Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 17

JÓNSVÖKUDANS
- Sérðu pálmatréð þarna ? Á bak við það stendur maður með
boga og örvar.
- Á hvað ætlar hann að miða, mig eða þig ?
- Hann ætlar að miða á mig og ná þér svo.
- Hversvegna vill hann ná mér?
- Hann heldur, að þú sért prinsessa og ég hafí rænt þér.
- Og hvað vill hann mér?
- Færa þig kónginum og heimta fundarlaun.
- Ekki annað.
- Nei. Ekkert annað. Eg veit, að þér þykir það leiðinlegt, en
svona er það.
Eg vil fara í land og baka mig í hvítum Sandinum.
Allt eins og þú vilt. Get ég gert nokkuð annað fyrir þig?
- Nei, en það er gott að hitta þig. En nú verð ég að fara að
leggja á stað heim. Hesturinn minn er orðinn órólegur.
- Kenndu ekki hestinum um, flökkukona. Það ert þú sjálf,
sem ert óróleg.
- Mér var það gefið.
- Já, og þess vegna ertu stundum þreytt á að baka brauð og
sinna þínu daglega sýsli.
- Já, og þá kem ég til þín.
- Auðvitað. Hjá mér finnurðu hvíld. Því hérna, á þessu hvíta
sandrifi, býr eilífðin. Hin eilífa hringrás. Alltaf söm og jöfn.
- Er það þess vegna, sem friðurinn býr hér?
- Já, og vegna þess að hér eiga einnig draumarnir bústað.
Flögra hér um í líki fiðrilda.
- Nú fer ég.
- Farðu heil og komdu bráðum aftur.
Nakin gekk ég út í nóttina
dansaði heiðinn dans
á grænum sverði
dansaði eld úr blóði
og trega úr hjarta
í trylltum heiðnum dansi
um hvíta nótt
blótaði ég hjarta mínu
að goðin blíðkuðust
og sýndu mér miskunn.
LOGAR
Tveir logar
hvítur og rauður
hatur og ást
þú breiðir lín á döggvott grasið
mjúkar hendur vinna hægt og fast
augu myrk af harmi
á þessu kvöldi hafa logarnir sameinast
og brunnið til ösku
aska
augu myrk og tárlaus
Ég stíg á bak fáknum mínum bláa. Nú er komin nótt, og
við förum hratt yfir. Galdranorn á kústskafti ygglir sig að
mér, en ég bara hlæ. Og svartur púki með þjófaljós í skottinu
vill fá að vera mér samferða.
- Snautaðu burt, segi ég.
Heima á hlaðinu stendur álfkona með gullband um sig
miðja. Hún lítur til mín myrkum augum, tekur hnakkinn
af hestinum, leiðir hann síðan út í grænan hagann.
Sjálf leggst ég í hvíta, mjúka rúmið mitt og sofna, eins og
góðu börnin í gömlu sögunum.
tárlausum augum gekkstu til hvíldar
þetta kvöld,
Guðrún
og öll kvöld síðan.
L
17