Stígandi - 01.10.1943, Síða 55

STÍGANDI
Barett Willoughby:
NÓTT í ALASKA
Ingi Tryggvason þýddi.
Ég rak tærnar í rótaranga og féll. Augnablik hvíldi ég höfuðið
á handlegg mér, of þreytt til að hreyfa mig. Þetta hafði verið fífl-
dirfska, að leggja ein af stað í 10 mílna ferðalag, þvert yfir ókunn-
an skaga í Alaska.
Um liríð liafði ég brotizt með erfiðismunum um kjarrið, sem
næsturn huldi slóðina, án þess að hugsa út í það, að ef til vill væri
ég að villast. Þegar ég lá þarna með nefið niður við jörðina, fann
ég ramman moskusþef og varð þess vör, að eitthvað einkennilegt
straukst við vanga minn. Þetta var brúskur af grófu, brúnu hári,
sem hékk í lítilli grein og bærðist fyrir golunni. Ég þekkti óðara,
að hárið var af brúna Alaska-birninum, stærstu kjötætu, sem nú
lifir á jörðinni.
Fyrr um kvöldið hafði ég séð mikið troðinn deiglendisblett rétt
við stíginn. Sporin í mjúkum sverðinum voru helmingi stærri en
sporin eftir stígvélin mín. Nú fyrst sá ég, hvert stefndi — ég hafði
fylgt bjarndýrsslóð, en ekki mannavegum.
Ég er ekki veiðimaður. Ég er ekki einu sinni hugrökk. Snemma
um morguninn hafði ég farið úr bænum á bát með nokkrum
fiskimönnum og komizt í nágrenni við búgarð, þar sem ein skóla-
systir mín, Lonnie, dvaldi yfir sumarmánuðina hjá föður sínum.
Ég var alveg ókunnug á þessum slóðum, en fiskimennirnir bentu
mér á slóð, sem lá þvert yfir mjóan skaga og að búgarðinum. Ég
fékk þá til að skjóta mér á land, svo að ég gæti heimsótt skóla-
systur mína, rneðan þeir fiskuðu. Þeir ætluðu að taka mig seint
um kvöldið, þegar þeir væru á leið til borgarinnar.
Nú var ég villt, og eini vegurinn, sem ég vissi um, var bjarn-
dýrsslóð. Ég varð hrædd. Ég fann til næstum óviðráðanlegrar
löngunar til að æða inn í skógarþykknið, án þess að skeyta um,
hvert ég stefndi. En ég náði valdi á tilfinningum mínum, herti
upp hugann og hélt áfram.