Morgunblaðið - 17.01.2014, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2014
✝ Auður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. nóvember 1924.
Hún lést á Drop-
laugarstöðum í
Reykjavík 4. janúar
2014.
Auður var dóttir
hjónanna Sesselju
Friðriksdóttur, f.
3.6. 1900, d. 11.3.
1981, húsfreyju, og
Guðmundar Kristjáns Runólfs-
sonar, f. 30.12. 1899, d. 3.9.
1956, eldsmiðs og forstjóra.
Systkini Auðar voru Guðrún, f.
1921, d. 2008, Þrúður, f. 1924, d.
2004, Friðgeir, f. 1936, d. 1996,
og Hjördís, f. 1936.
Auður giftist 11. október
1947 eftirlifandi eiginmanni sín-
um Kristni Björgvini Sigurðs-
syni, f. 14.6. 1926. Foreldrar
maður hennar er Friðrik Bragi
Dýrfjörð. 2) Hilmar, f. 9.2. 1959,
kvæntur Margréti Hauksdóttur.
Dætur þeirra eru Hildur Ýr og
Íris Björk. 3) Snorri, f. 28.8.
1962, kvæntur Kristjönu Krist-
jánsdóttur. Börn þeirra eru
Agnes Ósk og Kristján Björn.
Fyrstu æviárin bjó Auður
með foreldrum sínum á
Bræðraborgarstíg 21b en síðar
á Sundlaugavegi 9 í Reykjavík.
Hún nam hárskeraiðn og vann
við hana í nokkur ár. Þá tók við
starf smurbrauðsdömu í
Brauðbæ. Auður fór í Póst-
mannaskólann og vann ýmis
störf hjá Póstinum á seinni hluta
starfsævinnar eða í um tvo ára-
tugi.
Auður var hagleikskona og
gefin fyrir saumaskap, vefnað
og aðrar hannyrðir, m.a. gler-
skurð. Hún hafði yndi af garð-
og trjárækt sem þau Kristinn
stunduðu á landspildu sinni á
Kjalarnesi.
Útför Auðar fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag, 17. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Kristins voru
Dagný Níelsdóttir
og Sigurður Brynj-
ólfsson. Auður og
Kristinn bjuggu
fyrstu búskaparár-
in á Grandavegi 39
í Reykjavík en
lengst af á Unn-
arbraut 7 á Sel-
tjarnarnesi þar til
þau fluttu fyrir
rúmum áratug að
Skólabraut 5 í sama sveitarfé-
lagi. Þau eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Gylfi, f. 7.3. 1950,
kvæntur Jónínu Völu Kristins-
dóttur. Börn þeirra eru: a) Mar-
grét Vala, gift Stefáni Loga Sig-
urþórssyni. Synir þerra eru
Róbert Gylfi og Tómas Diðrik.
b) Kristinn Björgvin, kvæntur
Ebbu Kristínu Baldvinsdóttur.
c) Auður Sesselja. Sambýlis-
Þegar ég kynntist tengdafor-
eldrum mínum fyrir 45 árum var
mér tekið opnum örmum og tal-
aði Auður um að hún hefði loks-
ins eignast dóttur. Hún vann í
Brauðbæ á þessum árum og
smurði brauð og samlokur af
mikilli list. Þegar mikið stóð til á
Unnarbrautinni töfraði hún fram
gómsætar og fagurlega skreytt-
ar snittur eins og hendi væri
veifað. Þegar stelpurnar mættu í
saumaklúbb fengu þær að njóta
góðs af listfengi Auðar og þá
svignuðu borðin undan smur-
brauði og stríðstertum. Það tók
mig nokkurn tíma að átta mig á
um hvaða stelpur Auður var allt-
af að tala en komst loks að því að
það voru æskuvinkonurnar, sem
í mínum augum voru þá rosknar
konur. Vináttuböndin héldust
allt til dauðadags og var sauma-
klúbburinn vettvangur sam-
skipta sem styrkti þau. Þær
skemmtu sér saman og dillandi
hláturinn ómaði um húsið. Þegar
ellin sótti að og heilsan bilaði
studdu þær hver aðra og það
voru ófáar ferðirnar sem Auður
fór á bílnum sínum að heim-
sækja stelpurnar.
Auður var glaðvær dugnaðar-
forkur sem ekki vílaði fyrir sér
að sækja á ný mið. Þegar hún
var um fimmtugt fór hún í póst-
mannaskólann og starfaði hjá
Pósti og síma það sem eftir var
starfsævinnar. Hún sótti líka
mörg námskeið sem tengdust
áhugamálum hennar, gekk í
Norræna félagið og fór í ferðalag
til Norður-Svíþjóðar til þess að
bæta þekkingu sína á norrænum
tungumálum og menningu.
