Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 47

Litla húsið hans er illa búið
húsgögnum. Fyrir rúmu ári brutust
þjófar þangað inn og tóku með sér
allt lauslegt . . . og hann varð
guðsfeginn. „Þetta voru mest-
megnis gjafir frá fólki, ekki hlutir,
sem ég hafði valið sjálfur. Til
dæmis átti ég þrjú eða fjögur
armbandsúr, sem hinir og þessir
höfðu gefið mér. Þau hurfu, og
mér leið prýðilega. Eg hef ekki
keypt mér úr síðan. Satt að segja á
ég ekki úr.“ Hann notar símann til
að fylgjast með tímanum.
Aðspurður um húsgögnin sín,
svarar hann og glottir: „Látum
okkur sjá. Þegar ég flutd, voru öll
nauðsynleg húsgögn fyrir í eld-
húsinu, borð, stólar, eldavél og
ísskápur. Ég keypti mér borð, tvo
bekki, tvo stóla og rúm, fékk mér
síma, útvarp og plötuspilara.
Annað á ég ekki . .
Húsið er þrjú herbergi: eldhús
og borðstofa niðri og svefnherbergi
uppi. Þar býr þessi ungi maður
aleinn.
,,Eg þarfnast einskis frekar.
Eignir gefa manni ábyrgð. Eg er of
niðursokkinn í starfið til að hugsa
um nokkuð annað. Eg hef verið
óskaplega sjálfselskur, sem er
slæmt.“
Eitt alvarlegt ástarævintýri hefur
hann þó átt. Stulkan bjó hjá honum
í tvö ár. „Það var óþægilegt,“
segir hann, „en aðstæður voru
óviðráðanlegar.“ Það lá nærri að
hann kvæntist stúlkunni, en hann
gerði það ekki. Skilnaðurinn var
sár en óhjákvæmilegur.
„Þetta var skolli erfitt,“ segir
hann afsakandi. „Mér fannst ég
vera heigull, sem ég er ekki í
rauninni. Hvað sem öðru líður, er
ekkert þannig núna . . .“
Ævintýri án skilmála eru annað
mál. Þau geta verið góð afþreying
eftir erfiði dagsins. Ein var
bandarísk. Honum fannst hún
sérkennileg, ýtin og köld miðað við
þær ensku. Sambandið stóð í tvo
mánuði. Engar bandarískar síðan ..
Hann hafði úr nógu að velja, og
konur spilltu honum. Þó kemur
ósjaldan fyrir, að stúlka segi honum
að hverfa burt úr lífi sínu. Hann
er því þakklátur, það réttir sjónar-
hornið. „Eg býst við, að ég ætti að
kvænast,“ segir hann íhugandi.
„Því að annað hvort kvænist maður
sautján ára eða þrítugur. Ekki þar
á milli.“
„Eg var fullra tíu vetra, þegar
ég varð ástfanginn í fyrsta sinn -
ekki veit ég hvað sálfræðingar
Alan með Lynn Redgrave í
„Georgy girl“.
segðu um það. En ástin getur
gripið barn eins mjög og fullorð-
inn. Þetta stóð yfir í tvö ár. Sú næsta
var bekkjarsystir mín í Rada-leik-
skólanum. Það stóð í ár. Ég held,
að það hafi fremur hjálpað mér en
tafið fyrir mér. Svo fórum við sitt
í hvort áhugaleikhúsið og þá skildu
leiðir.“
Síðan hefur hann oft orðið ást-
fanginn, oftast af mótleikkonu
sinni. M.a. varð hann alvarlega
ástfanginn af June Ritchie, sem lék
á móti honum í „A kind of loving.“
„Hún var fyrsta mótleikkona
mín á tjaldinu. Ég varð yfir mig
ástfanginn. Hitt er annað mál, að
ég hef ekki orðið ástfanginn af
öllum stúlkum, sem hafa leikið á
móti mér. Það myndast gagnkvæm-
ar tilfinningar, sem eiga fátt skylt
með ást. En sambandið verður oft
náið, óhjákvæmilega. Heimurinn
verður svo þröngur.“
Hann er sannur leikari. Lifir fyrir
Alan, næstur myndavélinni, talar
við Julie Christie, sem snýr að
vélinni. Yzt til vinstri er John
Schlesinger, sem uppgötvaði bæði,
en hefur aldrei áður látið þau leika
saman í mynd.
Alan Bates og Julie Christie í
myndinni „Far from the madding
crowd“.
leikhúsið, elskar það og mótleik-
konur sínar, lifir og hrærist í
þessum draumaheimi sínum.
„Skemmtilegustu dögum ævi
minnar eyddi ég í áhugaleikhúsinu.
Þar var ég leikari, leikstjóri og
yfirleitt allt annað, sem til féll.
Engar tómstundir. Sífelld vinna.
Við ferðuðumst um í stórum lang-
ferðabíl með leiktjöldin og allt
dótið. Það var stórkostlegt . . .“
Alan Bates fæddist í Derbyskíri,
í þorpinu Allestree. Honum þykir
mjög vænt um heimabyggð sína.
„Landslagið er eitt það fegursta,
sem ég þekki. Þorpið stendur við
rætur fjalls, þar sem fullt er af
hellum til að leika sér í.“ Hann var
elztur þriggja sona sellóleikara
staðarins. Foreldrar hans búa enn í
gamla húsinu í Allestree, þar sem
Alan ólst upp.
Ég man vel eftir barnaskólanum.
47