Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Blaðsíða 68

162
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hann tók fötuna af Nikolaj, kerrti höfuöið og svalg vatnið við-
stöðulaust og lengi í stórum, háværum teygum líkt og hestur. Barka-
kýlið, prýtt rauðri hárloðnu, boppaði upp og ofan um leið og hann
drakk; augu hans, skökk og grá, ranghvolfdust af einskærri vellíðan.
Er hann hafði drukkið nægju sína, ræskti hann sig, þerrði rennvota
kinn sína og rnunn á annarri erminni og sagði með óánægjuhreim
í röddinni:
„Æ, það er hálfgerður óþverri, þetta vatn, kalt og vott að vísu,
en annað er ekki heldur hægt að segja því til lofs; saltið hefði að
minnsta kosti mátt missa sig. Viltu meir?“
Nikolaj hristi höfuðið, og Svíagintseff spurði skyndilega:
„Sonur þinn er alltaf að skrifa þér, en ég hef ekki orðið þess
var að þú fengir bréf frá konunni þinni. Þú ert þó ekki ekkjumaður,
Mikkóla?“
Og Nikolaj svaraði, jafnvel þótt það kæmi honum dálítið á óvart
sjálfum:
„Eg á enga konu. Við erum skilin.“
„Og hvenær skilduð þið?“
„í fyrra.“
„Nú, það er þá svona,“ sagði Svíagintseff með semingi, og gætti
samúðar í rómnum. „En hjá hverjum dvelja börnin þín? Mig minn-
ir þú segðir sjálfur að þú ættir tvö.“
„Já, þau eru tvö, og húa hjá móður minni.“
„Rakstu frá þér konuna, Mikkóla?“
„Nei, hún fór frá mér. . . . Það var daginn sem styrjöldin hófst að
ég kom heim af ferðalagi, og þá var hún öll á bak og burt. Hún
hafði skilið eftir bréf og farið svo á burt frá mér. . . . “
Nikolaj talaði í ákafa, en allt í einu þagnaði hann, hleypti brún-
um og beit á vörina; settist síðan í skuggann af næsta eplatré, og tók
að draga stígvélin af fótum sér, þögull sem steinn. í innstu leynum
hugans iðraði hann þegar orða sinna. í heilt ár hafði hann borið
þessa þöglu kvöl í brjósti, og nú hafði hann fleiprað út úr sér
hryggðarefni sínu alveg að ástæðulausu, opinberað það fyrsta mann-
inum, sem honum virtist sýna sér ofurlitla sarnúð. Hvernig í ósköp-
unum gat staðið á því, að hann skyldi rausa svona? Hvað kom
Svíagintseff mæða hans við?