Skessuhorn - 26.11.2014, Blaðsíða 61

61MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 2014
síðan til Íslands. Mig langaði alltaf
hingað. Þegar ég var lítil áttum við
systkinin íslenska myndabók með
hestum. Bókin hét Fákar. Við skoð-
uðum hana mikið. Ég hafði áhuga á
sveitastörfum og hestum og þekkti
fólk sem þekkti íslenskt hestafólk. Í
gegnum þau komst ég í vist á búi
norður í landi. Þar var ég í eina átta
mánuði en fór þá suður að Bjarna-
stöðum hér í Hvítársíðu þar sem
voru hestar. Ég vann við tamningar
og hestaleigu þar og víðar. Svo fór
ég að vinna í sláturhúsinu í Borgar-
nesi. Þar var ég alltaf í sláturtíðinni
þar til því var lokað. Ég vann líka
einn vetur við tamningar á Suð-
urlandi. Svo fór ég líka einn vetur
aftur heim til Svíþjóðar til að fara
í skóla og læra handverk. Það var
2003. En ég sneri aftur til Íslands,“
segir Josefina.
Settust að á Giljum
Þegar Josefina kom aftur frá nám-
inu í Svíþjóð kynntist hún mann-
inum sínum. „Það var 2004. Hann
heitir Einar Guðni Jónsson og er
frá Steindórsstöðum. Þá var hann
búinn að vera með jörðina Giljar á
leigu í nokkur ár. Við keyptum hana
svo 2006, fluttum þangað og höf-
um búið þar síðan. Á Giljum erum
við með 400 kinda sauðfjárbú. Auk
þessa erum við með jörðina Úlfs-
staði á leigu og nytjum hana. Við
rekum líka hestaleigu yfir sumar-
tímann á Giljum. Það er traffík alla
daga, mikið um að erlendir ferða-
menn komi og vilji leigja íslenska
hesta. Þetta er fólk víða að, í sum-
ar komu til að mynda ferðamenn
frá Ísrael, Bandaríkjunum og víð-
ar að. Ég hef líka unnið töluvert á
hótelinu í Reykholti í eldhúsinu og
salnum. Nú keyri ég svo skólabílinn
hér um svæðið, um sunnanverðan
Reykholtsdalinn og fer með börnin
að Kleppjárnsreykjum og svo auð-
vitað heim aftur. Einar starfar líka
við ýmislegt samhliða bústörfun-
um, vélavinnu og fleira.“
Þrátt fyrir búsetuna á Íslandi þá
heldur Josefina góðum tengslum
við fjölskyldufólk sitt ytra, ekki síst
foreldra sína. „Ég fer kannski einu
sinni á ári til Svíþjóðar. Sömuleið-
is til Spánar þar sem faðir minn býr.
Ég væri alveg til í að fara oftar en
það er svolítið dýrt að ferðast svona
milli landa með fullt af börnum.
Móðir mín sem starfar sem sjúkra-
þjálfari í Svíþjóð kemur hins vegar
oft til okkar. Henni líkar ákaflega
vel á Íslandi. Hún er fædd í Kiruna
í Norður-Svíþjóð og þar er lands-
lagið svipað og hér. Nú síðast var
hún í heilan mánuð hjá okkur nú í
haust. Hún ætlar svo að koma aft-
ur til okkar og vera yfir jólin. Þá
ætlum við að færa yngsta son okk-
ar til skírnar. Hann fæddist í júní
nú í sumar og hefur reyndar fengið
nafnið Guðbjörn Roman.“
Frá Augastöðum um
Reykjavík til Laxeyrar
Bakgrunnur og saga Kristrúnar er
nokkuð öðruvísi. Hún er fædd og
uppalin í Hálsasveitinni, frá Auga-
stöðum og dóttir hjónanna Snorra
H. Jóhannessonar og Jóhönnu
Björnsdóttur. Hennar maður er
Örn Eyfjörð Arnarson og eiga þau
tvær dætur. „Við fluttum hingað í
Hálsasveitina frá Reykjavík. Þann-
ig var að foreldrar mínir á Auga-
stöðum skruppu til Japan og við
leystum þau af á meðan í sauð-
fjárbúskapnum. Erni vantaði eitt-
hvað meira að gera en bara að sjá
um kindur. Hann fór að líta í kring-
um sig með vinnu og það vantaði
starfsmann í laxeldisstöðina hér á
Laxeyri. Upp frá þessu leigðum við
þetta hús sem við búum í á Laxeyri
og fluttum hér inn í árslok 1999.
Við keyptum húsið svo 2004. Erni
líkað svo vel hér í sveitinni og ég
var auðvitað héðan. Við ákváðum
bara að setjast hér að.“
Örn starfar hjá ferðaþjónustunni
í Húsafelli, sér um golfvöllinn þar
á sumrin en er annars eins kon-
ar þúsund þjalasmiður þar. „Ég var
sjálf að vinna í tíu ár á svínabúinu
á Hýrumel hér í Hálsasveit. Þar
neyddist ég svo til að hætta vegna
veikinda þegar ég gekk með eldri
dóttur okkar, Sunnu Karen 2011.
