Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Blaðsíða 54

148
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
En meðan verið er að bæta úr þessu læt ég sem ég þurfi að fara
út, tek í húninn á götuhurðinni og smeygi mér út.
En það er, því miður, ekki lengi verið að skipta um buxur á einu
barni og innan fárra mínútna stend ég við gluggann, þann sem snýr
í vestur, því að spóinn opnar og lokar nefi sínu á steininum á hóln-
um, þótt degi sé farið að halla.
En það líða fleiri dagar en einn dagur og það eru fleiri spóar á
vakki í mýrinni en þessi spói og það eru fleiri fuglar en spóar, ým-
islega litir fuglar, bæði litlir og stórir. Máríuerla á sér hreiður ein-
hversstaðar nálægt. Reyndar hef ég ekki tíma til að leita að hreiðr-
um. En hér er harn inni í húsinu. Og ég hef sagt, hvernig ég gæti
barnsins. En ég hef ekki sagt, hvernig ég svæfi barnið.
Hægt, mjúklega, líkt sem orgelhljómar út úr kirkju, líður kvöldið
til mín. Ofurlítið rökkur yfir grænni jörðinni, en saknandi og
undarlegur hljóðleiki í kvaki fuglanna, sem eru á ferli í kyrrðinni.
Þá er það, að ég svæfi barnið.
Utan úr heimi vorsins, heimi dýrðarinnar, þar sem fuglarnir
lifa, berst söngur þeirra til mín, inn um opinn gluggann, þann sem
snýr í suður, því að vindurinn blæs af norðri, eða það er ekki víst
að neinn vindur blási og því betur berst söngurinn inn til mín, þar
sem ég sit. Og nú sit ég ekki einn. Ég sit með barn í fanginu, lítinn
fallegan dreng, sem ég er að svæfa.
Hvers vegna ætti ég ekki að syngja, þótt ég sé bara tíu ára? Það
mæla engin skynsamleg rök með því, að ég ætti ekki að syngja, eins
og fuglarnir gera, úti í dýrðinni. Þess vegna syng ég. En ég syng af-
arlágt, og stundum hætti ég, þegar ég heyri að það er betur sungið
úti. Litli drengurinn hallar höfðinu að brjósti mér og heldur víst
að ég sé fullorðinn maður, og ég sem er ekki einu sinni í síðum
buxum, heldur stuttum buxum, sem ná ekki niður á hné. En ég
þrýsti honum að mér eins og ég sé móðir hans, og þó er ég ekki
móðir hans.
Ég segi við hann: Heyrirðu?
Og hann segir: Já, ofurlágt.
En þá segi ég: Nú eru fuglarnir að hátta sig. Við skulum líka
fara að sofa.
Já, segir litli drengurinn og þrýstir sér að mér. Honum þykir