Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Síða 40

134
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
lendum hráefnum, svo sem sjávar- og landbúnaðarafurðum. enn-
fremur byggingariðnaður. Aætlun verður að gera um gagngerða
endurbót á öllu skipulagi íbúðabygginga og húsnæðismála um allt
land, reikna út húsnæðisþarfir Iandsmanna, komast að niðurstöðu
um hentugasta byggingarfyrirkomulag og leysa þessi mál með sam-
ræmdum aðgerðum. Fyrir Reykjavík þarf að gera sérstaka skipu-
lags- og framkvæmdaáætlun, ekki áætlun, sem nokkrir menn pukr-
ast með eða ganga með í barmi sínum árum saman, heldur áætlun,
sem birt er almenningi og send til allra félagssamtaka í bænum til
álits, gagnrýni og endurskoðunar, og gerð í þeim tilgangi, að hún
sé framkvæmd. Er óhjákvæmilegt, að varið sé þegar stórfé til að
leysa húsnæðisvandræði höfuðstaðarbúa á sem hentugastan hátt,
en þó sé jafnframt fyrir því séð að gera skipulag bæjarins sem feg-
urst og fara að leggja alúð við að prýða hann.
Vér verðum að gera áætlun um siglingar vorar, verzlun og við-
skipti við aðrar þjóðir. Vér þurfum að auka skipastólinn og eignast
stærri skip til flutninga. En vér verðum líka jafnframt að koma
auga á, að framtíðarinnar farartæki verða flugvélar, strax eftir þessa
styrjöld, svo að allur farþegaflutningur milli landa verður með
þeim. Ríkið verðum að eignast flugvélar og koma á föstum flug-
samböndum við nágrannalöndin.
Þá þurfa menningarframkvæmdir vorar ekki síður áætlunar og
skipulagningar við með framtíðar-Iangmið fyrir augum. Allt skóla-
kerfi vort þarf gagngerðra breytinga frá barnaskólum upp í æðstu
menntastofnanir, þar sem stefna verður að því að ala upp þjóðina
til hins fjölþætta starfs, sem henni ber af hendi að leysa, og kenna
henni þá útsýn yfir sögu sína og heiminn, er geri hvern einstakling
hæfan til að skipa rúm sitt sem bezt í framtíðinni, því að mikið
er í húfi fyrir jafn smáa þjóð, að hver einstaklingur njóti fyllstu
hæfileika sinna. Vér þurfum á því að halda, að hver Islendingur,
í hvaða starfi sem hann er, leysi það af hendi með kunnáttu, vand-
virkni og dugnaði, og eigum vér í þessum efnurn margt ólært. Vér
þurfum mjög að efla fagþekkingu vora og æðri menntun. Vér
þurfum að sjálfsögðu að leggja mikla rækt við sögu vora, tungu
og bókmenntir, til þess að geta staðið örugglega á verði um frelsi
jijóðarinnar, en forðast þó jafnframt allan sjálfbyrgingsskap og