar frænkur,
Eva Björk og Katrín Harpa.
Á aðventunni árið 1950 fædd-
ist Aldís frænka mín, sannkall-
aður gleðigjafi. Hún var kær-
komið barn og frá tveggja ára
aldri ólst hún upp hjá föðurfor-
eldrum sínum, naut þar um-
hyggju og ástúðar og var þeim
einstaklega góð og umhyggju-
söm dóttir.
Föðurforeldrar hennar
bjuggu í Háagerði en í sama húsi
bjó einnig Guðmann sonur
þeirra ásamt Ingveldi konu sinni
og börnum. Þau voru Aldísi allt-
af einstaklega góð og gat hún
alltaf leitað til þeirra. Aldís var
mjög skemmtilegt barn og gat
oft verið mjög hnyttin í tilsvör-
um.
Það var mikill samgangur
milli heimila okkar þar sem föð-
urafi hennar og móðir mín voru
mjög náin systkin og þar að auki
nágrannar. Það voru mörg
kvöldin sem ég söng Aldísi í
svefn og lagið um Óla lokbrá var
í mestu uppáhaldi hjá henni. Oft
kom hún og bað mig um að
syngja „Rokbra“ fyrir sig.
Aldís giftist Eyjólfi sínum og
voru þau samhent hjón eins og
fallegt heimili þeirra ber vitni
um. Hlýja og glaðværð hefur
einkennt viðmót þeirra við aðra.
Aldís frænka mín var einstak-
lega glaðvær og hláturmild kona
og þó að lífið væri ekki alltaf
auðvelt var stutt í hlýtt viðmót
hennar og létta lund. Hún var
mjög handlagin, jólakortin alltaf
handunnin og fallega skrifuð og
ótalmargt fallegt sem hún gerði.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég fjölskyldu Al-
dísar, eiginmanni, sonum, barna-
börnum og öllum þeim sem eiga
um sárt að binda við fráfall
hennar.
Fagna þú, sál mín. Allt er eitt í Drottni,
eilíft og fagurt – dauðinn sætur
blundur.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni
og þrotni,
veit ég, að geymast handar stærri
undur,
þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni,
bíður vor allra um síðir Edensblundur.
Fagna þú, sál mín. Lít þú víðlend veldi
vona og drauma, er þrýtur rökkur
stíginn.
Sjá hina helgu glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra
kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi er
hnigin.
(Jakob Jóhannesson Smári)
Hvíl í friði.
Þóra Mínerva
Hreiðarsdóttir.
Með fátæklegum orðum lang-
ar mig að minnast Aldísar sem
ég kynntist fyrst ung að árum í
heimsóknum með móður minni
til systur minnar sem var búsett
í Reykjavík og gift uppeldisbróð-
ur Aldísar. Á þeim árum bjó fjöl-
skyldan í sama húsi við Háagerði
23. Aldís bjó á neðri hæð með
ömmu sinni og afa, en systir mín
og hennar fjölskylda á efri hæð.
Á milli okkar Aldísar voru tvö ár
og fylgdumst við því hvor með
annarri í gegnum árin.
Aldís var með eindæmum
glöð, blíð og góð manneskja, sem
lét sig aðra varða og þá ekki
hvað síst gamla fólkið. Mér er
það minnisstætt hversu góð hún
var við móður mína þegar hún
kom til Reykjavíkur á sínum efri
árum. Forlögin höfðu hagað því
þannig til að enn var stuttur
spölur á milli Aldísar og Ingu
systur, en þær bjuggu síðastliðin
ár í nágrenni hvor við aðra. Allt-
af gaf Aldís sér tíma til að koma
og eyða stund með mömmu ef
hún vissi af henni í heimsókn.
Það kom mér því ekki á óvart
þegar hún fór inn á sjúkraliða-
braut og menntaði sig til sjúkra-
liða og fór að vinna á Hjúkr-
unarheimilinu
Eir til að vinna meðal aldraða.
Aldís var lánsöm með eiginmann
og voru þau hjónin alla tíð mjög
samrýmd og alltaf glatt á hjalla
þegar við hittumst í boðum fjöl-
skyldunnar þar sem Aldís hló
manna hæst. Það dró fyrir sólu
þegar uppgötvaðist á síðastliðnu
ári að Aldís var með banvænan
sjúkdóm og háði hún harða bar-
áttu við þennan illvíga sjúkdóm
sem hafði yfir að lokum. Aldísi
kveð ég með söknuði og trega
um leið og ég bið góðan Guð að
varðveita fjölskyldu hennar og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Hvíl í friði því minningin lifir.
Hulda R. Magnúsdóttir.
Elsku besta Aldís vinkona
mín. Hjarta mitt er fullt af sorg
og söknuði, að þurfa að kveðja
þig eftir 56 ára frábæra vináttu
sem aldrei bar skugga á, þetta er
alltof snemmt. Þú stelpan á
besta aldri.
Minningarnar flæða fram og
það er gott að rifja upp dýrmæta
sögu um samfylgd sem ég mun
ætíð varðveita í hjarta mínu.
Ragnhildur Aldís
Kristinsdóttir
Kveðja frá Karlakórnum
Fóstbræðrum
Á hásumri, hinn 26. júlí síðast-
liðinn, féll frá Viktor Aðalsteins-
son sem Karlakórinn Fóstbræð-
ur minnist af virðingu og hlýhug.
Viktor gekk til liðs við kórinn
1989 og var virkur félagi árin þar
á eftir, þar til hann gekk til liðs
við Gamla Fóstbræður. Sem
söngmanns minnast Fóstbræður
Viktors sem söngvara með falleg-
an og mjúkan tenór, sem féll vel
við hljóm Fóstbræðra, en Viktor
söng ávallt 1. tenór. Hvort það
hafi tengst ævistarfi hans sem
Viktor
Aðalsteinsson
✝ Viktor Að-alsteinsson
fæddist 5. apríl
1922. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 24. júlí
2013.
Útför Viktors fór
fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 6.
ágúst 2013.
flugmaður, þar sem
hann hefur farið um
himininn lengur en
margur annar, skal
ósagt látið, en óneit-
anlega hefur Viktor
lifað og hrærst á
þeim slóðum sem
tenórröddin leitar
ávallt til; í hæðum.
Viktor gekk til liðs
við Fóstbræður eft-
ir að hafa sungið
með Karlakórnum Geysi á Akur-
eyri. Milli Fóstbræðra og Geysi-
smanna voru ávallt, og eru enn,
sterk vináttubönd, og vafalaust
hefur Viktor verið ágætur vitn-
isburður þess. Viktor var jarð-
sunginn 6. ágúst síðastliðinn, og
sungu Fóstbræður við athöfnina
sem var bæði falleg og virðuleg.
Með þeim söng, og með þessum
orðum, vilja Fóstbræður blessa
minningu Viktors Aðalsteinsson-
ar, og hafi hann heila þökk fyrir
samfylgdina og félagsskapinn
meðan varaði.
Ragnar Árni Sigurðarson,
formaður Fóstbræðra.