Þjóðlíf - 01.04.1989, Side 53

MENNING
Svala Nielsen, Þuríður Pálsdóttir, Eygló Viktorsdóttir og Magnús Jónsson í Ævintýrum Hoffmanns í Þjóðleikhúsinu árið 1966.
Garðars Cortes. Hlutur hans í þróun íslensks
sönglífs á undanförnum árum er ómetanleg-
ur. Hver glæsisýningin á fætur annarri kemur
frá þessu fólki sem stendur að óperunni.
Þarna skapast tækifæri fyrir söngvara til að
þroskast og það verða virkilegar framfarir.
Ef íslenska óperan hefði ekki orðið til hefð-
um við ekki eignast allt þetta unga og efni-
lega söngfólk sem við eigum núna.
Söngskólinn fyllir upp í
tómarúm
Venjulega hætta söngvarar að syngja rúm-
lega fimmtugir en þá er í sjálfu sér mikið eftir
af starfsævinni. Það myndast alveg sérstök
vináttubönd og samkennd með fólki sem
staðið hefur saman á sviði. Þegar menn yfir-
gefa óperusviðið er hætta á að þessi bönd
slitni, hver fer í sína áttina, — á skristofu eða
tekur nemendur heim til sín. Tengslin við
sönglífið rofna og þá skapast oft tómarúm.
Söngskólinn í Reykjavík hefur bætt úr þessu.
Þar kennum við margir af eldri söngvurun-
um eins og við Guðmundur Jónsson, Sigur-
veig Hjaltested og Þuríður Pálsdóttir. Það er
yndislegt að geta starfað áfram með þessu
fólki. Við skólann kenna einnig flestir af
þeim söngvurum sem nú eru í fremstu röð
þannig að við getum líka fylgst með því sem
þeir eru að gera. Þarna kemur fólk saman, á
góðar stundir og það skapast skemmtileg
stemning.
Það sem gerir þetta ennþá betra er að við
tókum þátt í að kaupa húsið sem Söngskól-
inn er í. Garðar Cortes dreif saman hóp sem
hélt konserta til fjáröflunar. Þeir gengu svo
vel að okkur tókst að kaupa hús norska
sendiráðsins við Hverfisgötu og nánast
borga það á borðið. Fyrirfram datt engum í
hug að við gætum fest kaup á því, — nema
Garðari."
Gamlar upptökur frá
Konunglega
Það er komið að lokum þessa samtals okk-
ar Magnúsar Jónssonar. Hann segir mér
áður en ég fer, að núna langi sig til að gera
eitt: „Þegar ég söng á Konunglega fékk mað-
ur, sem ég man ekki hvað hét, leyfi til þess að
taka sýningar upp á band. Upptökurnar voru
síðan innsiglaðar og mátti enginn hlusta á
þær nema yfirmenn leikhússins. Þó heyrði ég
einhvern tíma dálítið brot af þeim. Fyrir
skömmu var síðan kunningjakona mín í Ala-
borg að hlusta á útvarpið þar sem verið var
að leika gamla upptöku af II Trovatore. Hún
fer að spá í það hvaða tenór þetta geti verið
sem syngi Manrico, en henni finnst hún endi-
lega kannast eitthvað við röddina. Þegar óp-
erunni lýkur segir þulurinn að þetta hafi
verið upptaka frá Konunglega leikhúsinu í
Kaupmannahöfn frá árinu 1958 og að Magn-
ús Jónsson hafi sungið hlutverk trúbadors-
ins. Þetta var því upptaka frá frumraun
minni við leikhúsið. Það er kannski sjálf-
selska og eigingirni í mér en nú langar mig til
að fara til Danmerkur og komast í þessar
upptökur."
Pétur Már Ólafsson
53