Morgunblaðið - 05.10.2013, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2013
líka vel hjá honum. Í vor var hann
með 6 kiðlinga, hvolp og 9 hænu-
unga, auk fjárins. Kelduhverfið
var hans staður, þar vildi hann
vera. Það kalla ég líka „heim“, þó
ég hafi aldrei búið þar.
Við pabbi og stelpurnar mínar
kíktum í kaffi til hans sumarið
2011. Þeir feðgar voru tveir heima
og það var gaman að sjá hvað þeir
áttu fallegt samband. Það var
greinilegt að þeir áttu hvert bein
hvor í öðrum.
Það er mikill harmur að sjá á
eftir svo góðum og glöðum dreng
með jafn sterka nærveru og
Sveinn hafði. Mig svíður í sálina
og verkjar í hjartað að hann sé
farinn, að börnin hans alist upp án
hans, að allir þeir fjölmörgu sem
elskuðu hann og dáðu sitji eftir í
sárum. Minningin um góðan
dreng, sannan vin vina sinna,
hreinskilinn, einlægan og fallegan
situr eftir. Pabbi sá til þess að til
eru fjölmargar myndir af okkur
tveimur saman, það er mér fjár-
sjóður að eiga.
Bless elsku Sveinn minn, mér
þykir óskaplega vænt um þig.
Þín,
Halldóra Friðný.
Elsku frændi minn og vinur,
Sveinn Björnsson er látinn.
Þú varst stór hluti af mínu lífi
og það leið varla sá dagur sem við
ekki heyrðum hljóðið hvort í öðru
jafnvel þó að fjarlægðin okkar á
milli, í kílómetrum talið, hafi verið
töluverð undanfarin ár. Þrátt fyr-
ir það vandi ég komur mínar í Ár-
dal þegar mikið stóð til. Þegar ég
hugsa um samverustundirnar
undanfarin ár koma strax upp í
hugann haustverkin, ferðaþjón-
ustan, heyskapur, skítmokstur,
göngur og hestaferðir.
Ég gleymi ekki góðum tilfinn-
ingum, spennu og tilhlökkun er ég
ók fyrir Tjörnesið og niður í
Kelduhverfið fagra. Sú tilfinning
er nú breytt enda ert þú ekki
lengur hér. Þó sé ég þig fyrir mér
og finn fyrir tilvist þinni í hverjum
krók og kima hér í Árdal.
Þegar ég kom í Árdal var alltaf
fyrsta mál á dagskrá hjá okkur að
setjast niður við eldhúsborðið og
gera verkáætlun. Síðast þegar ég
kom hljóðaði hún svona:
1. Hafa það gaman.
2. Stinga út úr fjárhúsunum.
3. Fara með rúllu í Nýjabæ.
4. Reiðtúr upp í heiði.
5. Búa til túnfisksalat og kjöt-
súpu.
6. Njóta þess að vera til.
Það sem tengdi okkur helst
saman var sameiginleg ást á
sveitinni okkar og ánægjan sem
við höfðum af bústörfunum. Mér
er til dæmis minnisstætt atvik í
vor þegar við vorum að stinga út
úr húsunum með reku og hjólbör-
um. Þá mættumst við á miðri leið
með börurnar fullar af skít og
sögðum bæði í kór „þetta er lífið“,
enda var þetta með fallegri dög-
um í Kelduhverfi þetta vorið. Sól-
in endurkastaðist af snævi þaktri
jörð og við ánægð með að vera að
vinna verkið í sameiningu.
Sveinn, blessuð sé minning þín,
ég sakna þín sárt.
Erla Dögg.
Ég var staddur uppi á heiði, í
göngum, snæviþakinn fjallahring-
ur baðaður í sól, vænt fé, ropandi
rjúpur, hesturinn hvatvís og dug-
mikill og lífið dásamlegt þegar
harmafregn kemur úr norðri.
