Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 52

Spænska söngstjarnan Raquel Meller í einu af lilutverkum sínum. Mynd-
in var tekin á þeim tíma, þegar hún benti frönskum yfirvöldiun á, að
Mata Hari ætlaði að skreppa til Frakklands frá Spáni.
Sjálfsmorð hennar vegna.
En þegar styrjöldin var á enda,
sneri hún aftur til lífsins og hóf fer-
il sinn á nýjan leik. Þó var einhver
breyting orðin á henni, að var eitt-
hvað tryllt og dýrslegt yfir henni, og
nú vann hún ekki aðeins sigra á
leik- og söngsviðinu, heldur einnig
í mörgum þöglum kvikmyndum, sem
hún lék í, en hin helzta þeirra var
Carmen. Sagt var um hana, að hún
lifði á kampavni og blóði, og það
má til sanns vegar færa.
Hún sökkti sér svo ofan í skemmt-
analífið og nætursvall, að hún varð.
fræg fyrir, og kalla menn þó í heims-
borgunum ekki allt ömmu sína í
því efni. En hvað blóðið snertir, þá
var það satt að því leyti, að allmarg-
ir ungir menn, er urðu svo ástsjúk-
ir af að sjá hana, að þeir gátu ekki lif-
að án þess að njóta ástar hennar,
skutu sig fyrir framan dyrnar á bún-
ingsherbergi hennar, er hún hafði
leikið sér dálítið að þeim og varpað
þeim síðan fyrir borð.
En við þetta varð hún aðeins eftir-
sóknarverðari í augum ýmissa karl-
manna, og áheyrendur á ýmsum
stöðum urðu enn áfjáðari 1 að taka
við fjólum þeim, sem hún dreifði
meðan hún söng La Violettera.
Síðustu fjólurnar
voru fölnaðar.
En það átti ekki fyrir henni að
liggja að fá að gleyma Mata Hari.
Öldungadeildarþingmaður nokkur á
Spáni, Emilo Junoy að nafni, sem
verið hafði einn síðasti elskhugi
njósnarans og komið sér í samband
við hana, meðan hún sat í fangelsi
hjá Frökkum, bar það opinberlega á
Raquel Meller árið 1925, að hún
hefði átt sök á því, að Mata Hari var
tekin af lífi.
Ásökun þessi var þögguð niður,
en hún hæfði samt Raquel Meller í
hjartastað. Hún hætti við allar söng-
skemmtanir, sem samið hafði verið
um, og hélt til Rómaborgar til að
leita heimildar til skrifta fyrir páfa
sjálfum. Hún gerði auk þess árang-
urslausar tilraunir til að ganga í
ýmis þekkt klaustur, og loks dró
hún sig í hlé í sumarbústað í
Ville-France-sur-mer við Rivieru-
strönd Frakklands, þar sem hún lifði
sem einbúi.
En þegar fé hennar var á þrotum,
sneri hún þó aftur til leikhússins —
fyrst árið 1929 — og vakti þá mikla
athygli í söngleikahúsinu Palace, sem
þá var mjög sótt, og síðan að end-
ingu árið 1942, þegar Þjóðverjar
höfðu lagt Frakkland undir sig. En
þá skrifuðu blöðin um hana, að
fjólurnar hennar væru óneitanlega
farnar að fölna dálítið.
Þá dró hún sig öðru sinni í hlé, og
í það skiptið hélt hún til Barcelona,
þar sem menn gátu séð þessa litlu,
grönnu konu halda út á markaðs-
torgið á hverjum morgni til að kaupa
sér fjólur, því að þær sveik hún
aldrei. Þettg gerði hún á hverjum
degi, unz hún var lögð í sjúkrahúsið,
þar sem hún andaðist fyrir nokkr-
um vikum.
V
Umráð þjóðfélagsins eru í hönd-
um stjórnmálamanna, sem leita að
valdi, en ekki að djúphyggjumönn-
um, sem leita að vizku og þekkingu.
♦
Gamlar götur eru gleggstar að
rata. En viljir þú verða eitthvað, þá
verðurðu að fara eigin slóðir.
♦
Ekkert getur gert mann eins og
hugsanir þess, sem þorir að hugsa.
♦
Trúmaður og kirkjumaður eru
tvennt ólíkt.
♦
Mælt er, að hvalir geti lifað í 1000
ár.
♦
Sannir mannvinir líta oftast nær
þreytulega út.
52
FRÚIN