Skessuhorn - 26.11.2014, Blaðsíða 58

58 MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 2014
„Ég stefni aðallega að því að skapa
svona almennt. Það er svo margt
sem mig langar til að gera,“ seg-
ir Kristjana Elísabet Sigurðardót-
ir og hlær við. „Mig langar bæði
til að vinna í myndlist en líka sem
sjálfstætt starfandi teiknari. Ég
stefni að áframhaldandi námi eft-
ir þetta, annað hvort erlendis eða í
Listaháskólanum.“ Nú í haust hóf
hún tveggja ára nám í teikningu
við Myndlistarskólann í Reykja-
vík. Kristjana á ekki langt að sækja
áhugann fyrir myndlist og hvötina
til að skapa. Alla sína tíð hefur hún
hrærst innan um listafólk, lengst af
við rætur Snæfellsjökuls.
Ólst upp á Bjarnarfossi
Foreldrar Kristjönu eru hjónin Sig-
urður Vigfússon og Sigríður Gísla-
dóttir. Þau eru búsett á Bjarnar-
fossi í Staðarsveit þar sem hæglega
má segja að sé eitt af fegurri bæjar-
stæðum Íslands. Staðurinn stendur
undir hlíðinni fyrir ofan Búðir og
blasir við neðan frá þjóðveginum.
Hár og fallegur foss steypist fram af
þverhníptri fjallsbrúninni og skap-
ar töfrandi umgjörð í stórfenglegu
landslagi. Þarna ólst Kristjana upp
frá fæðingu. Sigríður móðir hennar
er myndlistarkona, var bæjarlista-
maður Snæfellbæjar 2011 og rekur
meðal annars Krambúðina ásamt
vinkonu sinni í litlu rauðu húsi á
Búðum. Kristjana segir aðeins frá
bakgrunni sínum: „Við bjuggum á
Bjarnarfossi en pabbi og mamma
ráku Hótel Búðir. Það gerðu þau
til 1994. Ég var því eðlilega mikið
þar sem barn. Á þeim tíma var mjög
mikið af listamönnum sem kom að
Búðum. Eflaust varð ég fyrir áhrif-
um af þeim. Ég hef alltaf haft það
blundandi í mér að vilja starfa við
myndlist. Sem barn og ungling-
ur teiknaði ég mjög mikið. Svo
hætti ég því svo eiginlega þegar ég
varð eldri. Eftir grunnskólanámið í
Lýsuhólsskóla fór ég í menntaskóla
í Reykjavík en fann mig ekki alveg
þar. Þá hætti ég að teikna,“ segir
Kristjana.
Fann námið sem hugur
hennar stóð til
Næstu sjö árin eftir menntaskólann
í borginni var Kristjana úti á vinnu-
markaðinum. Þar á meðal var hún
fjögur ár starfandi á Hótel Búðum.
Hótelvinnan kenndi henni kúnst-
ina að búa til góðan mat. Það hefur
komið sér vel því hún hefur iðulega
starfað sem kokkur síðan. „Sam-
hliða vinnunni fór ég að fikra mig
áfram í ljósmyndun. Ég velti því
jafnvel fyrir mér um tíma að leggja
stund á þá grein. Úr því varð þó
ekki. Ég hef samt verið áhugaljós-
myndari í mörg ár og tekið myndir
í brúðkaupum, af mat og fleiru. Svo
flutti ég úr landi til Noregs 2009 og
svo til Danmerkur. Þarna vann ég
sem kokkur en stundaði einnig nám
í Kaupmannahöfn. Síðan eignaðist
ég Ingibjörgu dóttur mína í janú-
ar 2011. Þá bjó ég enn úti í Dan-
mörku. Við mæðgur fluttum svo
heim til Íslands 2012.“
Orri Harðarson hefur fengist við
ýmislegt, bæði tónlistar- og texta-
lega, frá uppvaxtarárum á Akranesi.
Hann byrjaði ungur í tónlist og var
eitt umtalaðasta söngvaskáld lands-
ins á tímabili. Sólóplöturnar urðu
fimm en auk þess lagði hann hönd
á plóg við gerð fjölmargra hljóm-
platna fyrir aðra listamenn. Seinna
fór Orri að skrifa meira en söng-
texta; byrjaði á að þýða verk ann-
arra, bæði úr ensku og dönsku, en
síðar kom að því að hann skrifaði
sínar eigin bækur. Í október sendi
hann frá sér sína fyrstu skáldsögu,
Stundarfró, sem gefin er út af for-
laginu Sögum. Bókin hefur hlot-
ið prýðilega dóma gagnrýnenda
og þykir Orri lofa afar góðu sem
skáldsagnahöfundur. Aðalpersóna
sögunnar, Arinbjörn Hvalfjörð, er
efnilegasta skáld Íslands. Þegar sag-
an gerist árið 1989 eru fimm ár liðin
frá því hans eina ljóðabók kom út.