Ungur maður látinn í hörmulegu
slysi. Veröldin frýs eitt augnablik,
tíminn stoppar og hugurinn fer á
flug. Frændi minn, vinur, og fé-
lagi en fyrst og fremst góður
drengur og faðir er fallinn frá.
Lífið er hverfult og getur breyst á
augabragði. Eitt er víst að þegar
við fæðumst að þá munum við
deyja, dauðinn er partur af lífinu.
Fæstir ráða stað og stund en þeg-
ar ungt fólk með framtíðina fyrir
sér fellur frá verður stundin erf-
iðari fyrir þá sem eftir standa.
Sveinn var góður drengur og
fróðleiksfús. Við áttum oft spjall
saman við eldhúsborðið í Árdal,
um sauðfjárrækt, framtíðarplön,
hesta, veiðiskap, konur, börn, lífið
og tilveruna, hreinlega allt á milli
himins og jarðar. Ég á eftir að
sakna þeirra stunda. Sveini leið
vel í sveitinni, búskapurinn átti
vel við hann, hann stundaði veiði-
skap og var vinamargur. Já-
kvæðnin og hláturinn voru ein-
kennandi og hann vildi allt fyrir
alla gera. Hestamennsku var
hann farinn að stunda að miklum
krafti og áhuga og var kominn
með góða hesta. Ég vona því,
Sveinn minn, að Höttur gamli hafi
tekið vel á móti þér og þið getið
riðið saman á himnavegum og
horft til okkar hinna sem ríða
áfram um rykugar þingeyskar
heiðar og hugsa til horfins félaga
og vinar. Far vel kæri vinur, vertu
sæll félagi og frændi.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Daði Lange.
Kæri frændi. Það er á stundum
sem þessari sem fólk fer að hugsa
til baka. Fólk fer að hugsa um all-
ar stundirnar sem það átti saman
og fer að minnast þess góða í fari
fólks. Ég hugsa að þessu sé svolít-
ið öðruvísi háttað hjá mér. Í gegn-
um tíðina hefur varla sá dagur lið-
ið að þú komir ekki upp í huga
mér. Minningarnar sem ég á með
þér eru sennilega margar hverjar
þær bestu sem ég á. Ástæða þess
er ósköp einföld. Ef einhver á að
teljast líkur mér þá hlýtur það
bara að vera Sveinn frændi minn.
Það líður ekki sú árstíð þar sem
sameiginleg áhugamál okkar eiga
hug okkar allan og við eyddum í
raun ófáum stundunum að ræða
hlutina.
Þetta náði að sjálfsögðu há-
marki þegar fór að vora og stytt-
ist í tófuveiðina. Símtölin enda-
lausu um hvernig best sé að byrja
þetta og standa að þessu. Á hvaða
greni skuli byrja og hvar líkurnar
séu mestar. Júnímánuður var
okkar mánuður, leitað í grenjum í
Keldunes- og Garðsheiði og þau
unnin og þetta gekk alltaf betur
og betur hjá okkur. Ég hugsa að
það sé vegna þess hve nákvæmir
og samstilltir við vorum. Ef við
gerðum mistök gagnrýndum við
aldrei hvor annan heldur reynd-
um að styðja við bakið hvor á öðr-
um.
Þær eru ófáar tófurnar sem við
höfum á samviskunni og get ég
ekki varist því að brosa og hugsa
til þess hversu mörgum tófum þú
kemur til með að mæta þarna
hinumegin. Við höfðum oft rætt
það hvort öll þau dýr sem við
höfðum veitt myndu bíða okkar á
hinum endanum. Ef svo er áttu
ærið verkefni fyrir höndum
frændi.
Þegar sumarið var á enda tóku
við endalausar umræður um kind-
ur, lömb og hrúta. Sameiginlegur
áhugi okkar á þessu var gríðar-
mikill og sennilega fáir betri til
þess að ræða þessa hluti við en
einmitt þú. Áhugi þinn varð alltaf
meiri og meiri enda varstu að ná
gríðarlega góðum árangri í rækt-
un þinni. Þú varst duglegur að
leita þér leiða til þess að bæta ár-
angur þinn. Ég get ekki sagt ann-
að en að ég hafi öfundað þig gríð-
arlega að geta búið í Kelduhverfi.
