Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 45

það er ekki svoleiðis leyndarmál. Það
er ekki eilíft - satt að segja verður það
ekki leyndarmál öllu lengur . . . Eg hef
heyrt, að Svava Duval, kona trésmiðsins
þarna í áhorfendahópnum, búist við
dálítilli viðbót við fjölskylduna á næst-
unni . . .“
Reynardo gelti, „Hvað þá? Þau eru
nýgift. Bíddu - ég ætla að telja . . .“
Hann lyfti upp loppunni og þóttist
telja mánuðina, „September, október,
nóvember . . .“ Þangað til Mouche
greip fram í fyrir honum með: „Rey-
nardo - þetta máttu ekki. Þetta kemur
þér ekkert við.“
Síðan ræddu þau í fáeinar mínútur,
undir hlátrasköllum áhorfenda, hvort
barnið yrði drengur eða stúlka; dr.
Duclos frá líffræðilegu sjónarmiði, frú
Muscat kom með góð ráð og Ali bauð
sig fram sem barnfóstru.
Mouche tókst með persónutöfrum
sínum að ná slíku valdi á áhorfendum,
að þeim fannst þeir sjálfir vera mitt í
atburðarásinni. Hún hafði sérstakt lag
á að velja úr stóreygð börn meðal
áhorfenda, kalla á þau upp að sviðinu
og láta þau hitta leikarana - hrista
hönd Alifanfarons til að sannreyna hve
meinlaus hann var, klappa hr. Reynardo
og ræða við Rauðtopp. Þau áttu engan
sinn líka, og fólkið á þeim stöðum í
Frakklandi, sem þau ferðuðust um,
var ekki lengi að uppgötva það. Orð-
rómurinn um talandi og syngjandi
brúðurnar og lifandi stúlkuna, sem
stóð fyrir utan og talaði við þær, var
farinn að berast á undan þeim, og
þegar þau komu til Nice, reyndist
þetta orðspor mikilvægara fyrir þau,
en nokkurn hafði grunað.
Á suðurleið dvöldu þau í tíu daga í
Lyon og tóku þátt í októbermarkaðn-
um, héldu síðan áfram til Marseille og
Toulon og þaðan til Cote d'Azur,
strandlengjunnar við Miðjarðarhafið,
þar sem auðkýfingarnir búa. I Nice
sýndu þau með stórum sirkus, sem
hafði sett upp tjöld sín á auðu svæði
ekki langt frá ströndinni. Þau settu
brúðuleikhúsið upp innan um önnur
minni háttar skemmtiatriði. Ríka fólkið
kom frá stóru hótelunum — í skapi til
að gera góðverk — nam staðar andar-
tak við brúðuhúsið og gat ekki slitið
sig þaðan aftur.
Sirkusinn ætlaði áfram til Monte
Carlo og brátt leið að lokadegi. Að
morgni síðasta sýningardagsins kom
feitur og subbulegur gamall maður
með rautt nef, grísaaugu, háan hatt og
gullbúinn staf að brúðuleikhúsinu og
sagði Golo, að hann vildi fá að tala
við eigandann.
Fjölskyldan var á fundi, sem þau
héldu jafnan yfir morgunverði, og
ræddu áætlanir dagsins.
Skræk rödd Rauðtopps greip þegar
í stað fram í fyrir gamla manninum.
„Höfðuð þér ákveðið tíma?“ Og Reyn-
ardo gelti háðskur: „Fyrst verður hann
að ákveða tíma til að biðja um samtal
við eigandann. Það er mitt að sjá um
það. Hver sögðust þér álíta að þér vær-
uð?“
Gigi stakk upp kollinum og flissaði
dónalega. „O, ég hélt, að þetta væri
kannski einhver sætur strákur!“
Frú Muscat ávítaði hana. „Vertu ekki
svona mikill kjáni, Gigi. Hann er á-
reiðanlega fokríkur. Líttu bara á spikið.
Það safnast ekki svona utan á beinin,
ef gat er á vasanum.“
Auðsjáanlega leizt leikbrúðunum sjö
ekkert of vel á þann gamla, og Mouche
tók kurteislega upp hanzkann fyrir
þær. „Þau eru afar óþekk í dag. Þér
megið til með að sjá í gegnum fingur
við þau. Ef til vill gæti ég hjálpað
yður.“
Það kom þá fram, að hann var um-
boðsmaður, Bosquet að nafni, og réð
skemmtiatriði fyrir Vaudeville leikhús-
ið í Nice. Hann vildi semja við brúðu-
leikflokkinn, að hann kæmi fram þar
sem eitt sýningaratriðið.
Fréttirnar ollu miklum úlfaþyt meðal
brúðanna, þær létu ýmist í ljós ánægju
eða áhyggjur, komu með ráð og gagn-
ráð, áætlanir og spurningar. Hr. Reyn-
ardo rak upp móðursjúk gelt, hoppaði
aftur á bak og áfram eftir sviðinu og
Frh. á bls. 49.

HOTEL
VERIÐ VELKOMIN
108 gestaherbergi öll útbúin nýtízku þœgindum.
Glœsileg innisundlaug og finnsk gufubaðstofa til afnota fyrir
hótelgesti ón endurgjalds.
Þrír veitingasalir, Blómasalur, Víkingasalur og Caféteria meS
veitingum við allra hœfi.
UmboSsmenn LoftleiSa og ferSaskrifstofur um allt land taka á
móti herbergja- og farmiðapöntunum.
'OFTIEIDIS LANDA MIUI
45