Stígandi - 01.10.1943, Qupperneq 56

118
NÓTT í ALASKA
STÍGANDI
Ég var orðn örþreytt, þegar ég kom loksins út úr skóginnm
inn í lítið rjóður. í nriðju rjóðrinu stóð bjálkakofi.
Mér fannst strax eitthvað óheillavænlegt við þennan kofa.
Opnir gluggar báðurn megin við lokaðar dyr minntu á augna-
tóftir í brúnni og veðraðri hauskúpu. Ég sneri við og ætlaði
sömu leið til baka, en þegar ég leit inn í dimman skóginn, breytti
ég ákvörðun.
A leið minni heim að dyrununr varð fyrir nrér kubbur, alsettur
förum eftir viðaröxi. Ég staldraði við dyrnar. Hurðin var hespuð
aftur og niður úr hespunni liékk ól úr óverkuðu leðri. Ég tók
í lrespuna og lrurðin féll sjálfkrafa frá stöfunr inn í kolsvart og
dularfullt nryrkrið. Á nróti nrér konr þessi daufi, þrái þefur, sem
kemur jrar, senr loðskinn eru jrurrkuð. Ég gekk inn, rak nrig á
óheflað borð, og þegar ég fálnraði frá mér með hendinni, fann
ég eldspýtnastokk. Ég kveikti á eldspýtu og virti fyrir nrér lrer-
bergið við dauft skinið.
í einu horninu var rykugur ofn, í öðru sterk trégrind reyrð
sanran með bjarnarskinnsólum, lröfð fyrir rúnr. Ennfrenrur var
þarna lélegur stóll, og brotinn dýrabogi lá á gólfinu, hvergi neitt
óvenjulegt eða óttalegt.
Meðan ég lrreinsaði öskuna úr ofninum, rifjaði ég upp fyrir
mér þær sagnir, senr ég lrafði heyrt frá Jressunr slóðunr. Fyrst datt
mér í hug saga unr fimm gullleitarmenn, sem lröfðu lrorfið lrér á
skaganunr fyrir fáum árunr, án Jress að skilja eftir sig nokkur spor.
Almannarónrur sagði, að Jreir hefðu verið sviknir af brjáluðum
veiðimanni, Húna-Butler. Mér varð á að líta um öxl og óska,
að þessi sögn hefði ekki komið í lruga nrinn. Með öxi í hendi gekk
ég út til að lröggva brenni í eldinn. Skuggar trjánna teygðu sig
iangt inn í rjóðrið, því að gulrauður nráninn var rétt að koma
upp yfir sjóndeildarhringinn. Axarlröggin hljómuðu einkennilega
hátt í kveldkyrrðinni, og ég fann Jrað enn betur en áður, lrve
einmana og yfirgefin ég var.
Ég lrjó stórt viðarknippi og var að tína upp síðustu bútana, er
ég greip unr eittlrvað þvalt og ókennilegt, svo að ég lrrökk við.
Ég kveikti á eldspýtu og stóð senr steini lostin. Þetta voru lrold-
laus handarbein. Höndin r irtist lrafa verið höggvin af unr úln-
liðinn.
Þegar ég leit niður fyrir mig, sá ég fleiri handarbein — bein úr
nrörgum höndum. Þarna voru ekki bein úr neinunr öðrum lík-