Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 30

FRAMHALDSSAGAN
LEIKBRÚÐURN7TR
Eftir Paul Gallico
Áður komið: XJng stúlka frá Breton-
skaga ætlar að drekkja sjálfri sér og
brostnum vonum sínum í Signu.
Þegar hún ráfar áfram í blindri ör-
væntingu, er skyndilega kallað á
hana út úr myrkrinu. Það reynist
vera ein af sjö brúðum í brúðuhúsi
kafteins Coqs, og áður en kvöldið er
liðið, taka þær Mouche, en svo heitir
stúlkan, í sinn hóp. Mouche gleym-
ir sér í samtölum við brúðurnar og
lifir í þeirra heimi á daginn, en utan
starfsins er búktalarinn hrottafeng-
inn ruddi, allt önnur manngerð en
brúðurnar hans. Nú hefur hann
heimsótt hana að næturþeli, sem
óboðinn og óvelkominn gestur.
3. HLUTI
Þegar Mouche vaknaði næsta morg-
un, streymdi sólskinið inn um þak-
gluggann, eins og til að bæta fyrir
martröðina urri nóttina. Hún hafði
haldið, að hún mundi ekki sofa þá
nótt, að hún mundi aldrei geta sofnað
framar. Þó hafði svefninn komið ein-
hvern veginn, og nú dagurinn.
Hún fór fram úr rúminu og gekk út
að glugganum, sem sneri út að bak-
garði krárinnar. Þar hljóp um hundur,
svín velti sér í leðjunni, hænsni tíndu
sér fæðu og endur og gæsir óðu skítuga
polla.
Utsýnið minnti hana á æskuárin og
bóndabæina á Bretonskaga, og hún
undraðist, hve rólega hún gat staðið
og virt þetta fyrir sér og hugsað um
minningarnar, sem það vakti - hún,
sem aldrei yrði barn aftur.
Mouche hafði hvorki mótmælt né
barizt gegn myrkraverki kafteinsins.
Hann hafði komið út úr myrkrinu,
tekið hana í myrkri, horfið aftur út í
myrkrið - og skilið hana eftir særða,
óhreina og skömmustufulla.
Hún hafði hrokkið upp við komu
hans og borið kennsl á hann, þegar
tunglsgeisli hafði fallið á andlit hans
með afmynduðu nefinu og lýst upp
rautt hár hans, þannig að það virtist
purpuralitt.
Andartak sló hjarta hennar hraðar,
því að hún hélt, að hann elskaði hana
ef til vill, og þá vildi hún ekki neita
honum.
En það var engin ást í augum hans
eða hjarta, ekkert hljóð heyrðist frá
vörum hans, og of seint gerði hún sér
grein fyrir, hvað var á seyði. Það hefði
ekkert þýtt að æpa á hjálp. Hvert hefði
hún getað flúið, nakin, alein, vinalaus
og auralaus í ókunnugri krá? Hann
var kominn áður en hún gat sig hrært -
hafði ráðizt inn i herbergið, meðvitund
hennar, rúmið hennar og hana sjálfa.
Ruddalegar ástríður hans vöktu með
henni óbærilegt angur, sálarkvöl og
þjáningu. Einu sinni muldraði hún nafn
hans vesældarlega, „Michael." Hún
hélt, að hún hlyti að deyja.
Að lokum fór hann og skildi hana
eftir altekna skömm, vegna þess að
hann hafði svívirt hana svo tilfinninga-
laust - án þess að elska hana. Hún grét,
vansæl af smán og sársauka vegna
ruddalegrar fyrirlitningar hans og hins
viðbjóðslega hroka og kæruleysis, sem
hann hafði sýnt er,hann lagði eignarhald
á líkama hennar. Hann hafði ekki gefið
henni eitt einasta blíðlegt augnatillit,
engin ástarhót eða koss, ekkert orð,
enga blíðu. Hann hafði farið án þess að
skilja eftir svo mikið sem einn vonar-
neista til að lýsa upp örvæntingar-
myrkrið, sem umkringdi hana. Ekkert,
sem gat vitnað um mannlegt hjarta í
sterkum, lostafullum líkama hans.
Og hún skammaðist sín enn meira
fyrir þá vissu, að þrátt fyrir hrotta-
skapinn og ruddamennskuna, hafði
hún látið undan, og var því ef til vill
að eilífu hans.
Slíkat voru hugsanir hennar, dimmar
og skelfilegar, þennan morgun, meðan
hún þvoði og klæddi líkama sinn, sem
var ekki lengur óvinnandi vígi, og bjó
sig undir að mæta deginum.
En kraftaverkið gerðist aftur, því að
þessi dagur var öðrum líkur. Ef eitt-
hvað var, voru brúðurnar jafnvel enn
þá elskulegri við hana en venjulega.
Rauðtoppur heilsaði henni með
fagnaðarhrópi. „Hæ, Mouche. Hvar
hefurðu eiginlega verið? Hvað held-
urðu. Það eru pylsur í morgunverð.
Golo. Gefðu Mouche pylsuna sína.“
Um leið og svertinginn birtist fyrir
hornið á brúðuleikhúsinu með stóra
sveitapylsu og nýtt brauð á pappadiski,
hoppaði Reynardo upp á sviðið með
stóran bita í skoltinum, sem hann otaði
að henni og sagði, „Gerðu svo vel, ég
geymdi bita af minni pylsu handa þér.
Og þú veizt, hvað mér þykja pylsur
góðar . . .“
„O, Rev,“ sagði Mouche, „Gerðirðu
það? Mikið var það sætt af þér . . .“
Undan sviðinu heyrðist mótmælaþras
og Ali kom upp, um leið og Rauð-
30