Frúin - 01.06.1963, Síða 21

Æðsta
kona
Frakklands
Framh. af bls. 12.
að morgni hinn 23. desember árið
1958. Hann heilsaði frú de Gaulle
með djúpri hneigingu og sagði: „Það
gleður mig, frú, að bjóða yður vel-
komna í þetta hús, sem brátt verður
yðar.“
Maður getur aðeins getið sér til,
hvers konar hugsanir hafa leitað á
frú de Gaulle, sem af ást til manns
síns og vegna skyldurækni, varð að
yfirgefa hið rólega sveitalíf í Colom-
bey-les-Deux-Eglises, og flytja til
Élysée-palæet, en hún gerði sér ljóst
hvað um var að ræða, og hegðaði sér
að öllu leyti óaðfinnanlega. Hún var
vel klædd, í svartri kápu, og dag-
blöðin hölluðust á sveif með henni.
Hið nákvæma augnaráð hennar, sá
strax hvað gera skyldi í forsetahöll-
inni og hún hóf þegar verk sitt. Hún
keypti stóreflis rúm handa forsetan-
um, hringdi í eldhúsið og gaf kokk-
inum fyrirskipanir sínar, þannig að
forsetinn gat að vígslunni afstaðinni
og umstangi því, er henni fylgdi,
sezt að snæðingi, þar sem borið var
fram kalt kjöt, súpa og salat.
Eitt sinn skrifaði Yvonne til
frænku sinnar í Calais: „Ég er að
reyna að innrétta tvö skemmtileg
einkaherbergi handa frænda þínum
og mér, í þessu stóra húsi.“
íbúð þeirra var á fyrstu hæð, tvö
svefnherbergi, með útsýni yfir garð-
inn, ein lítil dagstofa, borðstofa, tvö
snyrtiherbergi og lítið eldhús.
Smám saman fann Yvonne de
Gaulle nýjan hljómgrunn í lífi sínu
sem mótleik gegn þeirri smásjá, sem
hún nú daglega var undir, þá mynd-
aði hún órjúfanlegan múr umhverfis
einkalíf sitt.
Afgreiðslumaður nokkur fylgdi
henni eitt sinn til dyra, í einni af
verzlunum Parísar, og varð á sú
stóra skyssa að segja við hana í
kveðjuskyni: „Verið þér sælar for-
setafrú.“ Frú Gaulle reiddist þessu,
en sagði ekkert. Hringdi síðan í verzl-
unina og fór þess á leit, að maður-
inn fengi áminningu, hún kærði sig
ekkert um að láta titla sig, þegar
hún var í innkaupum.
Strax og hún hafði komið sér fyrir
í Elysée-höllinni, þá hóf hún að gefa
sig að hinum kvenlegu skyldum, sem
hin æðsta kona hlýtur að finna sig
kallaða til að gegna. Hún fór þess
á leit við konur herforingjanna, að
þær prjónuðu eitt ullarfat á mánuði
hverjum, sem varið skyldi til góð-
gerðarstarfsemi og ákvað, að það
skyldi gert á heimilum hverrar fyr-
ir sig. Það var djörf ákvörðun, en
hún gerði sér það fyllilega ljóst, að
prjónaklúbbar verða auðveldlega að
slúðursögusamkvæmum.
Önnur sérkenni persónugerðar
hennar, verða manni ljóslifandi, þeg-
ar það upplýstist, að heimili hennar
fyrir vanþroska börn, varð henni
nokkurt áhyggjuefni, eftir að hún
varð æðsta kona Frakklands. De
Gaulle stofnunin, sem notið hafði ást-
ar hennar, varð nú að hennar áliti of
áberandi sem sjálfshól, þegar mað-
ur hennar var orðinn forseti Frakk-
lands, og þess vegna bað hún um
að nafninu yrði breytt í „Heilsuhæl-
ið“. Þannig varð hún að fórna nafni
hinnar elskulegu dóttur sinnar, sem
það var reist til minningar um, á alt-
ari lítillætisins og þess, sem hún áleit
rétt. Það var ekki auðveld fórn.