Arinbjörn höndlaði ekki góða byrj-
un á skáldferli; hann glímir við rit-
stíflu, drekkur mikið og á almennt
í erfiðleikum í lífinu. Sérhver dag-
ur er leikinn af fingrum fram og af
þverrandi fimi. Hann flækist með
félaga sínum á skákmót norður á
Akureyri og villist þar inn á Stuð-
mannadansleik í Sjallanum. Ball-
ferðin endar með því að hann fer
heim með unglingsstúlkunni Dísu.
Hún leigir kjallaraherbergi hjá geð-
ríkri og kjarnyrtri ömmu sinni, sem
hefur lúmskt gaman af skáldinu en
er þó ekki par hrifin af tildragels-
inu. Skyndikynnin eiga þó eftir að
draga dilk á eftir sér og eru aðeins
byrjunin á spennandi atburðarás
sem teygir anga sína víða.
Fékk nóg af
spilamennskunni og
fór að skrifa
Orri hefur einmitt síðustu árin búið
á Akureyri. Blaðamaður sló á þráð-
inn til hans norður í tilefni af út-
gáfu fyrstu skáldsögunnar. Orri rifj-
aði það upp að langur tími væri lið-
inn frá því að hann sem unglingur
var að þroskast sem tónlistarmað-
ur. Hugurinn leitaði þá til höfuð-
borgarinnar, eins og gjarnan hjá
ungu fólki á Akranesi. Þetta var fyr-
ir tíma Hvalfjarðarganga. „Þá rölti
ég stundum niður að Jaðarsbökk-
um, horfði dreymnum augum yfir
Flóann og ímyndaði mér hvernig
það væri að hrærast í tónlistarlífinu
í Reykjavík. Þau voru björt borgar-
ljósin. Og síðar átti ég eftir að upp-
lifa drauminn,“ segir Orri. Hans
fyrsta hljómplata, Drög að heim-
komu, kom út árið 1993. Þann vet-
ur var hann valinn nýliði ársins
þegar Íslensku tónlistarverðlaun-
in voru afhent. „Ég lifði og hrærð-
ist í músík inni næstu árin hérna á
Íslandi og bjó svo um tíma í Dan-
mörku, þar sem ég starfaði í hljóð-
veri. Eftir að ég kom heim fór ég að
skrifa meira en sönglagatexta, enda
löngu búinn að fá nóg af trúbador-
mennskunni. Þá fór ég að fást við
þýðingar, meðfram hljóðversstörf-
um. Þýddi m.a. ævisögur George
Best og Eric Clapton. Ég var líka
fenginn til að lesa yfir handrit og
jafnvel beðinn um ábendingar hjá
þeim sem voru að skrifa. Þannig
var ég stundum að krukka svolítið í
annarra manna stíl,“ segir Orri.
Stílæfingarnar leiddu til
eigin bókaskrifa
Þessar stílæfingar segir Orri að hafi
leitt til þess að hann fór að vinna
að sinni eigin bók. Sú bók var Alka-
samfélagið sem út kom haustið
2008. „Hugmyndin var að bókin
myndi leiða til mikillar samfélags-
umræðu og byrjað var að undir-
búa slíkt á hinum ýmsu miðlum. Sú
umræða varð þó aldrei fyrirferðar-
mikil því bókin kom út sama dag
og Geir Haarde bað Guð að blessa
Ísland. Hún vakti þó einhverja at-
hygli og mér þótti vænt um að Sið-
mennt skyldi veita mér fræðslu- og
vísindaverðlaun sín fyrir viðleitn-
ina.“
Orri segist svo hafa tekið sér svo-
lítið frí frá ritstörfum fram í byrj-
un árs 2013. „Ég var búinn að
leiða hugann að því að skrifa skáld-
sögu og sagði þá við konuna mína
að tímabært væri að ég spreytti
mig á því formi. Mér gekk ágæt-
lega að komast af stað með sög-
una. Það varð reyndar hlé á ferl-
inu um sumarið, því okkur hjónum
fæddist dóttir í ágúst. Næstu vik-
ur og mánuði var ýmislegt annað
að gera en skrifa, en svo settist ég
aftur við skriftir í byrjun þessa árs
og skilaði af mér fullbúnu handriti í
marslok. Alls tók það mig einhverja
níu mánuði að skrifa þetta og ég er
bara nokkuð ánægður með hvernig
til tókst. Viðtökurnar til þessa hafa
verið vonum framar,“ segir Orri.
