Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Blaðsíða 72

166
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
tjáir að reyna að halda aftur af henni, svo að ég segi já og
amen við öllu saman. Farðu bara, góða,‘ segi ég, ,það fer áreiðan-
lega betur um þig hjá henni systur þinni.‘ ,0, ó!‘ segir hún, ,var
það þannig meint? Þú elskar mig þetta heitt að þú reynir ekki einu
sinni að aftra mér! Gott og vel, ég fer hvergi! Eg ætla að hengja
mig hérna upp á stundina, og þá kann að vera að sanivizkan kvelji
þig og bíti það sem eftir er ævinnar, þrjóturinn þinn!‘
Endurminningar Svíagintseffs komu honum í ágætt skap. Hann
hristi höfuðið, dró tóbaksílátið brosandi upp úr vasanum og sneii
vindling. Nikolaj var að losa vefjurnar af fótum sér, heitum og rök-
um af svita. Hann brosti lika, en bros hans var svefnhöfugt og leti-
legt. Hann hefði átt að fara út að brunninum og þvo vefjurnar, en
hann vildi ekki slíta í sundur hina skemmtilegu sögu félaga síns, og í
annan stað nennti hann varla að standa upp og ganga þennan stutta
spöl í brennandi sólarhitanum. Svíagintseff hélt áfram sögunni og
ljómaði af fjöri og kátínu:
„Eg hugsa ráð mitt um stund og segi síðan: ,Vertu ekkert að
hika, Nastaja Filippóvna, hengdu þig bara, góða; það er kaðalspotti
þarna bak við kistuna!1 Hún hlammar bögglinum á gólfið, hrifsar
kaðalinn og þýtur inn í dagstofuna. Þá ýtir hún borðinu fram á
gólf, bindur annan enda kaðalsins á krókinn, sem vaggan hékk í áð-
ur fyrr, gerir lykkju á hinn endann og smeygir henni um háls sér.
En hún stekkur ekki niður af borðinu, hún lætur sér nægja að
beygja knén, leggur svo hökuna inn í lykkjuna og sýpur hveljur eins
og hún sé að kafna. Ég sit sem fastast þar sem ég er kominn. Dyrnar
að dagstofunni eru opnar í hálfa gátt og ég á hægt með að sjá allt
sem fram fer. Jæja þá, ég bíð dálitla stund og segi svo liátt og skýrt:
„Guði sé lof, það lítur út fyrir að hún sé búin að hengja sig; nú eru
þrautir mínar loks á enda!“ Þú hefðir átt að sjá hana þegar hún
stökk niður af borðinu og réðst á mig með krepptum hnefunum!
„Svo að þú myndir fagna því ef ég hengdi mig! Svona heit er hún
þá, ástin sem þú berð til mín!“ Ég varð að beita valdi til þess að
lægja í henni ofsann. En þegar hér var komið, var gersamlega runn-
ið af mér, svo að vodkapotturinn, sem ég hafði látið í mig um
kvöldið, var allur farinn til ónýtis. Ég sit þarna að bardaganum
loknum og hugsa: Maður fer í klúbbinn til þess að horfa ú leik-