Stígandi - 01.10.1943, Qupperneq 57

STÍGANDI
NÓTT í ALASKA
119
amshlutum. Ég reyndi að æpa, en kom ekki upp nokkru hljóði.
Þá reyndi ég að hlaupa burt, en gat hvorki lireyft legg né lið.
Einhvern veginn komst ég þó inn í kofann og lokaði dyrunum.
Hurðinni var læst með þungri viðarslá að innanverðu, svo að
enginn hægðarleikur var að komast inn. Ég var lömuð af hræðslu
og hendurnar á mér skulfu svo, að ég gat naumast kveikt upp
eldinn. Hugsanir mínar snerust allar um Húna-Butler, brjálaða
veiðimanninn, og gullleitarmennina, sem týndust. Hafði ég álpazt
inn í híbýli Butlers? Voru þessi handarbein úr gullleitarmönn-
unum? — Ég ætlaði ekki að sofna, en þreytan yfirbugaði mig, svo
að ég féll í mók.
Ég veit ekki, hvað vakti mig, en ég var allt í einu glaðvöknuð,
og skynfærin voru spennt til liins ýtrasta. Einhver hávaði hafði
truflað svefn minn.
Ég ætlaði að fara að kveikja, þegar hljóðið kom aftur — barin
fjögur högg, eins og einhver væri að reyna að komast inn.
Aftur varð allt hljótt. Hugsanir rnínar snerust um handarvana
afturgöngur, en þó reyndi ég að telja mér trú um, að hræðslan
væri að hlaupa með mig í gönur, þangað til liöggin heyrðust á
ný. Þau voru því líkust, að barið væri með flötum lófa eða hand-
leggsstúf, en ekki með hnúunum.
Skjálfandi af hræðslú færði ég mig fram að dyrum og kallaði:
„Hver er þar?“
Þögn.
Ég opnaði dyrnar og fór út. En þar var ekkert að sjá eða heyra.
Ég var öllu fremur undrandi en lirædd, þegar ég sneri inn aftur.
Ég var ekki fyrr komin inn úr dyrunum, en höggin heyrðust
enn. Fjögur dimm högg. Ég reif opnar dyrnar, hljóp út og í kring-
um kofann og athugaði hvern blett í rjóðrinu, því að bjart var
af tungli. Næsti felustaður var hátt tré í 50 skrefa fjarlægð. Eng-
inn gat hafa komizt þessa vegalengd, nreðan ég var að opna dyrn-
ar. Hver gat barið að dyrum og verið þó ósýnilegur? A því var
engin eðlileg skýring til.
Ég kveikti bál utan við dyrnar, settist á dyraþrepið og sofnaði.
Ég vaknaði við það, að mér heyrðist vera kallað á mig. Morgun-
sólin skein í heiði. Ung og lagleg stúlka kom hlaupandi heim að
kofanum gegnum rjóðrið. Þetta var Lonnie, skólasystir mín, og á
eftir henni kom faðir hennar, þunnleitur og gamaldags Alaska-
búi.