Stígandi - 01.10.1943, Side 67

STÍGANDI
UM BÆKUR
129
þau. Þessi skáklsaga verður ekki talin
til þeirra, sem „spennandi" teljast, og
þó leggja menn hana ógjarnan frá sér,
fyrr en hún er öll lesin. Persónur sög-
unnar, sérstaklega Mamma og Tommi,
eru dregnar með slíkum næmleika og al-
úð, samfara djtipum skilningi og samúð
með þessum alþýðubörnum, að þær
hljóta að vgrða meðal góðkunningja
lesenda eftir lesturinn. — I formálsorð-
um bókarinuar getur þýðandi þess, að
Islendingar eigi svipuð yrkisefni og
sagan fjallar um óunnin í þjóðlífssögu
sinni. Væri vel, ef einhver íslenzkur rit-
höfundur, sem væri því vaxinn, tæki
sér fyrir hendur að gera því skil. Mætti
þá svo fara, að þýðandinn ætti mesta
þökk skilið fyrir formálann. þótt bókin
sjálf hljóti að vera hverjum lesanda
kærkotnið lesefni.
Þjóðvinaíélagið og
menningarsjóður
hafa talsvert mikla bókaútgáfu á
höndum. Verður þar merkast að teljast
útgáfa íslendingasögu. Nokkurs uggs
hefir gætt meðal manna eftir útkomu
fyrsta bindisins (sem á að vera það V.
í röðinni), að ekki verði þar eins vel
að málum búið og þyrfti og sjálfsagt
væri með svo gagnmerka útgáfu, en á
slíkt skal enginn dómur lagður hér að
sinni. Þjóðvinafélagið virðist ætla að
fara sömu leið og Mál og menning að
hafa eigulegustu og eftirsóknarverðustu
bækurnar ekki venjulegar félagsbækur,
og er það illa farið. Mundi margur kjósa
að greiða nokkru hærra gjald, en losna
svo við að þurfa. sífellt að vera á varð-
bergi um, hvort þetta sé félagsbók eða
sérstök áskrifendabók. Kvæðasöfn þau,
sem félagið gefur út, hefði sá, er þetta
ritar, kosið nokkru spariklæddari. Það
cr nú einu sinni svo, að útlit og snið
bókanna hafa talsvert að segja og eiga
að hafa það. Frágangur þeirra er list
fyrir sig og liður f bókmenningu þjóð-
arinnar. Annars er það svo, að útgáfa
úrvalsljóða svokallaðra mun vafasamt
fyrirtæki. Þeir, sem í raun og veru
sækjast eftir ljóðum og kvæðum til
lestrar, munu yfirleitt ekki kæra sig um
„höfundana niðursoðna", vafamál með
hina, hvort þeir líta fremur í „úrvölin".
— A þessu ári mun Njála væntanleg í
myndarlegri útgáfu á vegum félagsins.
Þótt eðlilegra hefði virzt að styrkja Hið
íslenzka fomritafélag til aukinna af-
kasta við útgáfu sína, verður það að
teljast vel farið, að Þjóðvinafélagið
ræðst í þessa útgáfu. Annars er leiðin-
leg sú togstreita, auk þess sem hún er
hcimskuleg, sem risin er um útgáfu
fornritanna. Hefði farið langsamlega
bezt á því, að Fornritafélagið hefði verið
styrkt til stóraukinnar útgáfu á forn-
ritunum í því formi, sem það hefir
gefið bækur sínar út í. Er engum blöð-
um um það að fletta, að það er ákjós-
anlegasta útgáfan af þeim, sem þjóð-
inni hefir enn verið boðin.
Menningar- og íræðslusamband
alþýðu
er þriðja útgáfufyrirtækið, sem reist
er á félagssamtökum. Hefir það átt örð-
ugast með að fylgja fram fyrirætlunum
sínum og virðist nokkuð ódugnaði um
að kenna, en stundum hefir það verið
prýðilega heppið um bókaval, svo sem
skáldsöguna Borgatvirki og ljóðmæli
Magnúsar Stefánssonar.
Landnáma
kallast félag, sem sér um útgáfu verka
Gunnars Gunnarssonar. Hafa komið út
tvö bindi verka hans á vegum félagsins.
Er útgáfan myndarleg, en því miður
virðist einhver uppdráttarsýki í allri
starfsemi félags þessa.
9