Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 48

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hinir tveir, Pétur Extralong og
Þórður í Sveinsbæ, stóðu alveg utan
við uppreisnina.
Pétri höfðum við reyndar aldrei
reiknað með sem nýtum liðsmanni
hennar. Hjá honum hlutu spakmæli
ávallt að koma í framkvæmda stað.
Enda svaraði hann, þegar Eggert var
að leiða honum fyrir sjónir hvernig
aðstaða okkar hefði hreytzt og að við
værum nú ekki lengur hin þrautpíndu
roðhænsn heldur hið sigrandi afl í
því stríði milli „kúltúrs og svínarís“
sem háð væri hér á þessum vinnustað,
þá svaraði Pétur Extralong:
„Ta er som maður segir: Seyðakjöt
verur ikke gjört til skerpikjöt yfir
oina nátt.“
Það var verra með Þórð í Sveins-
bæ. Vegna þeirrar virðingar sem hann
naut meðal bæjarbúa vorum við von-
lausir um að almenningsálitið fengist
á okkar band, ef hann kæmi hvergi
nærri sókninni gegn Eyjólfi, eða
væri henni jafnvel andvígur, og án
samúðar fólksins er hæpið að gera
byltingu. En Þórður sat sem sé við
sinn keip og hélt áfram að telja á vigt-
ina af sama hátíðleik og áður, án þess
að taka í nefið, án þess að skreppa
nokkurntímann frá, og var alltaf bú-
inn að setja á sig vettlingana og brigð-
ið þegar Eyjólfur öskraði „Tíminn!“
Þar að auki hafði hann móðgazt við
Hnykkinn í síðustu orðasennu þeirra,
og menn eins og Þórður í Sveinsbæ
móðgast illa. Þeir eru alltaf þráir
eins og rannndrægir hákarlar, og
kalla þetta stolt, en hafi þeir í þokka-
bót orðið fyrir persónulegri móðgun,
getur stolt þeirra hafizt á það stig sem
er óralangt ofar öllum málefnum
heimsins, hinum stærstu jafnt sem
hinum smæstu, enda lét Þórður ekki
lengur svo lítið að anza Hnykknum
einu orði þegar hann var að sanna það
fyrir honum með sínum áhrifamikla
ræðustíl að í rauninni værum við hér
að heyja sjálfa frelsisbaráttu mann-
kynsins, en snýtti bara köttum.
Svo var það einn daginn, að við
Eggert vorum að rifja upp helztu
merkisviðburði sem gerzt höfðu í
samkvæmislífi bæjarins um síðustu
helgi, en þá höfðu slagsmál verið með
fjörugasta móti og axla-Stjáni meðal
annars næstum rifið eyrað af Gvendi
Þórdísar eftir að Gvendur hafði næst-
um bitið nefið af Stjána; vorum við
svo hugfangnir af þessu hrífandi um-
talsefni að við gleymdum okkur alveg
og snertum ekki á fiskinum langa
stund, og stendur þá ekki Eyjólfur
verkstjóri allt í einu á milli okkar.
Við þögnuðum báðir og fórum aft-
ur að skera hnakkablóðið, ekki þó af
neinu óðagoti, heldur með storkandi
hægð, því við vildum nota þetta tæki-
færi til að sanna það enn fyrir Eyjólfi
að ógnarvald hans yfir okkur væri úr
sögunni. Og Eyjólfur gekk þegjandi
burt, og það hlakkaði í okkur tilhugs-
unin að hann léti einnig bjóða sér
158