Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 36

Velsnyrt kona er
AUGNAYNDI
Hver vill ekki eiga
FALLEGA KONU
GEFIÐ HENNI ILMVATN.
GEFIÐ HENNI SNYRTIVÖRUR
og vitanlega verzlið þér, þar sem
úrvalið er mest, í
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSIANDS
LAUGAVEGI 103 - SÍMI 2MH25
LEIKBRÚÐURNTTR
Frh. afbls. 31.
En ósjálfrátt kom
hann henni á réttan kjöl á hverjum degi
með ást leikbrúðanna sjö. A hverjum
morgni reis hún úr ösku svívirðunnar,
hvort sem hún hafði verið skömmuð,
barin eða notuð eins og gleðikona.
Alltaf varð hún jafn blíð og stóreygð,
jafn saklaus og full trúnaðartrausts og
kvöldið góða, þegar hann sá hana fyrst
í útjaðri Parísarborgar.
Því andstyggilegri, sem hann var við
hana, því vingjarnlegri og elskulegri
voru brúðurnar næsta dag. Hann virtist
hafa misst alla stjórn á þeim.
Eina nótt, í Besancon, ákvað Coq að
brjóta hana á bak aftur endanlega - á
viðbjóðslegan hátt. Hann kom inn í
herbergi þeirra með hóru, sem hann
hafði náð í á kránni. Þau voru bæði
drukkin.
Hann kveikti ljósið, stóð við rúmið
og starði á Mouche meðan hún vaknaði
og reis upp. „Farðu í spjarirnar og
hypjaðu þig út,“ skipaði hann.
Hún skildi hann ekki, sat bara og
starði undrandi á hann.
„Farðu út, ég er orðinn dauðleiður
á þér.“
Hún skildi ekki enn, hvað hann átti
við. „En Michael . . . hvert á ég að
fara?“
„Til helvítis, sama er mér. Hypjaðu
þig framúr og farðu. Við þurfum á
þessu rúmi að halda . . .“
Aldrei hafði Mouche sokkið jafn
djúpt í skömm og auðmýkt. Hóran
horfði hæðnislega á hana meðan hún
klæddi sig, síðan fór Mouche út og
skildi þau eftir. Hún hugsaði aftur um
sjálfsmorð, en var svo ringluð, að hún
vissi ekki lengur, hvernig hún átti að
fara að því. Um hríð gekk hún stefnu-
laust eftir götunum, eins og í leiðslu.
Svo sá hún Citröen-bílinn. Golo sat
við stýrið og var að reykja. Það glamp-
aði á hvítan leppinn í bjarmanum frá
götuljósinu. Hann virtist vera að bíða
eftir henni. Hann kom út og tók um
handlegg hennar.
„Komdu og hvíldu þig, ungfrú
Mouche ...“ sagði hann. Hann hafði séð
kaftein Coq fara inn með konunni og
Mouche koma út og hafði fylgt henni
eftir. Hann opnaði afturdyrnar - hún
klifraði inn, án þess að skynja hvað
hún gerði, og lét sig falla í sætið. Golo
ók að torginu og lagði bílnum. Kirkju-
klukkan sló þrjú högg. Mouche fór að
gráta.
Golo teygði sig aftur og tók magra
hönd hennar í sínar hendur, harðar og
sigggrónar af gítarstrengjunum. En
handtak hans var ofur blíðlegt og
röddin jafnvel enn blíðari, þegar hann
sagði, „Ekki gráta litla mín . . .“ En
Mouche hélt áfram að gráta, eins og
hún gæti aldrei hætt.
Golo fór út úr bílnum, hvarf í burtu
andartak og kom svo aftur. „Mouche,"
kallaði hann ástúðlega. „Mouche, sjáðu
þetta, líttu hingað, ungfrú Mouche ...“
Blíðleg, biðjandi röddin náði loks
eyrum Mouche. Hún tók hendurnar
frá andlitinu og gerði eins og hún var
beðin. Hún starði vantrúuð litla stund.
Rauðtoppur og Reynardo kíktu yfir
framsætið.
„Rauðtoppur. Rey . . . Elskurnar
mínar . . .“ Mouche grét eins og hjarta
hennar væri að springa.
Brúðurnar störðu þögular á hana. A
milli þeirra glitti í andlitið á Golo, það
var eins og gríma á ævafornum, afrísk-
um guði, tálguð í tré, - einkennilega
brjóstgóðum guði. Hann sagði hrygg-
ur. „Þeir tala ekki fyrir mig, ungfrú
Mouche, en þeir elska þig. Eg kom með
þá til að minna þig á það. Þeir elska þig
alltaf.“
Mouche rétti fram hendurnar, greip
brúðurnar tvær og vaggaði þeim í fangi
sér. Hún róaðist smátt og smátt, þar
til hrjáð sál hennar gerði uppreisn, og
hún hrópaði af tilfinningu: „En hvers
vegna hatar hann mig svona óskaplega,
Golo? Hvers vegna er hann svona
grimmur? Hvers vegna er hann svona
illur?“
Negrinn hugsaði sig um áður en
hann svaraði. „Hann er í álögum,
ungfrú Mouche. Sál hans yfirgefur
hann og önnur kemur i staðinn. Golo
sá svona galdra fyrir mörgum árum,
þegar hann var smástrákur í Touba.“
Mouche skildi þetta, því að hún var
sjálf frá héraði, þar sem hjártrúin þótti
sjálfsögð.
Hún sagði, „Svo að þú hatar hann
þá ekki Golo?“
Negrinn fékk sér annan vindling og
kveikti í honum - eldspýtuloginn
endurspeglaðist í augum hans. Hann
svaraði, „Svörtum mönnum leyfist ekki
að hata.“
Mouche tók andköf. „Ah,“ hrópaði
hún, „Eg hata hann. Hamingjan góða,
hvað ég hata hann.“
Golo andvarpaði. Ys borgarinnar og
markaðsins var þagnaður nema hvað
hungrað ljón í búri skammt frá vældi
ámátlega. Hann sagði, „Það getur verið
manni fróun að hata, en ég held, að
það sé betra að hata ekki. Stundum
gleymist hatrið, ef maður svngur . . .“
Gítarinn var við hlið hans - hann
hóf að leika hljóðlega lítið, bretonskt
vöggulag og raulaði lágt með. Hamingj-
an mátti vita, hvar hann hafði lært þetta
lag á langri, harðri útlegð frá föður-
landi sínu; í hvaða fangelsi eða flótta-
mannabúðum hann hafði heyrt annan
einmana útlaga frá klettóttum sjávar-
ströndum Bretonskaga syngja það.
Hann rifjaði upp textann smátt og
smátt:
Sofðu mín vina vært í nótt,
í vöggunni dilla ég þér rótt,
faðir þinn hefur á sjóinn sótt.
Svolítil fiskidugga
mun honum langa, myrka nótt
mjúkt á haföldum rugga.
Frhí á bls. 43.
36