Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Page 31

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
125
II
Tveir dagsins menn. Þeir áttu orðsins hjör,
og andagiitin var með þeim í för
og snilldin sjáll í túlkun þeirra og tjáning,
frá hugum þeirra lágu bræðrabönd,
er brugðið var í sveig um Norðurlönd.
Og smælingjanna böl var þeirra þjáning. —
Er krepptur hrokans hnefi gegn þeim rís
í heimalandsins friðarparadís
og frelsishugsjón fólksins hyggst að þröngva,
þeir spyrna við, þeir hækka svanasöng
og syngja út í þrumudægrin löng
frá heitum brjóstum sigurvona söngva.
Og fólksins mergð á flóttahvörfum stödd,
hún fagnar hverri nýrri spámannsrödd,
sem boðar dag og framtíðinni frelsi:
um norrænt skap ber vorsins vængja súg.
sem vekur jafnvel upp hinn særða múg
að brjóta niður harðstjóranna helsi. —
III
Þar fara menn! Það sér hið sýkta vald,
er semur annál hvern á blóðugt spjald
og ritar ört með eiturpenna þungum
— þar fara menn, sem eiga andans þrótt
og orðsins snilld. — Þeir gætu lengra sótt?
Hví ekki að myrða þá, sem tala tungum?
Og yfir norska dali og danska grund
fer dynur mikill e'na vetrarstund:
í skóginn stynur beiki, ösp og álmur.