Tímarit Máls og menningar - 01.09.1944, Qupperneq 55

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
149
víst gott að láta mig svæfa sig. Mér þykir líka gott að svæfa hann.
Ég syng fyrir liann, en hann vefur handleggjunum um háls mér.
Og þannig sit ég, þar til hann lokar augunum og ég finn, að hann
þyngist í fangi mínu og þá er ekkert betra en vita sig nógu sterk-
an til að standa upp með hann, þungan og mjúkan, og leggja hann
í vögguna.
En það kemur að því, fyrr en varir, að vorið er samt sem áður
ekki of kalt fyrir lítil börn, og nú mætti ætla að tæki betra við, en
það er ekki. Litli drengurinn er dúðaður allskyns fötum; hann er
færður í svartan frakka hnepptan upp í háls og sett húfa á höfuð
hans, en við mig er sagt: Búðu þig nú vel, Nonni minn.
Og ég, sem er tíu ára, ætli ég hlýði ekki, þegar húsmóðir mín seg-
ir: Búðu þig nú vel, Nonni minn. Ónei, það geri ég ekki.
Ég er þannig klæddur, að ég er ekki í neinum nærbuxum, heldur
er ég í stuttum buxum, svörtum eða gráum, sem ná ekki niður á
hné. Ég er ekki í sokkum ,heldur háleistum og ég er ekki í nærskyrtu;
aðeins þunnri léreftsskyrtu, og húfa er þesskonar áhald, sem ég
nota ekki. Skyrtan mín er ermalaus, eða ermarnar mjög stuttar.
Þannig búinn vil ég fara út og enginn skal íá mig til að dúða mig,
eða er ekki vor? Og við göngum út, tveir einir, út í vorið og finn-
um kaldan andvara leika um okkur, því að hér eruin við á íslandi.
Börn fyllast nýjum lífskrafti, ótömdum, þegar þau skynja að
heimurinn er úti engu síður en inni. Þau geta verið úti margar
klukkustundir samfleytt án þess að vilja fara inn, og þegar þau
eru komin inn, vilja þau fara út aftur.
Ég leiddi barnið, litla drenginn í svörtu kápunni, með húfuna á
höfðinu, og nefið út undan húfunni. Ég varð hérumbil alltaf að
leiða hann, því að hann er svo lítill. Ég held í hægri hönd, eða
vinstri hönd hans og það eru vettlingar á báðum höndum hans, en
ég nota ekki vettlinga þegar vorið er komið; mér er sama þótt það
sé ís fyrir norðurlandinu.
Ég leiði hann fram og aftur um hlaðið, út á túnið, heim á hlað
aftur, þannig áfram í sífellu. En þó að ég hafi sagt, að mér kæmi
ekki við ísinn sem flaut í óendanlegri vídd fyrir norðurströndinni,
þá var það misskilningur. Það næddi um bera fótleggi mína og
gegnum þunna léreftsskyrtuna. Ef hér væri lítill fjörpatti, sem hægt