Ég man enn eftir augnablikinu
þegar þú hringdir í mig og sagðist
vera að flytja í Árdal. Ég heyrði
hvernig þú ljómaðir allur af gleði
og spenningi. Ég hef sennilega
sjaldan átt eins auðvelt með að
samgleðjast nokkrum manni.
Síðast þegar ég talaði við þig
var hugur í þér. Þú varst ánægður
með niðurstöður haustsins og
spenntur fyrir framhaldinu. Þú
ætlaðir einmitt að vera viðstadd-
ur ómmælinguna heima hjá mér á
laugardagskvöldinu. Það sem ég
var farinn að hlakka til.
Við vorum heppnir frændur að
eignast börn á sama tíma og voru
þau mál einnig mikið rædd. Það
var óneitanlega gaman fyrir okk-
ur Hildi Lilju að kíkja í kaffi til
ykkar Einars Ágústs. Börnunum
okkar kom ekki síður vel saman
en okkur. Áhugi þeirra á tófuveiði
og kindum gefur til kynna að þau
séu lík feðrum sínum.
Elsku Sveinn. Nú hittumst við
ekki aftur. Ég stóla þó á að þú
verðir með mér þegar ég fer á
veiðar og veitir mér aukið for-
skot. Ég mun þó alltaf byrja á
beikonborgara og malti í dós áður
en ég legg í hann. Það getur ekki
klikkað, er það?
Guð geymi þig og fjölskyldu
þína, elsku frændi.
Hjalti.
Jæja, elsku vinur minn, aldrei
hefði mig grunað að ég ætti eftir
að setjast strax niður til að rita
minningarorð um þig. Lífið er
ljótt núna og ég leita svara við
ýmsum spurningum. Við kynnt-
umst vorið 1997 og ég get fullyrt
að með okkur tókst strax vin-
skapur sem er vandfundinn.
Leiðir okkar hafa legið saman
síðan og aldrei liðið nema nokkrir
dagar á milli símtala og stóran
hluta þessara 16 ára höfum við
talað saman eða hist daglega.
Aldrei rifist, oft verið ósammála
en á milli okkar ríkti alltaf traust
og við vissum báðir af væntum-
þykju hvor annars. Við misstum
varla af sveitaböllum um nokk-
urra ára skeið, fórum saman til
útlanda, fórum á þjóðhátíð,
keyrðum dagsferðir á marga fót-
boltalandsleiki, bjuggum og
gengum saman í skóla í Reykja-
vík, óteljandi skotveiðitúrar og
fleira og fleira. En aðallega vor-
um við sannir vinir sem vissum
hvor af öðrum og leituðum hvor
til annars bæði til að fagna og til
að ræða mistök okkar. Þú stóðst
með mér þegar ég átti erfitt og
hafðir áhyggjur af mér og það
sama gerði ég þegar þú áttir ekki
þína bestu daga. Stutt er síðan þú
lentir í miklu óréttlæti, lífið var
vont við þig og það gekk nærri
þér. Við ræddum málin mikið á
þessum tíma, ég gaf mér glaður
tíma til að keyra til þín nokkur
kvöld, símtölin voru mörg og ég
hafði áhyggjur af þér. Ég veit að
ég kom þér að gagni og með hjálp
frá fleiri góðum vinum þínum þá
náðum við að koma þér aftur til
sjálfs þín. Að mestu leyti. Þú
sagðir mér svo núna í síðustu viku
að þér liði vel, værir sáttur og
glaður og hlakkaðir til framtíðar-
innar. Síðasta vetur fórstu að
vinna á Röndinni, vélaverkstæð-
inu á Kópaskeri. Þar leið þér vel
og þú talaðir um það hve heppinn
þú værir að vera þarna með góð-
um og skemmtilegum köllum og
ég veit að þér leið vel þar.