Einnig fór hún tvisvar á norrænt
kvennaþing. Hún sótti vefnaðar-
námskeið í Hússtjórnarskóla
Reykjavíkur og eignaðist í fram-
haldi af því vefstól sem hún hafði
mikla ánægju af og óf á mörg
listaverk. Til að byrja með voru
það gólfmottur en smám saman
bætti hún tækni sína og tókst á
við flóknari vefnað og runnu þá
fagurlega mynstraðir dúkar og
reflar úr vefstólnum. Síðustu ár-
in við vefstólinn glímdi hún við
myndvefnað og sótti sér þekk-
ingu í norræn vefnaðartímarit.
Þegar þau Kristinn fluttu á
Skólabrautina tók Auður strax
þátt í því félagsstarfi sem þar
stóð til boða. Fyrst voru það
hannyrðirnar en fljótlega komst
hún í kynni við glerskurð og þá
varð ekki aftur snúið. Hún heill-
aðist af þessum nýja miðli og
kom sér upp aðstöðu á eigin
heimili til þess að vinna að list-
sköpun sinni. Auður lærði ung á
saumavél hjá móður sinni og
sagði oft sögur af sköpunargleði
þeirra systra við saumavélina.
Að þessari reynslu bjó hún og
saumaði flest föt á sjálfa sig og
drengina sína unga. Hún hafði
líka unun af að sauma út og
prjóna og liggja eftir hana ófá
listaverk á þeim sviðum.
Barnabörnin voru þeim Auði
og Kristni afar kær og voru þau
alltaf velkomin til þeirra bæði á
Seltjarnar- og Kjalarnes. Þar
fengu þau að taka þátt í þeim
störfum sem unnið var að og
lærðu að smyrja brauð, sauma,
prjóna og vefa auk þess að taka
þátt í garðyrkjustörfum og hafa
sum smitast af ræktunaráhuga
þeirra. Það var ánægjulegt að
fylgjast með þeirri natni sem
þau sýndu börnunum og hvernig
þau leyfðu þeim að njóta sín á
eigin forsendum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir nær hálfrar aldar samfylgd
og vináttu.
Jónína Vala Kristinsdóttir.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist
endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Auður, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig í
gegnum árin. Alltaf verið til
staðar þegar við höfum þurft að-
stoð. Þessi fallega setning sem
þú sagðir við dóttur mína, Írisi
Björk, á svo vel við þig: „Ef til
væri mannlegur engill þá væri
það þú.“ Guð geymi þig, elsku
tengdamamma.
Þín vinkona og tengdadóttir,
Margrét.
Ég var ekki mjög gömul þeg-
ar ég ákvað að þegar ég yrði stór
ætlaði ég að verða alveg eins og
amma og afi á Nesinu. Ég var
handviss um að hvergi nokkurs
staðar fyndist jafn yndislegt og
gott fólk. Amma hafði alveg ein-
staka nærveru og kærleikurinn
og hlýjan skein í gegnum bros-
milda andlitið. Hún var glæsileg
kona, alltaf svo vel tilhöfð og allt
í kringum hana snyrtilegt og
fínt. Hún var þó hógværari en
flestir og ekki nokkur leið að fá
hana til þess að taka hrósi.
Á uppvaxtarárunum vorum
við barnabörnin tíðir gestir á
heimilinu og alltaf tók amma á
móti okkur með faðmlögum,
kossum og fallegum orðum svo
hvert og eitt okkar trúði því að
við værum líklega besta barna-
barn í öllum heiminum. Unnar-
brautin var mér sem annað
heimili og þar var alltaf í nógu að
snúast. Amma, sem var með ein-
dæmum góð í höndunum, sá til
þess að allir fengju að spreyta
sig við saumaskap, prjón, hekl,
að perla og hvað það nú var sem
hugurinn girntist. Þolinmæði
hennar var óþrjótandi og bæði
hún og afi kepptust við að hrósa
öllum fyrir handavinnuna. Heilu
kvöldunum eyddum við svo í að
spila á spil, lesa saman ævintýri
og hlusta á sögur um gamla
tíma. Á sumrin áttum við æv-
intýralegar stundir saman á litla
landinu þeirra á Kjalarnesinu
þar sem við börnin hlupum um
berfætt allan daginn eða hjálp-
uðum til við garðyrkjuna. Í kaffi-
tímanum kallaði amma á okkur í
heitt kakó og með því, smur-
brauð og kökur voru hennar sér-
grein.