Hún fæddist svo 13. febrúar 2012.
Á meðan ég var í fæðingarorlofi
breyttist svo eignarhaldið á svína-
búinu en það er önnur saga. Málin
æxluðust þannig að ég fór ekki aft-
ur þangað. Síðasta vetur starfaði ég
svo í barnaskólanum á Kleppjárns-
reykjum. Nú er ég í fæðingarorlofi
eftir að við eignuðumst yngri dótt-
urina, Jóhönnu Mattý 11. ágúst nú
í sumar,“ segir Kristrún.
Sinna listsköpun
af kappi
Báðar stunda þær Kristrún og Jose-
fina listsköpun af ýmsu tagi. Við
verðum nú að koma inn á það í
spjallinu. Þær eiga það sameigin-
legt að vera náttúrubörn, sækja bæði
innblástur, hráefni og fyrirmyndir í
umhverfi sitt úr sveitinni.
„Ég er mest í að mála,“ seg-
ir Kristrún. „Aðallega hef ég mál-
að á steina eða steinhellur sem mik-
ið finnst af á Augastaðajörðinni hjá
foreldrum mínum. Ég bý einn-
ig til kertastjaka. Oft er hringt og
ég spurð hvort ég eigi eitthvað til
dæmis til afmælisgjafa eða svoleið-
is en það er sjaldan. Þá er bara að
reyna að mála upp í pantanirnar.
Við Josefina náum aldrei að koma
upp neinum lagerum. Það er ekki
tími til þess og allt selst. Eina skipt-
ið sem okkur tókst kannski að koma
upp smá lager var áður en við áttum
börnin,“ segir hún hlæjandi og lítur
kankvíslega á vinkonu sína.
„Já, við höfum báðar verið að
mála,“ samsinnir Josefina. „Ég vann
líka með leir og tréskurð, en núna er
ég bara að mála. Ég hef ekki tíma í
neitt annað.“
Járnsmíði nýjust
á döfinni
Josefina upplýsir að hún hafi fengið
óvænta og allfrumlega sængurgjöf
frá Einari manni sínum þegar þau
eignuðust Guðbjörn Roman í sumar.
„Ég hef svolítið verið að kynna mér
járnsmíðina. Þegar ég var ófrísk síð-
asta vetur var ég dálítið úti á Akra-
nesi á Safnasvæðinu þar til að læra af
eldsmiðum sem voru þar að störfum.
Einar sá þennan áhuga minn. Þeg-
ar hann frétti af því að maður einn
í Grundarfirði vildi selja litla smiðju
sem hann átti og hafði smíðað fyrir
sig þá hafði hann samband og falaði
hana til kaups. Það gekk eftir og ég
fékk hana í gjöf. Þannig að nú verð
ég að fá mér kol og fara að stunda
járnsmíði. Ég hef smíðað hnífssköft.
Nú get ég líka farið að smíða mín
eigin hnífsblöð. Það væri gaman að
gera það sjálf. Draumurinn væri að
smíða þá úr íslensku járni sem unnið
væri úr mýrarrauða eins og gert var
til forna.“
Kristrún bætir því við það sé mik-
ið um mýrarrauða í jörðu til að
mynda í landi Augastaða og víðar.
Það er næstum eins og það sé hug-
mynd að kvikna í þessu spjalli hér
við eldhúsborðið á Laxeyri. Engum
ætti að koma á óvart þó þær stöll-
ur yrðu farnar að vinna íslenskt járn
úr jörðu að fornri fyrirmynd áður
en langt um líður, til að nota í list-
sköpuninni og handverkinu. Slík-
ur er krafturinn hjá þessum tveim-
ur dugnaðarkonum. mþhHestamynd sem Kristrún hefur nýlokið við að mála.
Josefina Morell í vinnustofu sinni í síðustu viku. Þá hafði hún nýlokið við þetta málverk af stóðhestinum Skálmari frá Nýjabæ
sem gefa átti í afmælisgjöf. Henni á vinstri hönd má einnig sjá minni mynd sem hún málaði á steinflögu.
Hestamynd eftir Josefinu máluð á steinflögu. Skoða má verk hennar á Facebook-
síðunni Horses & handcraft. Heimasíða búsins á Giljum er www.giljar.com
Mynd sem Kristrún teiknaði af tíkinni Freyju.
Brúðkaupsgjöf til Kára og Möggu eftir Kristrúnu Snorradóttur.
Jársmíðaaflinn með verkfærum sem
Josefina fékk í sængurgjöf frá Einar
manni sínum þegar þau eignuðust
soninn Guðbjörn Roman í sumar sem
leið.