Spurður um það hvort nafnið á að-
alpersónu bókarinnar, Arinbjörn
Hvalfjörð, sé einhver skírskotun til
hans sjálfs og nágrennisins á Skag-
anum, segir hann svo ekki beinlín-
is vera. „Öðrum þræði er það þó
kannski hann Sigurður Már bróð-
ir minn sem á heiðurinn af þessu
nafni. Hann hafði það á orði á árum
áður að gaman væri að taka sér eft-
irnafnið Hvalfjörð. Það varð aldrei
af því, svoleiðis að nafnið lá á lausu
og ég nýtti mér það. Annars er
önnur Skagatenging við ungskáld-
ið hann Arinbjörn, því umrædd
og rómuð ljóðabók þess – Tungl-
ið er timbrað – ber sama nafn og
ljóðahefti sem við æskuvinur minn,
Leifur heitinn Óskarsson, gerðum
einhvern tímann á grunnskólaárum
okkar í Brekkubæ.“
þá
Orri Harðarson með sína fyrstu skáldsögu
Bókarkápa nýju skáldsögunnar.Orri Harðarson hefur fengist við ýmsa
hugarsmíð um dagana.
Ævintýramálverk. Höfundur er
Kristjana Elísabet Sigurðardóttir.
Myndlistarkona úr Staðarsveitinni
Kristjana segir að við heimkom-
una aftur til Íslands hafi hún ver-
ið búin að finna út hvað hana lang-
aði að leggja fyrir sig. „Ég vissi að
það væri tengt við listsköpun þó
ég vissi ekki alveg hvaða braut ég
vildi fara á. Þó fór ég í Myndlist-
arskólann í Reykjavík á ýmis nám-
skeið til að koma mér í gang aftur.
Ég hafði tekið mér svo langt hlé frá
þessari hlið. Þá fann ég mjög sterkt
að þetta var það sem mig langaði
að gera, fann þarna eitthvað sem
ég hafði lagt til hliðar í alltof lang-
an tíma. Þarna fann ég líka námið
sem mig langaði til að stunda. Ég
fór því að vinna að því að komast
inn í skólann.“
Langar aftur heim
Hún náði markmiði sínu og fékk
skólavist í Myndlistarskólanum.
„Nú stunda ég þetta nám, byrjaði á
því í haust. Það er tveggja ára dip-
lómanám í teikningu við Mynd-
listarskólann. Námið er fjölbreytt
og einstaklingsmiðað. Manni er
ekki ýtt í einhverja ákveðna átt en á
sama tíma færðu samt að læra ólík-
ar aðferðir hvað sem þú svo velur
á endanum. Það er hægt að fara í
teiknimyndagerð, tölvuleiki, mynd-
skreyttar bækur og starfa sem sjálf-
stætt starfandi teiknari. Möguleik-
arnir eru margir eftir þetta nám.
Samhliða þessu öllu hef ég svo
starfað sem kokkur á ýmsum veit-
ingastöðum í Reykjavík en mynd-
listin er það sem ég stefni á í fram-
tíðinni.“
Kristjönu langar til að flytja aft-
ur vestur, heim í Staðarsveitina.
„Ég vil ekki þurfa að vera bundin
við að búa á einhverjum stað, eins
til dæmis Reykjavík. Draumurinn
væri að geta unnið úr sveitinni, ver-
ið þar og sent verkin þaðan.“
Skoða má verk Kristjönu á
Facebook síðu hennar sem heitir
Krelsi.
mþh
Kristjana Elísabet Sigurðardóttir myndlistarkona frá Bjarnarfossi í Staðarsveit
með dóttur sinni Ingibjörgu Ásgeirsdóttur. Þarna eru þær mæðgur komnar í
jólafötin 2013.
Blýantsteikning sem Kristjana teiknaði
af Ingibjörgu dóttur sinni þegar hún
var nokkurra vikna gömul.
Kristjana tók að sér í fyrra að skreyta
jólatré Reykjavíkurborgar sem sett var
upp hringtorgið sem er við JL-húsið í
Reykjavík. Hún skreytti það með því
að setja á það endurskinsmerki frá
Vegagerðinni. Tréð glitraði þannig í
umferðinni.
Svarthvít portrettljósmynd af Krist-
jönu.
Húðflúrsmynd eftir Kristjönu.
Vestfirðir eru í vængjum fiðrildisins.