En þó svo að vinur minn hefði
flesta þá mannkosti til að teljast
fullkominn þá var alltaf einn
skuggi sem elti þig og núna upp á
síðkastið var sá skratti farinn að
bregða ansi oft fyrir þig fæti. Ég
náði að hrista minn djöful af mér
og þú öfundaðir mig af því og
samgladdist mér. En hann var
ekki búinn að ná að fella þig nógu
harkalega til að þú vildir losna al-
farið frá honum. Hann náði hins-
vegar að fella þig aðfaranótt 28.
september og hafði betur bölvað-
ur. Og það er þyngra en tárum
tekur að sætta sig við það og það
mun ég auðvitað aldrei gera en ég
mun vonandi ná að læra að lifa við
það.
Elsku Svenni minn, í dag er
komið að jarðneskjum leiðarlok-
um hjá okkur eftir skemmtilegt
16 ára ferðalag. Ég er svo þakk-
látur fyrir að hafa fengið að vera
vinur þinn. Ég fékk að kynnast
Einari Ágústi syni þínum og þú
kynntist börnunum mínum og
henni Höllu minni. Einnig kynnt-
ist þú foreldrum mínum vel og ég
þínum líka. Börnin mín munu fá
að heyra um þig svo lengi sem ég
lifi. Elsku Ólöf, Matti og fjöl-
skylda. Munum Svenna eins og
hann var, glaður, brosandi og
kátur. Ég bið algóðan Guð að
vaka yfir ykkur og gera ykkur líf-
ið ögn bærilegra. Hafið það sem
best.
„Að horfa á vinina er eins og að horfa
á lauf í vindi
þau fjúka um, koma og fara.
En þegar besta laufið fýkur til þín
skaltu ná því
og sleppa því aldrei, ALDREI.“
Ég verð að sleppa þér núna,
Svenni minn, en minningunni um
besta vin minn sleppi ég aldrei,
aldrei.
Aðalsteinn Tryggvason
og fjölskylda.
Meira: mbl.is/minningar
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæra fjölskylda og aðrir að-
standendur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Guð gefi ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Minning um einstakan dreng
lifir.
Hvíldu í friði, elsku vinur, þín
verður sárt saknað.
Þín vinkona,
Dagný Sturludóttir.
Sveinn Björnsson hafði, eins og
sagt er, „góða nánd“. Stutt var í
góða skapið, brosið og léttleikann
og strax fannst að hér var á ferð
ljúfur maður. Við hjónin kynnt-
umst Sveini fyrir allmörgum ár-
um, en þegar hann byrjaði að búa í
Árdal urðu þau kynni nánari. Um
tíma var hann veiðivörður við
Litluá og átti farsælt samstarf við
Rós. Gat leyst ágreiningsmál með
lagni og náði yfirleitt farsælli nið-
urstöðu. Sveinn var mjög bóngóð-
ur og greiðasamur. Ef eitthvað
þurfti að gera eða brasa, var hann
ávallt reiðubúinn til aðstoðar og
það sem meira var, hann gerði það
með glöðu geði. Sveinn var hlýr og
hafði margt til brunns að bera.
Þó var eitt verk sem hann gerði
betur en margir aðrir. Það var
föðurhlutverkið. Við dáðumst oft
að því hversu natinn og ástríkur
Sveinn var sem faðir. Hann var
ekki bara góður pabbi, hann var
frábær pabbi og var samband föð-
ur og sonar einstakt. Slíkt sam-
band hefði án vafa einnig þróast
með nýfæddri dóttur.
Í sumar kom Sveinn oft til okk-
ar í Gömlu Lindarbrekku, ríðandi
á hesti. Hvort heldur að hesturinn
tölti eða brokkaði þá sat knapinn
beinn, brosandi og hress.
