Þjóðlíf - 01.04.1989, Side 49

MENNING
— Viðtal við Magnús Jónsson óperusöngvara
Um miðjan apríl 1958 bárust hingað til lands
fréttir frá Kaupmannahöfn um að loksins
hefði Konunglega leikhúsið þar í borg fundið
tenór sem unnt væri að fela mikil verkefni.
Söngvarinn hafði þreytt frumraun sína á
sviði hússins í hlutverki Manricos í óperunni
II Trovatore eftir Verdi. Dagblöð í Danmörku
luku miklu lofsorði á þennan unga söngvara
og sögðu að Danakonungur hefði risið úr
sæti sínu í lok frumsýningar og fagnað hon-
um með innilegu lófataki. Slík fagnaðarlæti
eru fátíð á frumsýningu á „Konunglega“. ís-
lendingar hefðu ugglaust látið sér fátt um
finnast ef þarna hefði ekki verið landi þeirra
á ferð: Magnús Jónsson.
Magnús tekur á móti mér í dyrunum á húsi
sínu á Seltjarnarnesi, með silfurgrátt hár,
rúmlega sextugur að aldri, — fæddur 1928.
Hann var því aðeins þrítugur þegar hann
„debúteraði“ í Kaupmannahöfn.
Magnús er sonur hjónanna Agnesar Odd-
geirsdóttur og Jóns S. Björnssonar banka-
fulltrúa. Jón var sonur Björns Björnssonar
prests í Laufási í Eyjafirði. Móðuramma
Magnúsar var Aðalheiður Kristjánsdóttir en
afi hans Oddgeir Jóhannsson útvegsbóndi á
Grenivík. Magnús giftist konu sinni 1962.
Hún heitir Guðrún Svavarsdóttir banka-
stjóra Guðmundssonar á Akureyri og konu
hans Sigrúnar Þormóðsdóttur söngstjóra á
Siglufirði Eyjólfssonar. Þau Guðrún og
Magnús eiga þau tvö börn, Svavar 25 ára og
Sigrúnu Vilborgu 23 ára gamla.
Skammur íþróttamannsferill
Þótt Magnús sé þekktastur fyrir söng sinn
þá gat hann sér fyrst orðs sem íþróttamaður.
„Árið 1947 fer ég að æfa hlaup og næ það
góðum árangri að ég er einn af þeim sem
valinn er í Ólympíulið íslands árið eftir, en
þá voru leikarnir haldnir í London. Þetta var
fyrsta utanför mín og þótti mér óhemju-
gaman. 1949 fer ég með KR-ingum til Noregs
í keppnisferð en endaði íþróttaferilinn með
því að fara á Evrópumeistaramótið í Brússel
árið 1950 þegar Gunnar Huseby og Torfi
Bryngeirsson urðu Evrópumeistarar í kúlu-
varpi og langstökki. Örn Clausen hafnaði
síðan í öðru sæti í tugþraut eftir harða keppni
um sigur við Frakkann Henri. Fyrir síðustu
greinina sem var 1500 metra hlaup leiddi
Örn. Þar varð hann að vera 20-30 metrum á
undan Frakkanum til að eiga möguleika á
sigri. Hann leiddi hlaupið en náði ekki að
hrista andstæðinginn af sér. Þegar rétt um
hundrað metrar voru í mark sá Örn fram á að
hann myndi ekki ná þessari forystu svo hann
hægði ferðina, beið eftir Frakkanum, tók í
hönd hans og óskaði honum til hamingju
með sigurinn. Þetta vakti mikla athygli og
þótti bera vott um íþróttamannslega fram-
komu. Annars stóðum við Islendingarnir
okkur allir ágætlega á þessu móti.“
Söngnám hjá Pétri Jónssyni
og á Ítalíu
„Ég byrjaði 18 ára að læra að syngja hjá
Pétri Jónssyni óperusöngvara. Hann starfaði
lengi í Þýskalandi og var þar einn helsti
Wagner-söngvarinn, — söng í öllum helstu
óperuhúsunum þar. Á meðan ég lærði hjá
honum söng ég í Útvarpskórnum sem var
fyrsti atvinnumannakór Islendinga. Þuríður
Pálsdóttir var einnig í kórnum. Við vorum
fengin til þess að syngja dúett úr La Traviata
eftir Verdi inn á plötu þegar við vorum um
tvítugt og skilst mér að hún hafi verið leikin í
hverjum einasta óskalagaþætti sjúklinga
næstu þrjú ár en þá var platan hreinlega
búin. Úm svipað leyti tók ég þátt í flutningi
Jóhannesarpassíunnar eftir Bach á vegum
Tónlistarfélagsins. Viktor Urbancic stjórn-
aði. Einnig má nefna að þegar Pétur varð 65
ára gamall efndi hann til tónleika í Gamla
bíói þar sem við Guðmundur Jónsson og
Bjarni Bjarnason læknir sungum, en við vor-
49