Frú de Gaulle gerir sjálf innkaup-
in og á hverjum fimmtudegi sést hún
í on Marhé, sem er eitt af stóru
verzlunarsamstæðunum í París. Þar
kaupir hún allt smávegis, sem hún
þarf á að halda í búskapnum, vasa-
klúta, raksápu, sápu og gerir saman-
burð.
Hér, eins og annars staðar, hefur
afgreiðslufólkið fengið þær fyrir-
skipanir, að taka ekkert sérstakt til-
lit til hennar og forðast að leiða at-
hygli fólks að henni, en fylgjast
samt vel með og vera á verðinum,
þegar ljóst verður, að hún óskar eft-
ir afgreiðslu.
Æðstu konu Frakklands hefur
þannig tekizt að lifa sínu eigin lífi í
ró og næði, þar sem allt er á sínum
rétta stað og í réttu umhverfi. Hún
er einlæg í stolti sínu yfir manni sín-
um og hamingjusöm með börn sín og
barnabörn. Það er eins og hún vilji
koma í veg fyrir, að verða um of
hrifin af stöðu sinni, eins og hún
vilji að yfirlögðu ráði minna sig á
þær staðreyndir, að hávaðinn og
harkið dvínar og herforingjar og
konungar hverfa af sjónarsviðinu.
Hún heldur áfram að kaupa vörur
sínar í on Marché, ávallt íklædd
svörtu látlausu kápunni sinni.
Hver verður niðurstaðan? hver
leyndardómurinn við þessa persónu,
sem svo erfitt er að nálgast, að hún
á sér ef til vill engan líka? Ég held,
að eftirfarandi skilgreining sé rétt.
Hún fyrirlítur óreglusemi, virð-
ingarleysi, það sem er ósæmilegt,
ruddalegt og ósmekklegt, hún er
hefðarfrú fram í fingurgóma. Þrátt
fyrir hina rólegu og hlédrægu lifn-
aðarhætti sína, þá hefur hún áhrif á
París og fyrirfólk Parísarborgar, sem
getur orðið viðvarandi. Þegar maður
virðir fyrir sér leiksvið Parísar, þá
er það þess virði að veita því athygli,
að hið öfgakennda hefur að verulegu
leyti farið rénandi. Dansmeyjar næt-
urklúbbanna, eru ekki eins fáklædd-
ar, leikhúsin ekki eins opinská og
kvikmyndirnar eru ekki eins hneiksl-
anlegar. Frú de Gaulle hefur ekki
opinberlega reynt að setja hömlur á
hið heimsfræga næturlíf Parísar.
Þess gerist heldur ekki þörf. Það er
á allra vitorði, að Frakklandi er
stjórnað af sérlega heilsteyptum og
trúuðum manni, sem hefur sér við
hlið konu, gædda öllum þessum sömu
dyggðum og auðvitað er franska
lýðveldið orðið íhugulla af áhrifum
þeirra.
Lítið atvik, sem átti sér stað eftir
fyrstu siglingu Atlantshafsskipsins
„La France’s“ gefur til kynna, að
gagnkvæm tillitssemi þeirra er ó-
breytt, eftir fjörutíu ára sambúð.
De Gaulle sat og vann við skrif-
borðið sitt, eins og venjulega, þegar
honum var tilkynnt, að frú de Gaulle
væri á heimleið frá Calais með flug-
vél, eftir að vera stigin af skipinu.
De Gaulle brosti og lagði pennann
frá sér, kvaddi um stund heims-
vandamálin og sendi svohljóðandi
skeyti: „Snæddu ekki í vélinni, ég
bíð.“
Heiðarleiki hans var á svo háu
stigi, að hann vildi ekki færa sér í
nyt fjármuni skattgreiðendanna í
ferð, sem aðeins var sprottin af
rómantískum hvötum, og lét lög-
regluvakt sína ekkert vita, heldur
ók eins og óbreyttur út til flugvallar-
ins, þar sem hann settist og beið, til
þess að gleðja konu sína. Síðan óku
þau heim til miðdegisverðar.
*
Menn sem eru á valdi áfengis-
nautnar, viðurkenna að hún sé þeim
hættuleg, en geta samt ekki losað sig
undan oki hennar. Þannig er og af-
staða margra til ástarinnar.
Madame de Puisieux.
FRÚIN
21