Það að hafa átt ömmu á Nes-
inu að og að hafa fengið að njóta
nærveru hennar í öll þessi ár er
mér algjörlega ómetanlegt.
Amma hefur reynst mér stoð og
stytta í gegnum tíðina og það er
með miklum söknuði en jafn-
framt fullu hjarta af þakklæti
sem ég kveð hana nú. Minning-
arnar um hana mun ég geyma
með mér alla tíð og hugsa hlý-
lega til hennar með bros á vör.
Ég er alveg viss um að þannig
hefði hún viljað hafa það.
Agnes Ósk Snorradóttir.
Þá er amma með bjarta brosið
horfin á vit feðranna. Þegar
horft er um öxl koma margar
minningar upp í hugann, en hæst
ber birtuna og brosið sem fylgdi
henni. Ótal myndbrot flögra hjá:
Amma í garðinum á Unnar-
brautinni að setja niður rós und-
ir skjólvegg; amma að klippa
karlpeninginn í fjölskyldunni;
amma að elda í hjólhýsinu á
Kjalarnesinu. Sumar minning-
arnar snúast um bragð frekar en
myndir. Fiskbollur gerðar frá
grunni í brúnni sósu, listilega
smurt smurbrauð og appelsínu-
kaka með súkkulaðikremi.
Að mörgu leyti var búskap-
urinn á Nesinu hefðbundinn,
amma saumaði og prjónaði á
fjölskylduna, eldaði fisk á mánu-
dögum og læri á sunnudögum. Í
öðru var hún þó á undan sinni
samtíð. Amma vann úti og átti
sinn eigin bíl. Frelsið sem fylgdi
því að eiga bíl var henni hug-
leikið og hún keyrði allt fram á
síðustu ár þar til heilsan hamlaði
frekari akstri. Þannig voru alltaf
tveir bílar á Nesinu og stundum
átti amma jeppann en afi fólks-
bílinn og stundum var það öfugt.
Amma hugsaði ákaflega vel
um afkomendur sína og vildi allt
fyrir okkur gera. Hún sá til þess
að við Kristinn kæmumst í vinnu
hjá póstinum þegar við höfðum
aldur til og mikið óskaplega varð
hún glöð þegar Róbert Gylfi
fæddist og hún varð langamma.
Veganestið sem amma gaf
mér, brosið, vandvirknin og
handverkið fylgja mér áfram þó
að hún sé horfin á braut.
Margrét Vala.
Elsku amma. Ég er svo hepp-
in að hafa fengið þau forréttindi
að eiga þig sem ömmu. Þú varst
besta amma sem hægt er að
hugsa sér. Þú varst svo góð, hlý
og falleg manneskja og gast allt-
af látið mér líða vel. Ég vildi að
við hefðum getað fengið meiri
tíma saman. Ég sakna þín svo
mikið. Ég sakna þess að heyra
hlátur þinn, að sjá fallega brosið
þitt sem lét mig alltaf finna til
hlýju, að þú haldir í hendurnar
mínar og segir að ég sé með
kaldar hendur en heitt hjarta.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og ég
sakna þín svo mikið. Ég elska
þig, amma mín.
Þín
Íris Björk.
Nú er víst komið að því að
þurfa að kveðja þig, elsku amma
mín, en það er nokkuð sem ég
hef kviðið fyrir lengi. Það er búið
að vera svo erfitt að horfa á þig
hverfa smátt og smátt en þrátt
fyrir veikindi þín skeinst þú
samt ávallt í gegn. Þú hefur allt-
af verið okkur krökkunum svo
góð og yndisleg amma og það
var svo gott að leita til þín.
Mínar kærustu barnaminn-
ingar eru frá Unnarbraut hjá
þér og afa eða uppi á Kjalarnesi
en með ykkur fannst mér ég
vera svo frjáls og hamingjusöm.
Ég get enn heyrt rödd þína þeg-
ar ég kom ísköld inn úr kuld-
anum í heimsókn og þú greipst
utan um hendurnar mínar og
sagðir „kaldar hendur, heitt
hjarta“ og hitaðir mér, en þetta
gerðir þú til hinstu stundar og
mér þótti svo vænt um. Þú varst
einstök manneskja og mér finnst
ég hafa verið svo heppin að eiga
þig fyrir ömmu.
