Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 20

yndislegur draumur. Ég var viðstödd, en þó ekki. Það var hljóðfæra-
leikur og hávaði frá fólkinu, sem veifaði fánum. Ég hafði í æsku staðið
við götuna til að sjá konunginn aka hjá, en mig hafði aldrei dreymt um,
að dag nokkurn mundi ég sitja við hlið hans.
Ég sé sjálfa mig, hvítklædda frá hvirfli til ilja, eins og ég væri einhver
önnur. En ég man hjartslátt minn, og ég gerði mér þá í fyrsta sinn grein
fyrir hvað einvera er.
Það er helgisiður við írönsk brúðkaup, að spyrja brúðina þrisvar.
Tvisvar á hún að þegja, en í þriðja sinn svarar hún játandi. A því andar-
taki varð ég eiginkona Mohammad Reza Shah Pahlavi, keisara af Iran.
Ég vár ekki Farah Diba lengur. Það voru örlög mín að verða drottn-
ing. Ég vissi þá ekki, hvað sá titill þýddi, en ég hef haft sjö ár til að læra.
Ég var ekki fædd til að verða drottning, og það erfiðasta af öllu er að
vera enn eins og aðrar konur, en þó ekki lengur lík þeim. Ég græt ef
til vill innra með mér, en það má aldrei sjást; það er starf mitt að vera
sterk og gefa öðrum kjark.
Ég er alltaf umkringd fólki og alltaf ein. Ég vil vera nátengd fólkinu
mínu, ég vil ekki vera tákn eða æpandi mynd á forsíðu tímarits. Ég vil
að fólk mitt viti, hvað ég er, og skilji, að ég læt mér annt um það.
Ég hef gaman af að verzla og fer til Parísar á tveggja ára fresti með
það fyrir augum. Mér þykir gaman að kaupa gjafír handa börnunum
mínum, eiginmanni og vinum. Hvaða konu þykir það ekki? En ég fer
ekki oftar en ég nauðsynlega þarf og kaupi aðeins þau föt, sem ég þarf
með. Þau föt, sem ég kann bezt við, eru einföld að gerð, og ég er oft í
þeim sömu. Annað væri óhagsýnt og heimskulegt.
Ég veit, hve erfítt það er að bera kórónu. I fyrstu er það dásamlegt,
en eftir skamma stund verður hún næstum óbærilega þung. Það verður
sárt að bera hana; en þegar maður hefur lært að halda henni uppi, kann
maður að vera drottning.
Líf mitt tilheyrir fólkinu mínu og það gefur mér ótrúlegan styrk. Ég
minnist einnar heimsóknar á munaðarleysingjahæli. Enginn vissi, að
mín var von. Ég kom um hádegið og börnin voru að borða. Þau náðu í
stól, komu með disk og sögðu: „Seztu niður og borðaðu með okkur.“
Þau voru að bjóða mig velkomna að hætti forfeðra okkar.
Dag nokkurn ók ég um götur Teheran og sá þá gamlan mann sitjandi
á götuhorni. Hann var krypplingur og augsýnilega afar fátækur. Hann
var að hagræða handfylli af blómum í vasa. Um leið og ég ók hjá, brosti
hann til mín og rétti mér blómin. Ég vona, að hann viti hve mikið hann
gaf mér. Gjöf hans var til drottningarinnar, en hún gaf konunni styrk
til að halda áfram.
181
Ég þráði barn, af því að ég er kona. Það varð að vera sonur, vegna
þess að ég er drottning.
Allir gáfu okkur góð ráð, en við höfðum þegar ákveðið okkur. Barnið
okkar fæddist ekki í höllinni heldur á einu fæðingarheimila ríkisins i
suðurhluta Teheran, umkringt öðrum mæðrum og öðrum ungbörnum.
Barnið var okkar, en einnig landsins okkar, og það átti heima á meðal
fólksins, sem hafði þráð það svo lengi.
31. október, 1961, fæddist krónprinsinn, og allur klukkur Persíu
hringdu. Tuttugu milljónir Persa fögnuðu fæðingu ríkisarfans, en ég
sá aðeins gleðina í augum eins manns, og barnið í fangi mínu var ekki
prins — hann var sonur minn.
Nú á ég þrjú börn: Cyrus Reza krónprins, Farahnaz dóttur mína og
litla barnið mitt, Ali Reza. Þau eru börnin mín, ásamt öllum öðrum börn-
um í Iran. Heimili mitt við Kaspíahafið er nú sumardvalarstaður fyrir
börn frá barnaheimilum um landið allt. Það er ekki nóg að gefa barni
mat og klæði, það verður líka að gefa því ást og umhyggju. Öll börn
eru eins, hvort sem þau búa í höllum eða á barnaheimilum.
Ég hef mjög gaman af ævintýrum, og eftirlætissagan mín er „Haf-
meyjan litla“ eftir H. C. Andersen. Ég sagði hana syni mínum, vegna
þess að ég vildi að hann skildi, að það er unnt að öðlast sína hjartans
þrá, en það verður að greiða fyrir hana — ekki aðeins með jarðneskum
verðmætum, heldur með lífi sínu.
20