Stígandi - 01.10.1943, Qupperneq 58

120
NÓTT í ALASKA
STÍGANDI
Ég liefði getað hlaupið á móti þeim og fallið til fóta þeirra, ef
sómatilfinning mín hefði ekki verið á varðbergi gegn hæðnislegu
augnaráði gamla mannsins, sem leitaði eftir einhverjum merkj-
um um kvenlegan kveifaraskap.
„Pabbi var órólegur, þegar þú komst ekki í gærkvöld," sagði
Lonnie, „og sendi menn að leita að þér, strax og birti."
„Stúlkur ættu aldrei að fara einsamlar inn í skóginn," sagði nú
faðir hennar. „Þær \ ita aldrei, hvert þær eru að fara og villast
því ævinlega. Þú mátt þakka fyrir, að þú skyldir rekast á kofann
hans Butlers gamla.“
„Það geta fleiri villzt en konur,“ andmælti ég. „Hvernig fór
með gullleitarmennina, sem týndust hér fyrir fáum árum?“
„O, þeir, hálfvitarnir! Sennilega hafa þeir drukknað einhvers
staðar hér við ströndina.“
„Nei, það gerðu þeir einmitt ekki,“ sagði ég rólega. „Þeir vóru
drepnir — myrtir hérna hjá kofanum hans Butlers.“
Þau störðu á mig bæði, eins og ég væri gengin af vitinu.
„Komið þið, þá skal ég sýna ykkur.“
Ég vísaði þeim leiðina þangað, sem handarbeinin lágu, skjalla-
hvít í sólskininu. Gamli maðurinn tók upp eitt beinið.
„Svona álykta stúlkurnar," muldraði hann og leit til mín og
kímdi. „Þetta eru ekki mannahendur, barnið gott. Þetta eru
bjarndýrshrammar. Bein úr bjarndýrshrannni eru næstum eins
og handarbein mannsins."
„Hvers vegna eru hér engin önnur bein?“
„Butler fló dýrin þar, sem hann veiddi þau í skóginum, nema
hrammana flutti hann heim. Þá er mjög seinlegt að flá og gerði
hann það í tómstundum sínum. Hann veiddi aðeins birni á öðru
ári. Af því fékk hann viðurnefni sitt.“
Vonsvikin fylgdi ég honum inn í kofann.
„Aumingja Butler gamli,“ mælti hann. „Hann varð bjarndýri
að bráð rétt utan við kofadyrnar sínar. Spor eftir stóran skógar-
björn sáust greinilega, þegar komið var að.“
„En hvers vegna skaut hann ekki?“
„Náði ekki byssunni sinni. Butler hefir komið af veiðum, lagt
riffilinn sinn á borðið og skroppið út, sennilega eftir vatni. Ef
til vill hefir móðir einhvers ungbjarnarins, sem hann var nýlega
búinn að drepa, fylgt honum eftir heim. Þegar hún var að ráðast
á hann, hefir hann hlaupið heim að kofanum til að ná í riffilinn.
Dyrnar hafa verið lokaðar, og í flýtinum hefir hann brotið hesp-