Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Síða 32

126
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
með ekkasogum kveður hrönn við hlein,
um húsaupsir líður angurkvein,
um torg og stræti tregans jólasólmur.
— Tvö svanabrjóst í ljóðfórn liðu hjá
um loftin rökkurdökk og skúrablá
— og hljóminn drekka skagar, fjöll og firðir,
en andans dirfð og orðsins glæsibrag
skal æskan syngja fram í nýjan dag
— því listarorðstír engin drápshönd myrðir.
Og það er hann, sem er til eftirmáls
um einn og hvern, er þráði að „leika" frjáls
og „syngja" eins og harpan vildi hljóma,
og átti, þar sem ættarmoldin var
og erfðirnar, sem voru geymdar þar,
sitt dýrsta gull og hirzlur helgra dóma. —
IV
Og bið er enn. — Þeir týnast einn og tveir,
— og tugir, hundruð, þúsund, langtum meir —
í myrkrið undir ránshönd ræningjanna.
Þó rönd af degi lýsi í austurátt.
er ennþá vesturhvelið misturgrátt.
Og hvar er sól og sumar smælingjanna?
— En hvað sem verður, veit hinn nyrsti sær,
að voru uppi miklar raddir tvær,
er rufu þögn í réttlætisins nafni,
og hvor um sig var frjáls og fagurstreym,
og fremsta síðan á að helgast þeim
í nýrra tíma morgunsöngva safni.
(Febrúar 1944)