Læknablaðið - 15.11.2008, Síða 65

UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
GLEÐISPÍTALI
Jákvæðni og hjálpsemi
Læknakandídatar
starfrækja
Gleðispítala
„Mér datt í hug í valnáminu á sjötta ári í vor
að þegar ég og minn árgangur værum komin á
kandídatsárið væri gaman að breyta andrúmsloft-
inu hér á spítalanum til hins betra undir yfirskrift-
inni „Gleðispítalinn"/' segir Ardís Armannsdóttir
læknakandídat en hún og félagar hennar hafa
vakið athygli fyrir einstaklega jákvæða og glað-
lega framkomu í störfum sínum.
„Það er einmitt það sem felst í Gleðispítalanum,
að vera jákvæður og taka öllum vel, taka vel í allt
sem um er að vera og láta gott af sér leiða í sam-
skiptum við sjúklinga og samstarfsfólk."
Árdís segir að ástæðan sé ekki beinlínis sú að
henni hafi fundist andrúmsloftið á Landspítalanum
svo neikvætt og þrúgandi að breytinga hafi verið
brýn þörf. „Það má hins vegar alltaf bæta og mér
fannst best að byrja á þeim sem væru að koma
inn á spítalann til starfa, læknanemunum, frekar
en reyna að hafa áhrif á þá eldri og ráðsettari.
Við höfum sett upp prógramm fyrir læknanem-
ana, þar sem við kynnum starfsemi spítalans og
leiðbeinum þeim með ýmiss konar praktísk atriði
í daglegum störfum sem eru í rauninni ekki hluti
af kennslunni en geta valdið talsverðum heilabrot-
um og misskilningi. Okkur fannst sjálfum þegar
við komum hingað á 4. ári að okkur væri kastað
út í djúpu laugina og sagt að bjarga okkur. Oft var
maður einn og vissi ekki alveg til hvers var ætlast
af manni."
Hún segir að það sé gríðarlega mikilvæg og
skemmtileg upplifun að koma inn á spítalann í
fyrsta sinn. „Læknanemar hefja verknám á fjórða
ári og það er kvíðablandin tilhlökkun hjá flestum.
Þetta er langskemmtilegasti hluti námsins, en sem
læknanemi hefur maður í byrjun ekki hugmynd
um hvernig hlutirnir ganga fyrir sig á spítalanum.
Það er ótrúlega margt sem manni finnst algerlega
sjálfsagt í dag sem var það ekki fyrir þremur árum.
Við vorum til dæmis að tala við krakka á 4. ári um
daginn sem vissu ekki hvað „teymi" eða „dagáll"
er og vita ekki hvað felst í stofugangi svo eitt-
hvað sé nefnt. Auðvitað er maður fljótur að átta
sig en þetta getur verið óþægilegt og stressandi.
Starfsmenn eru vissulega allir af vilja gerðir að
upplýsa og aðstoða, en þar sem spítalinn er und-
irmannaður þá er enginn sem hefur það hlutverk
að sinna læknanemunum sérstaklega."
Þegar Árdís telur upp það sem helst verður
útundan í fræðslunni til nýnemanna þá skilur
maður betur hvað hún á við. „Hvernig virkar
píptækið, hvernig biður maður um konsúlt,
hvernig pantar maður röntgenmynd, hvað er
sagan og hvernig virka tölvukerfin. Mér skilst að
nú sé nýnemum í fyrsta sinn boðið upp á einn dag
í almenna kynningu á spítalanum, og þeim sýnt
hvar hægt er að ná í slopp, hafa fataskipti og fleira
í þeim dúr. Annars hefur þetta bara verið þannig
að maður mætir á mánudegi og á kannski að vera
á hjartateyminu en maður veit ekki einu sinni hvar
eða hvað það er! Og þá er nauðsynlegt að komast
að því sem fyrst! Starfsnámið er svo skemmtilegur
tími að það er ómögulegt að eyða dýrmætum
hluta af honum í vandræði með algjör aukaatriði.
Það er brýnt að fá sem mest út úr þessum tíma."
Gleðispítalinn snýst sumsé meðal annars um
það að læknanemar sem koma fullir eftirvænting-
ar í starfsnám á Landspítala lendi ekki í angistar-
fullum hremmingum yfir að finna ekki teymið
sitt, ná ekki sambandi við neinn í síma, vita ekki
hvernig á að diktera eða skrifa dagála og síðast en
ekki síst vita ekki hvert þeir eiga að snúa sér eftir
upplýsingunum. Nú hafa læknakandídatar tekið
að sér þetta hlutverk og Árdís segir að auðvitað sé
öllum starfsmönnum spítalans frjálst að tileinka
sér mottó Gleðispítalans með því að vera jákvæðir,
hjálpsamir og glaðlegir á hverju sem gengur. Það
kostar ekkert, segir hún.
LÆKNAblaðið 2008/94 777