Ég sakna þín svo mikið,
amma, og ég græt þann tíma
sem ég missti með þér. Þú ert
fallegasta manneskja sem ég
þekki að innan sem utan. Þol-
inmæði þín og trú á mér var
ótakmörkuð. Þú reyndir ítrekað
að kenna mér að sauma og
prjóna en það gekk nú ekki of
vel. Ég man oft eftir því að hafa
gefist upp á saumaverkefni í
skólanum og hlaupið með það til
þín og að sjálfsögðu bjargaðir þú
mér og kláraðir stykkið fyrir
mig með prýði. Þrátt fyrir að
hafa ekki tekist að kenna mér
saumaskap kenndir þú mér ann-
að mun mikilvægara; að brosa
ávallt framan í heiminn og takast
á við lífið með hlátri.
Þú varst alltaf svo lífsglöð og
hve heitt ég óskaði þess að fá að
sjá þig brosa í hinsta sinn er ég
heimsótti þig. Þrátt fyrir að hafa
ekki fengið að sjá fallega brosið
þitt mun ég ávallt geyma þá
mynd af þér í hjarta mínu og
aldrei gleyma. Það er margt sem
ég vildi sagt hafa við þig og svo
margt sem ég veit að ég mun
sakna en ég mun ávallt elska þig,
elsku amma mín. Ég vona að ég
geti líkst þér í framtíðinni og
verið jafn sterk og glöð eins og
þú varst. Þú ert fyrirmynd mín.
Þín að eilífu,
Hildur Ýr.
Glaðværð og jákvæðni eru
orðin sem fyrst koma upp í hug-
ann þegar ég minnist Auðar
ömmu minnar. Amma tók mér
ávallt með brosi á vör og kræs-
ingum úr eldhúsinu, þegar ég
einu sinni sem oftar fékk far með
afa í hádeginu eftir skóla til þess
að hitta leikfélagana á Unnar-
brautinni.
Amma hikaði þó ekki við að
leggja manni lífsreglurnar og
tvær voru ofar öllum öðrum:
Vandvirkni og sjálfstæði. Lista-
verkin sem eftir hana liggja:
veggteppi, mottur, lampar og
saumaskapur bera þess enda
glöggt vitni að amma lifði sem
hún boðaði.
Fyrir utan hæfileika hennar á
handverkssviðinu var amma líka
listakokkur og veisluborðin í
saumaklúbbum voru lygasögum
líkust. Ég lærði fljótt að daginn
eftir saumaklúbb var gósentíð á
Nesinu.
Amma var óþreytandi að
miðla okkur barnabörnunum af
kunnáttu sinni og kennslustund-
irnar í öllu frá smurbrauðslist til
vefnaðar og frá garðyrkju til við-
halds fasteigna hafa sannarlega
reynst haldbært veganesti. Þrátt
fyrir að heilsan hafi verið orðin
bágborin síðustu árin tók amma
á móti mér með sama brosinu
þegar ég kom að heimsækja
hana á Droplaugarstöðum í
stuttum Íslandsferðum mínum.
Glaðværð og jákvæðni duga
manni greinilega lengra en flest.
Með þökk fyrir mig,
Kristinn Björgvin.
Auður
Guðmundsdóttir
✝ Pétur Pét-ursson fæddist
í Hest í Færeyjum
24.12. 1930. Hann
lést á Heilsugæslu
Suðurnesja 7.1.
2014.
Pétur var sonur
hjónanna Mikkjals
Petersen, f. 1896,
d. 1977, og Signýj-
ar Hildar Jóhanns-
dóttur, f. 1909, d.
2002. Systkini hans eru Thorir,
f. 1932, d. 2010, Minna, f. 1934,
Katrina, f. 1935, og Karen, f.
1936.
Pétur kvæntist Þórönnu
Kristínu Erlendsdóttur, f. 17.9.
1930, d. 22.11. 2004. Börn þeirra
eru: 1) Sigrún, f. 12.1. 1951,
maki Jónatan Sigurjónsson, f.
27.11. 1946, þau eiga tvær dæt-
ur og sex barnabörn. 2) Jón
Guðni, f. 2.2. 1957, d. 8.3. 1976.
3) Maríus Sævar, f. 6.7. 1958,
maki Þuríður Jónasdóttir, f.
23.12. 1958, þau eiga þrjá syni
og þrjú barnabörn.
4) Pétur Þór, f.
17.6. 1961. 5) Guð-
bjartur Kristján
Högnaberg, f. 3.2.
1963, hann á tvö
börn.
