Stígandi - 01.10.1943, Qupperneq 32

94
VONBRIGÐI
STÍGANDI
ist ekki hafa neitt annað fyrir stafni en að ganga þrjátíu — og
jafnvel fimmtíu sinnum aftur og fram um torgið, jafnt fyrri sem
seinni liluta dagsins, hverju sem viðraði, stöðugt aleinn og stöð-
ugt með sama kynlega látbragðið.
Kvöldið, sem ég hefi í huga, hafði herhljómsveit haldið hljóm-
leika. Ég sat við eitt af litlu borðunum, sem kaffihúsið „Florian“
slær upp langt úti á torginu, og er mannfjöldinn, sem til þessa
hafði borið að í þungum straumum, tók aftur að dreifast í lok
hljómleikanna, settist ókunnugi maðurinn við borð, er losnað
hafði við hlið mér, og brosti annars hugar eins og ávallt.
Tíminn leið, allt í kring varð æ kyrrara, og þegar voru öll borð
víðs vegar orðin mannlaus. Aðeins maður og maður ráfaði fram
hjá. Hátignarfriður hvíldi yfir torginu, himinninn var orðinn
alsettur stjörnum, og hálfur máni skein yfir hinni skrautlegu og
þó tilgerðarlegu framlilið Markúsarkirkjunnar.
Ég sneri baki að þessum nýja granna mínum, las í dagblaði og
var rétt í þann veginn að skilja hann einan eftir, þegar ég fann
mig neyddan til að snúa mér til hálfs að honum, því að liann
byrjaði skyndilega að tala, þótt ég til þessa hefði ekki heyrt hann
hræra sig hið minnsta.
„Er þetta í fyrsta skiptið, sem þér eruð í Feneyjum, herra
minn?“ spurði hann á bjagaðri frönsku, og er ég reyndi að svara
honum á ensku, hélt hann áfram nráli sínu á hreinni háþýzku.
Hann talaði með lágri, rámri röddu, sem hann reyndi oft að gera
hreinni með því að hósta lítið eitt.
„Sjáið þér þetta allt í fyrsta sinn? Svarar veruleikinn eftirvænt-
ingu yðar?----Tekur hann henni kannske meira að segja fram?
— Ó, hafið þér ekki hugsað yður þetta dásamlegra? Er þetta
satt? — Segið þér þetta ekki bara til að virðast hamingjusamur og
öfundar verður? — ö!“ — Hann hallaði sér aftur á bak og virti
mig fyrir sér með alveg óskýranlegum svip og deplaði augunum
í sífellu.
Nú hófst löng þögn, og þar eð ég vissi ekki, hvernig ætti að
lialda þessu einkennilega samtali áfram,. ætlaði ég aftur að rísa á
fætur, er hann hallaði sér snögglega fram.
„Vitið þér, herra minn, hvað vonbrigði eru?“ spurði hann lágt
og áf játt, um leið og liann hallaðist fram á göngustafinn, er hann
hélt báðum höndum. — „Ekki smávægileg og einstök misheppn-
an, gengileysi, heldur hin miklu, hiri almennu vonbrigði, sem
allt, allt lífið veldur manni? Auðvitað þekkið þér þau ekki. En