Frúin - 01.06.1963, Side 39

SVÐSUOSI
„Bros hennar lýsir allri þjóðinni“ — segja
íbúar Thailands um drottningu sína. Faðir
hennar skírði hana „Sirikit“ ,— sem þýðir
„fegurð og tign“. Engum gæti þetta nafn hæft
betur en þessari konu, sem er ímynd austur-
lenzkrar prinsessu.
Konungur Jórdaníu giftist enskri liðsfor-
ingjadóttur, þvert ofan í mótmæli Araba,
vegna þess að hann varð ástfanginn af henni.
Eftir að Tony Gardener hafði alið þjóðinni
ríkisarfa fékk hún prinsessutitil og hlaut
nafnið Moona. Hussein konungur hefur ekki
iðrast makavals síns.
Clara Pontoppidan
Framh. af bls. 20.
hann hélt fast í. Það var Methling,
sem lá uppi á klettabrúninni og tog-
aði á móti af alefli. Það gengur
kraftaverki næst, að allt skyldi ganga
svona vel hjá okkur Methling. Hann
varð einnig að síga niður í gljúfrið,
eins og- ég.
Einu sinni fórum við á fætur kl.
3 um nóttina, borðuðum og riðum
svo í næstum 6 klst., þar til við kom-
um í dal einn, og er það fegursti dal-
ur, sem ég hef séð, hreinasta paradís.
Þarna tókum við mikið af myndum,
í góðu veðri, aldrei þessu vant, og
komum heim aftur klukkan 3 næsta
morgun. Þennan óreglulega vinnu-
tíma höfðum við stöðugt.
En mikið óttalega urðum við samt
leið öll á þessu frumstæða lífi. Um
fólkið á bænum hef ég ekkert nema
það allra bezta að segja. Á meðan
við bjuggum þarna, flutti allur hóp-
urinn sig upp á loft, og bjó saman
við mikil þrengsli, til þess að við
gætum fengið stofurnar. Þau léku á
harmoniku og dönsuðu heilu kvöldin
þarna uppi, og á hverjum morgni frá
kl. 3—4, mátti heyra unga fólkið
syngja í eldhúsinu. Ég heyrði bezt
til þeirra, því að herbergið mitt var
við hliðina á eldhúsinu. Þar lá ég
undir stóru, þungu sænginni og las
í hundraðasta skipti þessi 4—5 bréf,
,sem komizt höfðu til mín alla þessa
löngu leið, og með undirleik hinna
þýðu og oft þunglyndu tóna, lá ég
þarna og skrifaði bréf til móður minn-
ar og mannsins míns. Ég skrifaði, að
ég saknaði þeirra. Öll bréfin mín
snerust um það Svo var ég sífellt
að láta mig dreyma um rósir í bréf-
unum. Ég veit ekki hvers vegna, en
ég var alveg að deyja úr þrá eftir
rósum. Það var mikill og yndisleg-
ur gróður þarna á íslandi, en hann
var lágur, eins og í öllu fjallalands-
lagi, þar sem uxu þúsundir örsmárra,
fagurra blóma, sem ég alls ekki
þekkti. En ilmandi rós á grein, —
það var mér tákn hins danska sum-
ars, tákn þess, sem ég 'hafði yfirgef-
ið, danska sumarsins, garðsins míns,
mannsins míns.
*
FRÚIN
39