Við munum sakna þess að sjá
hann ekki framar koma ríðandi
niður veginn. Við þykjumst samt
vita að einhvern tímann, þegar við
stöndum í hlaðinu, mun okkur
sýnast að í fjarska fari myndar-
legur maður á hvítum hesti og
með vor í augum. Allavega á þessi
vinur svo sannarlega hluta í hjört-
um okkar.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til barna, foreldra, systk-
ina og annarra vandamanna.
Erlendur (Elli), Rós, Örn
og Arna.
Minn nýjasti vinur er horfinn á
vit ólíkra ævintýra í annarri til-
veru.
Þó við Sveinn höfum þekkst lít-
illega í nokkur ár, tók sá kunn-
ingsskapur á sig nýjar myndir í
sumar og breyttist í vináttu. Það
var upphaf að vináttu sem hefði
dafnað og styrkst, hefði okkur
auðnast tími til að rækta hana.
Það var ekki djúpt á þeirri hlýju
sem umlukti Svein og þó andbyr
lífsins hafi blásið nokkuð að und-
anförnu var hlýjan söm við sig. Ég
var farinn að hugsa um reiðtúra
sem ég ætlaði með honum næsta
sumar; inn á heiði og vestur
sanda. Nú og finna betra vað á
ánni, eftir að við lentum báðir á
sundi í sumar.
Ég sendi aðstandendum mínar
dýpstu samúðarkveðjur og þakka
vináttuna, heimsóknir, reiðtúra og
lánið á hestinum í sumar, vinur
minn.
Egill Ingibergsson.
Elsku Sveinn.
Það er sárt, og ótímabært að
manni finnst, að þurfa að skrifa
þessi orð um þig eftir að hafa
fengið fréttir af andláti þínu. Eftir
standa nákomnir og undrast í
sorginni að þetta hafi þurft að
vera þitt hlutskipti og við skiljum
ekki það óréttlæti að svona góður
einstaklingur sé tekinn burtu frá
fjölskyldu og börnum.
Það er yfir áratugur síðan ég
kynntist Sveini, bróður Guðnýjar
eftir að systkinin bjuggu saman í
Lerkihlíðinni. Minningarnar sem
við áttum saman eru óteljandi og
þær mun ég varðveita vel.
Ég og fjölskyldan mín vorum
svo heppin að fá að vera hjá þér í
nokkra daga í Árdal sl. sumar.
Eftir vanvirkni í ferðalögum inn-
anlands ákvað ég að gera víðreist
um Norðurland. Draumurinn var
að sýna dóttur minni þá staði sem
ég heimsótti á svæðinu sem barn
á hennar aldri. Fyrir tilviljun
ákvað ég að hafa samband við
minn gamla vin Svein, þrátt fyrir
að hafa ekki heyrt í honum í lang-
an tíma, vitandi það að hann hefði
verið með ferðaþjónustu. Sveinn
var ekki lengur með þá þjónustu
en fannst lítið mál að taka á móti
okkur. Sveinn og sonur hans Ein-
ar Ágúst tóku á móti okkur og
voru eins og höfðingjar við okkur
mæðgurnar allan tímann. Þetta
var í fyrsta skipti sem við hittum
Einar sem var spenntur að hitta
okkur þegar við loksins komum
seint að kvöldi. Okkur mæðgum
varð ljóst að þarna væri á ferðinni
einstakt samband á milli föður og
sonar. Þegar þú ræddir við son
þinn ljómaðir þú líka og talaðir
hlýlega um ykkar stundir saman.
Fyrir tilviljun, leti og ferða-
þreytu varð tíminn sem við eydd-
um saman miklu lengri en hann
átti að vera og tel ég það í dag
ekki tilviljun. Ég tók að mér hús-
móðurhlutverk þann tíma sem við
vorum þarna og þú kunnir vel að
meta það. Í staðinn varst þú fróð-
leiksbrunnur um alla bestu stað-
ina sem við heimsóttum á milli
þess sem við eyddum tíma saman.
Börnin okkar voru úti allan tím-
ann að leika með hundinn Gunnu
og að gefa hestum og hænum.