Pétur ólst upp í
Hest í Færeyjum og
stundaði sjó frá
fermingaraldri með
föður sínum. Um
tvítugt flutti hann
til Íslands og byrjaði að vinna
sem flatningsmaður í Jökli, var
síðan á sjó og var alltaf hjá
bestu útgerðunum, á bátunum
Ólafi Magnússyni, Ingiber Ólafs-
syni, Hafborgu og síðast á
Happasælum. Pétur vann einnig
í landi á milli vertíða, sem neta-
gerðamaður á netaverkstæðinu,
matsmaður í saltfiski og skreið
ásamt öðrum tilfallandi störfum
í fiskverkun og sjómennsku.
Útför Péturs fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 17. jan-
úar 2014, kl. 13.
„Höfðinginn er fallinn“ var það
fyrsta sem kom upp í hugann
þegar hann lagði aftur augun og
kvaddi þennan heim og hóf nýtt
upphaf, hvorn veginn hann tók til
himnaríkis eða Valhallar, það vit-
um við ekki, hann hafði sterkar
taugar til beggja heima.
Pétur Færeyingur var víking-
ur og fáir fóru í klæði hans þegar
kom að vinnu. Hann fór á sjó um
fermingu og reri með föður sín-
um frá Færeyjum og var lengst
af við Grænlandsmið. Þeir stund-
uðu einnig fjárbúskap og lærði
hann þá list að búa til heimsins
besta skerpukjöt og hélt þeirri
iðju áfram á Íslandi. Verkunar-
staðir fyrir skerpukjötið gengu
undir nafninu „líkhúsið“, nafn
með rentu enda ekki fyrir hvern
sem var að fara þarna inn þegar
framleiðsla var í gangi.
Pétur kom til Íslands um tví-
tugt og byrjaði að vinna í Jökli en
fór fljótt á sjó. Það er sama við
hvern maður talar sem unnu með
honum eða þekktu til, traustari
mann fékkst þú ekki í vinnu og
hann var mjög trúr sínum vinnu-
veitanda og lítið fyrir að skipta
um. Pétur hafði engan tíma fyrir
önnur áhugamál en að vinna, það
var honum allt, ef það var ekki
vertíð fór hann í verkun eða gerði
að veiðarfærum, ef ekkert af
þessu var til staðar fór hann að
slá til tunnur með „Mjölni“. Hann
tók líka réttindi sem matsmaður
og mat saltfisk og skreið. Hann
var mikill áhugamaður um hrá-
efni og hafði mikið vit á því. Það
kom fyrir að eftirlitinu fannst
hann fullgrófur stundum, sér-
staklega með matið í ruslflokk,
þá vildi læðast með fiskur sem
þeir töldu að ekki ætti heima þar.
Við eina athugasemd voru þeir
ekki sammála og Pétur spyr eft-
irlitið hvar hann telji fiskinn mest
skemmdan, eftirlitsmaðurinn
bendir á hnakkastykkið. Þá tekur
Pétur upp vasahnífinn, sker væn-
an bita af hnakkastykkinu og ét-
ur það fyrir framan hann og segir
svo á sinni íslensku/færeysku:
„Kom tú á morgun og vittu hvort
ég er ekki hér.“ Þeir segja að
ekki hafi verið gerðar miklar at-
hugasemdir við matið hans eftir
þetta.
Ég fékk þau forréttindi að
vinna með honum bæði til sjós á
Happasæl og í landi. Að vinna
með svona manni eins og Pétri
Færeyingi var mikil upplifun,
hann hafði svo gaman af að vinna
að það smitaði frá sér og þú fórst
ósjálfrátt í sama gír og ekki
skemmdu sögurnar sem fylgdu
honum af sér og öðrum; sannar,
ýktar og lognar, eftir hvað hent-
aði í það og það skiptið.
Það voru forréttindi að vera
sonur Péturs Færeyings á yngri
árum, þú fékkst alltaf vinnu, það
var gæðastimpill og er enn.
Pabbi fylgdist alltaf vel með
afastrákunum sínum, Jónasi
Guðna, Jóhanni Inga og Fannari
Orra, í leik og starfi og var hann
þeim mjög náinn.
Höfðingi, ég kveð þig að sinni
og vil að þú vitir að ég stend við
mín orð, þú ferð ekki tómhentur
yfir. Ég mun sakna daglegu sím-
talanna úr 421-1946 sem byrjuðu
alltaf eins: „Hvernig hafa strák-
arnir það?“
Þinn sonur,
Sævar Pétursson.
Nú kveðjum við afa okkar í
dag. Afi okkar var meistari.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri
hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur, og ég
þrái svefnsins fró.
– Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
Syngdu mig í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan
vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu
friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur, og ég
þrái svefnsins fró.
– Kom draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum)
Þínir
Jóhann Ingi og Fannar Orri.
Pétur Pétursson