Einnig tókst þér að láta mig fara
út fyrir þægindarammann með
því að koma mér á hestbak í gerð-
inu sem fólst í því að það tók mig
um korter bara að komast upp á
hestinn með þig hlæjandi í bak-
grunni.
Mér þótti vænt um að Sveinn
hefði þrátt fyrir að við hefðum
ekki hist í nokkur ár ekkert
breyst og var sama persónan.
Fyrir malbiksbúa er erfitt stund-
um að skilja hvaða kostir eru
fólgnir í því að búa í sveit og ég
skildi það ekki fyrr en ég hitti
Svein í sumar. Árdalur var hans
heimili og þar leið honum vel og
þar vildi hann vera. Á þriðja degi
skildi ég hvað hann átti við eftir
að finna fyrir sömu innri ró og
hann eftir að hafa verið þarna.
Við áttum langar og góðar sam-
ræður um fortíðina, nútíð og
framtíð hjá okkur báðum. Lífið
var þér ekki allaf auðvelt en ég
skynjaði að þú værir sáttur við
nútíðina þína eins og hún lá fyrir
þér þarna.
Ég reyni og vil trúa því að þér
séu ætlaðir stærri hlutir fyrst þú
varst tekinn frá okkur en það
minnkar ekki sársaukann. Ég er
stolt af því að hafa getað kallað
þig vin minn. Fjölskyldu, ætt-
ingjum og vinum færi ég dýpstu
samúðarkveðjur. Ykkar missir
er mikill.
Heiða Salvarsdóttir.
Stór er sá hópur ættingja,
vina, og kunningja sem nú drjúp-
ir höfði með söknuði og trega
vegna skyndilegs fráfalls hins
unga og efnilega bónda í Árdal í
Kelduhverfi. Menn setur hljóða
þegar svona sorglega atburði ber
að höndum og orð og fyrirbænir
eru fánýtar þeim sem eftir
standa. En þær eru bætur böls,
að minnast góðs og drengilegs
manns er féll frá í blóma aldur
síns á vettvangi lífs og starfs.
Sveinn var vaxinn upp í jarð-
vegi landbúnaðarins, því hann
var fæddur og alinn upp í sveit og
kominn af góðu, traustu og heið-
virðu bændafólki í Kelduhverfi.
Hann var frá unga aldri auga-
steinn afa síns og nafna í Kross-
dal. Afinn tjáði mér fyrir mögr-
um árum að nú væri nafni sinn og
okkar byrjaður að fara með sér í
girðingarvinnuna fyrir Land-
græðsluna og sagði að hann væri
mjög efnilegur landgræðslumað-
ur, þó að barn væri að aldri. Síð-
an vann hann í mörg sumur með
afa sínum og Þórarni frænda sín-
um í Krossdal hjá Landgræðsl-
unni á Norðausturlandi, við girð-
ingarvinnu, eftirlit með
girðingum og viðhaldi þeirra.
Einnig lagði hann gjörva hönd á
plóginn við önnur landgræðslu-
störf eins og sáningar, plöntun á
landgræðslutrjám, að smala fé
úr landgræðslugirðingum og
margt fleira. Sveinn ólst upp við
veiðar með afa sínum í Krossdal
og nam af honum veiðiáhugann
og jafnframt virðingu fyrir nátt-
úrunni. Alls staðar var hann jafn
vígur og hörkuduglegur til allra
verka. Það var heiður fyrir
Landgræðslu ríkisins að hafa
hann í þjónustu sinni.
Fjölskyldur, ættingjar og vin-
ir kveðja nú mikilhæfan mann
með söknuði og þakklæti fyrir að
hafa fengið að njóta samvistanna
við hann. Ég bið þeim Guðs
blessunar og votta þeim mína
dýpstu samúð. Kveðja frá Land-
græðslu ríkisins,
Sveinn Runólfsson.
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
útfararstjóri
útfararþjónusta
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Jón Bjarnason
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir uðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
G Þorsteinn Elíasson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST